• Nazaj

SAMOKRITIKA IN SAMOSPOZNANJE....

Človek premalo opazuje svoje notranje življenje, ker bi drugače bolje spoznal samega sebe in svoje pomanjkljivosti ter bi se trudil, da jih odstrani. Delo na njegovi duši se začenja šele takrat, ko je spoznal, da je nepopoln, se pravi ko zavestno teži k izpopolnjevanju(popolnosti), ko se ob spoznanju svojih napak ter slabosti trudi biti plemenitejši. Njih pa je mogoče prepoznati šele takrat, ko se globoko poglobi, kar pomeni, ko svoje življenje, svoje postopke (delovanja) podredi resni kritiki....

Če je otrok sveta, potem opazuje samo zunanjost, vidi le svoj telesni ustroj in ne tega, kako je zgrajena njegova duša. In celotno njegovo razmišljanje ter hotenje (želje) je usmerjeno samo na telo in njegove potrebe, ker človeka vedno znova srečuje svet z njegovimi zahtevami, katere pa potem on marljivo izpolnjuje. Toda njegovo notranje življenje je postavljeno povsem v ozadje. On bo le malo ali nič razmišljal o tem, kakšen je njegov odnos do bližnjih, kakšno je njegovo stališče do Boga in kako bo on lahko prenašal samega sebe, če je poklican, da položi svoje račune za svoje razmišljanje in postopke (delovanja). In on zaradi tega ne bo delal na samemu sebi.

K zavestnemu delu na duši paravno tako spada tudi spoznanje samega sebe.... človek mora biti brez zadržkov samokritičen. Ne sme tolerirati (dopuščati) svojih napak in slabosti; mora imeti trdno voljo za to, da se razvija naprej; ne sme biti zadovoljen s samim seboj, temveč mora nenehno težiti k popolnosti. Toda da bi vse to dojel, mora biti prepričan v svojo malovrednost, v svojo pomanjkljivost, kar pa je šele posledica preverjanja samega sebe(samo-kritike).

Človek je največkrat iskren do samega sebe, če je sam sploh podrejen (samo)preverjanju. In šele to razmišljanje, brez stranskih vplivov, mu prinaša jasno presojo(oceno) samega sebe, čemur pa potem ravno tako sledi delo na sebi (na svoji duši), ker ni nobeden človek brez napake. Kolikor bolj se človek povleče (umakne od zunanjih vplivov), da bi se pogovarjal s samim seboj, s svojimi pregrehami in strastmi(hlepenji, poželenji), toliko prej jim on najavi vojno, ker ga notranji glas opozarja in popravlja, če je on lepripravljen slišati ta glas. Potem pa ga bo on opozoril na vsako napako. On ga bo spodbujal na zavestno delo na duši; on ga bo vedno in vedno znova usmerjal na samoprverjanje. In tako bo on postal ponižen, ker spoznava samega sebe in svoje slabosti ter se želi odreči vsakršni prevzetnosti (ponosu).

In on bo preko tovrstnega samopreverjanja znotraj (v duši) dozoreval. On se bo naučil razumeti slabosti bližnjih, ker jih ravno tako najde (vidi, spoznava) v sebi. In molil bo za moč za svojo preobrazbo, katero pa še kako spozna, da je nujna, tako da potem tudi resno dela na temu. Samopreverjanje je izjemno pomembno za oplemenitenje(izboljšanje, napredek), ker človek šele na ta način spoznava sebe in zavestno dela na sebi....

AMEN

Reflexões internas e autoconhecimento....

O homem presta muito pouca atenção à sua vida interior, caso contrário reconheceria melhor a si mesmo e às suas falhas e tentaria remediá-las. O trabalho na sua alma só começa quando ele reconhece a sua inadequação, quando luta conscientemente pela perfeição, quando procura enobrecer-se no reconhecimento das suas falhas e fraquezas. E só as descobre quando se aprofunda interiormente, ou seja, quando submete a sua vida, as suas acções e pensamentos a críticas sérias..... Se ele é um filho do mundo, então ele só presta atenção ao exterior, ele só vê a sua constituição física, mas não a da alma, e todo o seu pensar e querer só se aplica ao corpo e às suas necessidades, pois o mundo se aproxima repetidamente do ser humano com as suas exigências, as quais ele agora avidamente cumpre. E a sua vida interior desvanece-se completamente para o fundo. Ele pensará pouco ou nada sobre como o seu comportamento é para com os seus semelhantes, como a sua atitude é para com Deus e como ele se colocará diante de si mesmo se for chamado a prestar contas pelos seus pensamentos e ações. E, portanto, ele não vai trabalhar em si mesmo. O trabalho consciente sobre a alma também inclui o reconhecimento de si mesmo.... O ser humano deve criticar-se incessantemente, não deve ignorar as falhas e fraquezas, deve ter a vontade firme de se desenvolver progressivamente, não deve estar satisfeito consigo mesmo, mas sempre e constantemente esforçar-se pela perfeição. E para querer tudo isso, ele deve estar convencido da sua indignidade, da sua inadequação, mas isso é apenas o resultado de um auto-exame interior. O homem é na sua maioria honesto consigo mesmo, assim que se submete a um exame. E este pensamento interior, não influenciado, só traz um julgamento claro sobre si mesmo, e isto é seguido de trabalho sobre si mesmo, pois nenhum ser humano está sem falhas. Quanto mais uma pessoa se retira para conversar consigo mesma, com seus vícios e desejos, mais cedo ela declara guerra a eles, porque a voz interior o adverte e admoesta, se ao menos tiver a vontade de deixar soar essa voz interior dentro dela. Então chamará a sua atenção para cada falha, incitá-lo-á a um trabalho consciente da alma, incitá-lo-á repetidamente a uma introspecção, e tornar-se-á humilde porque reconhece a si mesmo e as suas fraquezas e desiste de toda a arrogância. E através desse auto-exame ele amadurecerá interiormente, aprenderá a compreender as fraquezas dos seus semelhantes, porque as encontra em si mesmo, e pedirá forças para a sua transformação, que ele reconhece muito bem como necessária e, portanto, também enfrenta seriamente. As contemplações interiores têm um valor enobrecedor muito grande, porque o ser humano aprende agora a reconhecer-se a si mesmo e trabalha conscientemente sobre si mesmo._>Amém