• Back

Imperfection.... free will.... justice....

Only that which contributes to the redemption of the soul is of importance in earthly life. The prayer for strength for this will always be answered. God's love tries to present to you humans the hardship of your soul by letting the body feel earthly hardship and worries. Yet its suffering is minimal in comparison to the torments of an unredeemed soul, and again, the agonizing state is willed by the soul itself, i.e. the being itself has brought it about and must also overcome it itself. No being can do this for the other, only help it through love. This is what people do not want to understand, that God is not the author of torment and suffering but the being itself, but that God cannot arbitrarily end the state of suffering despite His greater than great love, because then something immature would remain which would have no justification to live in eternity in bliss. In order to be allowed to dwell in God's presence, the being must be perfect and its free will must have overcome everything imperfect.... But the imperfection was its own fault, in that the free will turned to that which was the opponent of the perfect. In order to become perfect, the being must turn its free will back to the perfect. If it does not do so, then nothing but an agonizing state can be its fate, for it is then distant from God, and this means suffering and agony for the being. God is merciful, kind and loving, but also just. In His love, kindness and mercy He can certainly open up all possibilities for the being to develop into perfection, but He cannot circumvent justice by sparing the being suffering and giving it eternal glory in an imperfect state. But neither can He allow the being to become perfect without its will, since perfection is inconceivable without free will. Every state of suffering, whether on earth or in the hereafter, is only a side effect of imperfection, because it is at the same time supposed to be the means to remedy it. If a person's prayer is directed towards the soul's state of maturity, then he will receive unmeasured strength and it will become easy for him to overcome earthly suffering, for then he will have grasped the meaning and purpose of it. Therefore do not think so much of what seems unbearable for the body, think of the fact that the soul has to suffer far more under its unfree state, and try to help it by requesting the strength from God in prayer to be able to help it, i.e., that you do everything to ennoble your nature, that you are lovingly active also in trouble and suffering, that you thereby loosen the fetters around the soul, so that now also the fetters of the body, the suffering, can be loosened and peace is granted to you inwardly and outwardly. For God does not send suffering upon you to enslave you, but to set you free....

Amen

Onvolmaaktheid – Vrije wil – Rechtvaardigheid

In het aardse leven is alleen dat, wat aan de verlossing van de ziel bijdraagt, van belang. Het gebed om kracht daarvoor zal steeds verhoring vinden. De liefde van God probeert jullie mensen de nood van jullie ziel bekend te maken, doordat Hij het lichaam aardse nood en bezorgdheid laat voelen.

Maar diens lijden is minimaal in verhouding tot de kwellingen van een niet-verloste ziel en de kwellende toestand van de ziel wordt weer zelf gewild. Dat wil zeggen dat het wezen het zelf veroorzaakt heeft en het moet het ook zelf overwinnen. Dit kan geen enkel wezen voor de ander doen. Het kan hem alleen maar door de liefde behulpzaam zijn.

De mens wil niet begrijpen dat God niet de veroorzaker van de kwellingen en het leed is, maar het wezen zelf. En dat God ondanks Zijn zeer grote liefde niet willekeurig de toestand van lijden kan beëindigen, omdat er dan iets, wat niet vrij is, zou blijven bestaan. Dit iets zou niet gerechtvaardigd zijn om in de eeuwigheid in gelukzaligheid te leven.

Om in Gods nabijheid te mogen verblijven, moet het wezen volmaakt zijn en zijn vrije wil moet al het onvolmaakte overwonnen hebben. Maar die onvolmaaktheid was zijn eigen schuld, doordat de vrije wil zich naar degene keerde, die de tegenstander van het volmaakte was. Om volmaakt te worden, moet het wezen zijn vrije wil weer op het volmaakte richten. Als hij dat niet doet, dan kan zijn lot niets anders zijn dan de kwellende toestand, want hij is dan ver van God verwijderd en dit betekent leed en kwellingen voor het wezen.

God is barmhartig, goedmoedig en liefdevol, maar ook rechtvaardig. Hij kan in Zijn liefde, goedheid en barmhartigheid wel alle mogelijkheden toegankelijk maken om zich tot volmaaktheid te ontwikkelen, maar Hij kan de rechtvaardigheid niet omzeilen, doordat Hij het wezen het leed bespaart en hem de eeuwige heerlijkheid in onvolmaakte toestand doet toekomen. Maar Hij kan het wezen ook niet volmaakt laten worden zonder diens wil, omdat volmaaktheid zonder vrije wil ondenkbaar is. Elke toestand van lijden, of het nu op aarde of in het hiernamaals is, is alleen maar een bijverschijnsel van de onvolmaaktheid, omdat het tegelijkertijd het middel moet zijn om deze onvolmaaktheid op te heffen.

Betreft het gebed van de mens nu de rijpheidstoestand van de ziel, dan ontvangt de mens mateloos kracht en het zal gemakkelijk voor hem worden om ook het aardse leed te overwinnen, want dan heeft hij de zin en het doel hiervan begrepen. Denk er daarom niet zozeer aan, wat ondraaglijk voor het lichaam lijkt, maar denk eraan dat de ziel veel meer onder haar niet vrije toestand moet lijden en probeer haar te helpen, doordat u in het gebed om de kracht uit God vraagt. Dat wil zeggen dat u alles doet om uw wezen te veredelen, dat u ook in nood en leed liefhebbend werkzaam bent, dat u daardoor de boeien om de ziel losser maakt, opdat nu ook de boeien van het lichaam, het lijden, verminderd kunnen worden en u innerlijk en uiterlijk de vrede ten deel valt. Want God laat het leed niet over u komen om u te onderdrukken, maar om u te bevrijden.

Amen