• Terug

Is plichtsvervulling voldoende?

Het mag voor u nooit voldoende zijn om alleen uw plichten te vervullen, maar u moet meer doen. U moet vrijwillig een taak op u nemen die u niet door mensen is opgelegd, maar die u uit liefde zult doen. Dan pas bent u werkzaam in de liefde en het volbrengen ervan zal gewaardeerd worden en u zegen opleveren voor de eeuwigheid.

De mensen geloven dat zij genoeg gedaan hebben als zij hun aardse arbeid plichtsgetrouw vervuld hebben. Hun leven is dan wel een leven van plichtsvervulling maar geen bewust dienen in liefde. Wat de plicht van u vraagt te doen, beantwoordt zonder uitzondering aan aardse doeleinden. Alles wat een veredelende invloed op de ziel heeft, zal echter noch plichtmatig geëist noch uitgevoerd worden, maar zal altijd in volle vrijheid van wil gedaan moeten worden.

Daarom kan er pas van een vooruitgang van de ziel gesproken worden als de mens boven zijn plicht uit zich werkzaam betoont, en in dat in liefde werkzaam zijn volhardt. Wat de mens echter zichzelf of anderen tot taak stelt heeft alleen louter aardse waarde, want een plicht te vervullen hoeft niet beslist de liefde tot de naaste als drijfveer te hebben. Het zijn meestal wetten gegeven door mensen die de wereldse orde moeten handhaven, waarvan het nakomen in zekere mate nodig is om de zwakheid van wil van de mensen te bestrijden - want veel mensen zouden zelfs dat niet doen wat hun tot taak gesteld is, als hun het plichtsbesef niet zou worden aangeleerd.

Alles wat zij doen is dus ergens van afhankelijk en heeft het een of ander nut tot gevolg, maar een aardse levenswandel die alleen 'n eindeloze rij van daden te zien geeft die alleen maar onder de categorie plichtsvervulling vallen, behoeft volstrekt geen toestand van zielerijpheid te bewerkstelligen. Want juist deze plichtsvervulling houdt de mens er van af werkelijk liefdadig te zijn. En ofschoon de plichtsvervulling aan de mens niet als verkeerd of onnodig kan worden voorgesteld, is ze toch in zekere mate een gevaar voor de ziel van de mens. Want hoe meer hij zich deze plichtsvervulling tot richtsnoer van zijn leven maakt en hoe belangrijker hij juist zulke plichten opneemt, des te meer gelooft hij van de ware liefdewerken ontheven te zijn. Want hij denkt zijn tijd voldoende benut te hebben, maar blijft dan nog geestelijk erg in gebreke als hij niet in de liefde leeft, d.w.z. wanneer de liefde hem niet aanzet ondanks plichten en de daarvoor gebruikte tijd, meer te doen.

Dan pas zal hij de medemens geestelijk en lichamelijk willen dienen met daden die niet vereist worden, dus ook nooit tot een plicht gesteld kunnen worden. Plichtsvervulling alleen is wel aards te waarderen maar voor de eeuwigheid niet van belang, dus moet de mens, indien mogelijk, trachten te geven en te dienen uit vrije wil. Hij mag geen genoegen nemen met z'n plicht te vervullen, maar moet uit zichzelf nog wat meer doen - geven en dienen in liefde - opdat zijn ziel verlost wordt. Want de ziel profiteert alleen van dat wat de mens uit geheel vrije wil en in onbaatzuchtige liefde doet.

Amen

Cumplimiento del deber....

Nunca debes conformarte con el mero cumplimiento de tus deberes, sino que debes hacer algo más, debes emprender voluntariamente una tarea que no te sea dada por la gente, sino que debes hacerla por amor.... sólo entonces eres amorosamente activo, y sólo entonces este logro será valorado y te hará ganar bendiciones para la eternidad. Las personas que cumplen obedientemente con su trabajo terrenal creen que han hecho lo suficiente. Su vida es entonces una vida de cumplimiento del deber, pero no un servicio consciente en el amor. Lo que el deber manda hacer está, sin excepción, de acuerdo con el propósito mundano. Todo lo que tiene una influencia ennoblecedora en el alma no se exigirá ni se realizará según el deber, sino que tendrá que hacerse siempre con la más plena libertad de voluntad, y por eso sólo se puede hablar de progreso del alma cuando el ser humano demuestra ser activo más allá de su deber y no se detiene en tal actividad de amor. Sin embargo, lo que el ser humano convierte en un deber para sí mismo o para los demás sólo tiene un valor puramente terrenal, pues el cumplimiento de un deber no tiene por qué tener como motor el amor al prójimo. Se trata, en su mayoría, de mandamientos decretados por el hombre y destinados a mantener el orden mundano, cuyo cumplimiento es, por tanto, necesario hasta cierto punto para luchar contra la debilidad de la voluntad de las personas, ya que muchas de ellas no harían lo que se les impone si no fueran educadas en el sentido del deber. Por lo tanto, todo lo que hacen es de alguna manera condicional, y conlleva algún beneficio terrenal. Un modo de vida terrenal que sólo muestra una serie interminable de obras, todas ellas bajo el epígrafe del cumplimiento del deber, no tiene por qué llevar a un estado de madurez del alma, pues es precisamente este cumplimiento del deber lo que impide al ser humano ser verdaderamente amoroso. Aunque el cumplimiento del deber no se puede presentar a las personas como algo malo o innecesario, es sin embargo un cierto peligro para el alma del ser humano, pues cuanto más lo toma como pauta para la vida humana, cuanto más importante se toma este mismo deber, más cree estar eximido de la correcta actividad en amor. Considera que su tiempo está suficientemente utilizado y sin embargo, espiritualmente, se queda significativamente atrás a menos que se encuentre en el amor, es decir, que el amor le impulse, a pesar de los deberes y el tiempo cumplido, hacer un „mas“....servir al projimo tanto materialmente como espiritualmente con acciones que nadie exige y por tanto no se pueden convertir en un deber. El solo cumplimiento de deberes puede ser reconocido en la tierra, pero no tiene importancia para la eternidad, por lo que el ser humano debe tratar de dar y servir lo más posible por su propia voluntad. No debe conformarse con el cumplimiento de su deber, sino que, por su propia voluntad, debe hacer "más".... dar y servir en el amor para que su alma sea redimida, alma que sólo se beneficia de lo que el ser humano hace por su propia voluntad y en el amor desinteresado al prójimo...

Amén