• Nazaj

KRISTUSOVO ROJSTVO.... II.

Nihče ne more oceniti globine Božanske Ljubezni, katera se je izrazila v dejstvu, da se je Bog Osebno spustil na Zemljo, da bi namesto človeštva uresničil delo Odrešenja. On se je usmilil ljudi zaradi ogromne krivde greha, ker ga sami grešniki niso bili sposobni plačati, ker je bil prekršek proti Božji Ljubezni narejen popolnoma zavestno.... ne zaradi nepopolnosti, da je bilo bitje nesposobno prepoznati svoj prekršek proti Bogu, ampak zato, ker so bila ta bitja osvetljena z blestečo svetlobo, da so tako lahko Boga prepoznala v Njegovi moči in slavi.... Oni Ga sicer niso bili sposobni videti, vendar pa so kljub boljšemu (spo)znanju sledili tistemu (Luciferju), kateri se je predstavil kot Bog in Stvarnik.... in oni so mu sledili, ker so ga lahko videli, četudi so vedeli, da je bil tudi on samo proizvod Božje ustvarjalne volje in Božje moči. Veličina krivde je v dejstvu, da so bila bitja osvetljena s svetlobo dojemanja in so se kljub temu obrnila stran od svojega Boga ter Stvarnika večnosti. Za njih je bilo namreč nemogoče, da odplačajo to ogromno krivdo, ker oni greha niso bili več sposobni izbrisati; oni so ostali obremenjeni z njim in za Boga je bila edina možnost, da ta greh odplača Osebno.... vendar pa se je to lahko zgodilo samo znotraj okvirja Božanske pravice. Namreč vsaka krivda, da bi se lahko odplačala, zahteva pokoro; da pa bi za človeštvo naredil to pokoro, se je Bog spustil na Zemljo in v človeku Jezusu uresničil delo Odrešenja....

Bog Osebno ni mogel trpeti, vendar pa je On na Sebe želel vzeti trpljenje, katerega je človeška rasa zaslužila zaradi greha njihovega predhodnega odpadništva od Boga.... In to je bil razlog, da je človeško bitje, v ovoju Katerega je se je Bog Osebno utelesil, vzelo trpljenje na Sebe.... Večna Ljubezen, Katera je na ta način želela ponuditi žrtev, žrtev pokore za ogromno krivdo.... Človeško bitje je s srcem polnim Ljubezni dovolilo, da Ga za celotno človeško raso pribijejo na Križ. In edino Ljubezen Ga je motivirala, da uresniči to delo usmiljenja. Človeško bitje se je z vsemi človeškimi slabostmi in strahovi napotilo po mukotrpni zemeljski stezi; Ljubezen v njem pa je neprestano rasla, ker je bil Bog Osebno v tem človeškem bitju, da so bile zaradi tega besede in dejanja vedno motivirane samo z Ljubeznijo (Janez 5:19, 30; 8:28; 12:49; 14:10), kakor je tudi Ljubezen končno hodila po mukotrpni stezi trpljenja, trpela in umrla na Križu. To ni bilo prostovoljno delo človeškega bitja, Katero bi je zaradi koristi žrtvovalo za Svoja bližnja človeška bitja; enostavno ga je Ljubezen spodbudila, da uresniči delo usmiljenja, ker je vedel, da njihova pot do kraljestva je in tudi mora za njih ostati zaprta, če niso najprej osvobojeni njihove krivde greha.... On je namreč vedel, iz česa je bil prvobitni greh sestavljen in da ga oni sami od sebe ne bi bili nikoli sposobni odplačati (oz. »narediti tista dela, katera bi ta greh lahko odplačala). In zaradi tega se je On prostovoljno prijavil, da bi Bogu ponudil žrtev pokore, da bi (od)rešil Svoja bližnja človeška bitja.... V Resnici pa Ga je na to spodbudila Ljubezen znotraj Njega; to je bila namreč Sama Večna Ljubezen, Katera je na ta način želela odrešiti ljudi njihove nezamisljive krivde, ker se je Večno Božanstvo v vsej polnosti zakrilo v človeškem bitju.

In zaradi tega mora biti Božje učlovečenje dojeto tako, da Se je Večna Ljubezen utelesila v človeškem bitju, Katero je Sebe pripravilo na način, da je bila Večna Ljubezen sposobna prebivati v Njem in da je bilo zaradi tega vse, kar je človeško bitje Jezus naredil v zemeljskem življenju, dejansko narejeno s strani Boga Osebno.... da je »Ljubezen« določala vse namere, misli in akcije človeškega bitja Jezusa; da je človeško bitje zagotovo trpelo in umrlo na Križu, vendar pa je bil Bog Osebno v tem človeku in da je glede na to On uresničil delo Odrešenja za človeštvo. Samo takrat, ko ljudje dojamejo, da je Bog Ljubezen (1 Janez 4:8, 16), bodo oni obenem tudi razumeli problem Božjega učlovečenja in bodo razumeli, da sta Bog in Kristus eno (Janez 10:30); da onadva nista dve osebi in da se Božanske Enosti ne more zanikati, ker je Ljubezen prežela človeški ovoj in je bila glede na to zunanja forma človeškega bitja Jezusa ravno tako vidna forma Same Božanske Ljubezni; da onadva nista bili ločeni Bitji, ampak vedno samo Bog Osebno. Problem Božjega Učlovečenja se lahko reši samo na ta način, vendar pa potem človek tudi z lahkoto priznal Jezusa. On bo namreč v Njem našel pribežališče in s tem, ko bo klical Njega, bo klical Boga Osebno in Ga na ta način obenem tudi priznal. In njegov prvobitni greh bo izbrisan, ker se je zaradi njegovega greha Bog Osebno spustil na Zemljo in namesto njega uresničil delo Odrešenja, delo pokore.

