• Back

OSOBNA ODGOVORNOST.... DOGMA

Svaki čovjek je osobno odgovoran za svoju dušu, i prema tome on sebe mora opravdati za svako loše/pokvareno/poročno/neispravno djelo baš kao i za svako izostavljanje/propuštanje dobrog djela. On za svoju krivnju/grijeh ne može kriviti druge ljude niti mu drugi ljudi mogu kompenzirati/nadoknaditi tu krivnju, već on sam osobno mora napraviti poboljšanja [[ili ‘is/po-pravke’]] na Zemlji ili u onostranom. I isto tako, on jedini je sposoban podići/popraviti svoje stanje zrelosti, ono mu ne može biti dano kao dar, već se on mora potruditi da živi svoj život u skladu sa Božjom voljom. Stoga on osobno/sam treba prihvatiti brigu za spasenje svoje duše, pošto ga ni jedno drugo ljudsko biće toga ne može osloboditi. Naknadno, on sebe također mora informirati o Božjoj volji i prihvatiti Njegovu Riječ, koja mu otkriva Božansku volju. I on onda treba dozvoliti/omogućiti Božjoj Riječi da postane djelotvorna [[ili ‘da stupi na snagu’]] u njemu. On prema tome ne bi trebao slijepo vjerovati [[u ono]] što mu ljudi žele predstaviti već to najprije treba usporediti sa Božjom Riječju, i jedino ako to u potpunosti korespondira sa potonjom on sebe može podrediti tom utjecaju.

Ako je čovjek odgovoran za sebe on je također odgovoran i za svoje vlastite mentalne koncepte/ideje. Posljedično on je obavezan temeljno proučiti što god mu je ponuđeno, pošto je baš to ono za što će odgovarati. On sebe ne može opravdati da su mu bile ponuđene greške i da na taj način nije bio u stanju pronaći istinu, već on mora uložiti vlastiti napor da bi otkrio istinu, koja će mu također biti ponuđena ako on za nju pita [[ili ‘ako ju zatraži’]]. Pošto će ga Bog prozvati na odgovornost jednog dana On će mu najprije dati svaku mogućnost da bude sposoban prepoznati i živjeti u skladu sa onim što je ispravno. Međutim, kada se čovjek oslanja na ono što mu je dano od strane drugih ljudi on zaobilazi svu osobnu odgovornost, on ju pokušava istovariti na drugu osobu koja ga je educirala. Ipak Bog mu je dao intelekt i dar razmišljanja, i koristeći taj dar on može odabrati za sebe što je ispravno i što Bog želi i djelovati sa time u skladu, posljedično on također [[za to]] može biti odgovoran.

Zbog toga, školski preneseno duhovno gradivo/znanje, time dakle i učenja koja čovjek školski prihvaća, ne mogu biti dovoljna za potpunu spoznaju Božje volje, sve dok se vlastitim razmišljanjem o tome u čovjeku ne probudi i uzdigne osjećaj odgovornosti.... A pri ozbiljnoj refleksiji će ljudsko biće shvatiti koja učenja su ljudima bila dana od strane Boga a koja učenja su im bila dodana od strane ljudi. Stoga, sa ciljem da u budućnosti bude odgovoran, čovjek se najprije treba pozabaviti sa primljenim znanjem i čineći tako, pod uvjetom da on ima žudnju za istinom, će on također biti u stanju razlikovati između istine i laži.... S obzirom na to da će dogmatsko učenje ugušiti u njemu njegov osjećaj odgovornosti, ono će ga zaista morati ugušiti, pošto će vjera u njega ili ispunjenje onog što se potražuje postati čisto mehanička stvar i osoba se više ne osjeća odgovornom za ono što ona vjeruje kako savjesno/pošteno čini. Jer što god ona čini je sa njezine strane učinjeno sa određenom količinom obaveze pošto je to od nje zahtjevano.... To nije djelo slobodne volje, iako je ona također sposobna odbiti ili ignorirati zahtjev, ali unutarnji poriv nedostaje koji bi trebao biti razlog za svaku akciju, za sve što Bog zahtjeva od ljudi.

Čovjek bi trebao biti svjestan činjenice da Bog jedino cijeni što on čini za ljubav [[ili ‘u ime ljubavi’]], da bi njegovo razmišljanje i akcije trebali stoga jedino biti vođeni ljubavlju i da je svaki nedostatak ljubavi grijeh protiv Boga, Koji je ljubav Osobno, i da ljudsko biće mora za to biti odgovorno. Prema tome, što god mu je naređeno učiniti, što god je on obavezan učiniti, negira slobodnu misao i akciju. I ljudsko biće u stvarnosti jedino polaže račun svijetu, tj. onima koji su mu nametnuli obavezu. Iz tog razloga duša ne može izvući veliku dobrobit ako ljudsko biće ne djeluje i ne misli iz unutra. Posljedično tome, pošto ni jedna osoba nikad ne može preuzeti odgovornost za dušu druge osobe već ljudsko biće to mora prihvatiti za sebe, on je također obavezan pomno ispitati/istražiti da li se njegove misli ili akcije podudaraju sa Božjom voljom, i prema tome on mora (po)zna(va)ti Božju volju, koja mu je dodijeljena/otkrivena kroz Božju Riječ. I stoga Božja Riječ mora biti temelj a ne ljudska tumačenja i dodaci; i sa ciljem da to ispita, sa ciljem da jednog dana bude odgovoran, nužna je duboka veza sa Bogom, Koji će onda mentalno otkriti Svoju volju osobi koja ima žudnju za istinom.