AMEN

Nascimento de Cristo....

Nenhum ser humano pode medir a profundidade do amor divino que se expressava no fato de que o próprio Deus desceu à terra para realizar o ato de Salvação pela humanidade. Ele teve pena da imensa culpa do pecado das pessoas, pois ele não podia ser redimido pelos próprios pecadores, porque a ofensa contra o amor de Deus ocorreu na plena consciência da culpa.... porque não foi a "inadequação" que impediu o ser de reconhecer a ofensa contra Deus, mas porque esses seres permaneceram na luz mais brilhante e, portanto, também reconheceram Deus em Sua força e glória.... Mas eles não O viram e por isso, contra um melhor conhecimento, seguiram aquele que se apresentou como Deus e Criador.... eles o seguiram porque podiam vê-lo, embora soubessem que ele também era apenas um produto da vontade do Criador e do poder de Deus. Nisso reside a grandeza da culpa que os seres permaneceram à luz do conhecimento e, no entanto, se afastaram do seu Deus e Criador da eternidade. E não podiam mais redimir essa grande culpa, não podiam mais desfazer o pecado, permaneciam sobrecarregados com ele, e só restava uma possibilidade, que o próprio Deus redimisse a culpa.... que, no entanto, também só podia acontecer no âmbito da justiça divina, porque toda culpa requer uma expiação para ser redimida. E para fazer esta expiação pela humanidade, Deus ascendeu à terra e realizou a obra da redenção no ser humano Jesus..... O próprio Deus era incapaz de sofrer, mas Ele queria assumir o sofrimento que a humanidade tinha merecido por causa do pecado da apostasia passada de Deus.... E por isso um ser humano tomou sobre si esse sofrimento, em cuja concha Deus encarnou a si mesmo.... o Amor Eterno, Que agora queria oferecer o sacrifício, o sacrifício redentor pela grande culpa.... Um ser humano, cujo coração estava cheio de amor, deixou-se pregar na cruz por toda a humanidade, e só o amor o moveu a esta obra de misericórdia. Um ser humano com todas as fraquezas e medos humanos percorreu um caminho terreno amargo e o amor nEle aumentou cada vez mais, pois o próprio Deus estava neste ser humano, e por isso só o amor sempre determinou Jesus, o homem, à sua fala e às suas ações, assim como o amor finalmente também percorreu o caminho amargo do sofrimento e sofreu e morreu na cruz.... Não foi um acto arbitrário de um ser humano que se sacrificou pelos seus semelhantes em nome de uma vantagem, em vez disso, Ele foi meramente impulsionado pelo amor para fazer esta obra de misericórdia porque Ele sabia que o caminho para o reino da luz era e tinha de permanecer fechado para eles se não se libertassem primeiro da sua culpa do pecado.... Ele sabia em que consistia o pecado original e que eles nunca seriam capazes de redimir esta culpa por si mesmos. E por isso Ele se ofereceu a Deus como sacrifício de expiação para redimir os seus semelhantes..... Mas, na verdade, foi o amor dentro Dele que o levou a fazê-lo; foi o Amor Eterno que assim quis redimir as pessoas da sua imensa culpa, pois a Deidade Eterna se escondeu no ser humano em sua plenitude. E assim a encarnação de Deus deve ser entendida como a encarnação do Amor Eterno em um ser humano, que se preparou de tal maneira que o Amor Eterno pudesse tomar morada nEle e assim tudo o que o ser humano Jesus fez na vida terrena foi na verdade feito pelo próprio Deus nEle.... que o 'amor' determinou a vontade, o pensamento e as ações do ser humano Jesus, assim o ser humano sofreu e morreu na cruz, mas o próprio Deus estava neste ser humano, assim Ele realizou o ato de Salvação para todas as pessoas. Somente quando as pessoas entenderem que Deus é amor, entenderão também o problema da encarnação de Deus, e entenderão que Deus e Jesus Cristo são um, que não são duas pessoas, mas que a unidade divina não pode ser contestada, porque o amor encheu a casca humana e, portanto, a forma exterior do homem Jesus foi também a forma visível do próprio amor divino, que eles não eram seres separados, mas sempre o próprio Deus. Só assim o problema da encarnação de Deus pode ser resolvido, mas então também será fácil para o ser humano reconhecer Jesus, e ele se refugiará nEle e invocará o próprio Deus com o Seu chamado, reconhecendo-O assim. E o seu pecado original será apagado porque o próprio Deus desceu à terra pela sua culpa e realizou a obra da redenção, a obra da expiação, por ele...._>Amém