AMEN

Responsabilidad propia.... Dogma....

Cada ser humano lleva por sí mismo la responsabilidad de su propia alma, por lo que debe justificarse por cada acto malvado y por cada omisión de un buen acto. No puede trasladar su culpa a los demás ni dejar que otros lo compensen, pero tiene que pagarla en la tierra o en el más allá. Y solo él puede elevar su estado de madurez mental, no se le puede dar por regalo, pero debe esforzarse por llevar una vida de acuerdo con la voluntad de Dios. Entonces tiene que cuidarse el mismo de la salvación de su alma porque ningún semejante puede quitársela. En consecuencia, él también debe informarse de la voluntad de Dios y así aceptar Su Palabra, que le da a conocer la voluntad divina.

Y ahora debe hacer que la Palabra de Dios deja actuar sobre él. Por lo tanto, no debe creer ciegamente a lo que los hombres quieren someterle, pero inevitablemente debe comparar lo último con la Palabra de Dios, y solo cuando cumpla plenamente con esto, puede consentirse a su influencia. Si el hombre tiene la responsabilidad de sí misma, entonces también la tiene por el pensamiento que posee, por lo que tiene el deber de someter todo a examen lo que se le ofrece, porque eso es precisamente para lo que tiene que responsabilizarse. No puede afirmarse que le han ofrecido el error y, por lo tanto, no pudo llegar a la verdad, pero él mismo debe esforzarse por encontrar la verdad que se le ofrece cuando lo pide.

Porque Dios le exige responsabilidad una vez, e incluso antes le dará todas las oportunidades para reconocer lo correcto y también poder obedecerlo. Pero si el hombre confía en lo que le ofrece su prójimo, deja de lado toda su propia responsabilidad, y trata de imponerlo al prójimo quien lo ha instruido. Pero Dios le ha dado la mente y el don del pensamiento, y por medio de este don puede decidir por sí mismo lo que es correcto y lo que quiere Dios, y actuar en consecuencia, y, en consecuencia, ser llamado a rendir cuentas....

Por esta razón, un conocimiento mental dado de manera escolar, y por lo tanto enseñanzas que el hombre recibe de manera escolar, no puede ser suficiente para el pleno conocimiento de la voluntad de Dios, siempre que no despierte y eleve el sentido de responsabilidad en la persona a través de su propio pensamiento al respecto.... Y al primer pensamiento, el hombre se dará cuenta de las enseñanzas que Dios le ha dado al hombre y que lecciones se han añadido por el lado humano. Para poder responderse un día, el hombre tiene que lidiarse con el conocimiento recibido por el momento y, por lo tanto, si es sincero podrá distinguir la verdad del error.

Mientras que una enseñanza dogmática sofoca el sentido de responsabilidad en él, si que tiene que sofocarlo, porque entonces la creencia en ella o el cumplimiento de lo que se requiere de él se convierte en una cuestión puramente mecánica y el hombre ya no se siente responsable, lo que él cree cumplir conscientemente. Porque lo que hace, lo hace con cierta compulsión, porque se le exige.... No es un acto de libre albedrio, aunque puede rechazar o ignorar lo que se le pide, pero carece de impulso interno que debería ser el impulso para cada acción, para todo lo que Dios exige de los hombres.

El hombre debe ser consciente de que solo lo que Dios valora lo que se hace por amor y, por lo tanto, el pensamiento y la acción deben ser determinados solo por el amor, y que toda falta de amor es un pecado contra Dios, Quien es el amor mismo, y el hombre tiene que responder por ello. Lo que se ordena hacer, lo que está obligado a hacer, elimina el pensamiento y la acción libre, y en cierta medida el hombre solo es responsable ante el mundo, que le ha impuesto un deber. Y por lo tanto puede dar al alma poca ventaja lo que el hombre no piensa y hace desde su interior.

Dado que el prójimo nunca puede asumir la responsabilidad del alma, sino que el hombre mismo tiene que llevarla, también tiene el deber de examinar su pensamiento y su actuación, si está de acuerdo con la voluntad de Dios, y por lo tanto tiene que saber de la voluntad de Dios, la cual le será transmitido a través de Su Palabra. Y entonces la Palabra de Dios tiene que ser el fundamento, pero no las interpretaciones y adiciones humanas; y para probar esto, para poder responsabilizarse un día, se necesita una comunión íntima con Dios, quien revelará su voluntad mentalmente a un hombre exigiendo la verdad....

Amen