• Terug

Is plichtsvervulling voldoende?

Het mag voor u nooit voldoende zijn om alleen uw plichten te vervullen, maar u moet meer doen. U moet vrijwillig een taak op u nemen die u niet door mensen is opgelegd, maar die u uit liefde zult doen. Dan pas bent u werkzaam in de liefde en het volbrengen ervan zal gewaardeerd worden en u zegen opleveren voor de eeuwigheid.

De mensen geloven dat zij genoeg gedaan hebben als zij hun aardse arbeid plichtsgetrouw vervuld hebben. Hun leven is dan wel een leven van plichtsvervulling maar geen bewust dienen in liefde. Wat de plicht van u vraagt te doen, beantwoordt zonder uitzondering aan aardse doeleinden. Alles wat een veredelende invloed op de ziel heeft, zal echter noch plichtmatig geëist noch uitgevoerd worden, maar zal altijd in volle vrijheid van wil gedaan moeten worden.

Daarom kan er pas van een vooruitgang van de ziel gesproken worden als de mens boven zijn plicht uit zich werkzaam betoont, en in dat in liefde werkzaam zijn volhardt. Wat de mens echter zichzelf of anderen tot taak stelt heeft alleen louter aardse waarde, want een plicht te vervullen hoeft niet beslist de liefde tot de naaste als drijfveer te hebben. Het zijn meestal wetten gegeven door mensen die de wereldse orde moeten handhaven, waarvan het nakomen in zekere mate nodig is om de zwakheid van wil van de mensen te bestrijden - want veel mensen zouden zelfs dat niet doen wat hun tot taak gesteld is, als hun het plichtsbesef niet zou worden aangeleerd.

Alles wat zij doen is dus ergens van afhankelijk en heeft het een of ander nut tot gevolg, maar een aardse levenswandel die alleen 'n eindeloze rij van daden te zien geeft die alleen maar onder de categorie plichtsvervulling vallen, behoeft volstrekt geen toestand van zielerijpheid te bewerkstelligen. Want juist deze plichtsvervulling houdt de mens er van af werkelijk liefdadig te zijn. En ofschoon de plichtsvervulling aan de mens niet als verkeerd of onnodig kan worden voorgesteld, is ze toch in zekere mate een gevaar voor de ziel van de mens. Want hoe meer hij zich deze plichtsvervulling tot richtsnoer van zijn leven maakt en hoe belangrijker hij juist zulke plichten opneemt, des te meer gelooft hij van de ware liefdewerken ontheven te zijn. Want hij denkt zijn tijd voldoende benut te hebben, maar blijft dan nog geestelijk erg in gebreke als hij niet in de liefde leeft, d.w.z. wanneer de liefde hem niet aanzet ondanks plichten en de daarvoor gebruikte tijd, meer te doen.

Dan pas zal hij de medemens geestelijk en lichamelijk willen dienen met daden die niet vereist worden, dus ook nooit tot een plicht gesteld kunnen worden. Plichtsvervulling alleen is wel aards te waarderen maar voor de eeuwigheid niet van belang, dus moet de mens, indien mogelijk, trachten te geven en te dienen uit vrije wil. Hij mag geen genoegen nemen met z'n plicht te vervullen, maar moet uit zichzelf nog wat meer doen - geven en dienen in liefde - opdat zijn ziel verlost wordt. Want de ziel profiteert alleen van dat wat de mens uit geheel vrije wil en in onbaatzuchtige liefde doet.

Amen

Fulfilment of duty....

You should never be content just to fulfil your duty but should do more than that, you should voluntarily accept a task which people do not expect you to do but which you should do for love.... only then will you be lovingly active and only this effort will be valued and bring you blessings for eternity. People who dutifully carry out their earthly work believe themselves to have done enough. In that case their life is in fact a life of fulfilment of duty but nevertheless it is not a conscious service of love.... Whatever a duty demands to be done invariably corresponds to worldly objectives. Anything that has a refining influence on the soul will neither be demanded nor carried out as a duty but it always has to be done in absolute freedom of will, and this is why a soul's progress can only be spoken of when the person works above and beyond his duty and will not stop such kind-hearted activity.

However, anything the human being accepts for himself or imposes on others as an obligation only has earthly value, since neighbourly love need not necessarily be the driving force of fulfilling a duty. There are, as a rule, human laws which intend to uphold worldly order, the fulfilment of which are therefore effectively necessary in order to combat people's weak will, for many people would not carry out what they are duty-bound to do if a sense of duty had not been cultivated in them. Everything they do is thus somehow or other conditional and results in some kind of earthly benefit. An earthly way of life which only shows an endless string of deeds, all of which fit into the category of fulfilment of duty, by no means have to result in a psychological state of maturity, for precisely this fulfilment of duty prevents people from being truly lovingly active.

Although the fulfilment of duty cannot be portrayed to people as wrong or unnecessary, it nevertheless poses a certain danger for the human being's soul, for the more he uses it as a guiding principle of human life, the more significance he attaches to precisely this duty and the more he believes himself to be exempt from true activities of love, for he deems his time sufficiently used and yet spiritually he stays behind if he fails to love, i.e., despite being fully occupied by duties, he is not urged by love to do 'more'.... to help his fellow human beings both spiritually and physically with deeds which are never demanded by people and therefore love can never become a duty either. Fulfilment of duty on its own certainly ought to be recognised in an earthly way but it is of no importance for eternity, thus the human being must do his utmost and try to be helpful of his own free will. He should not be content with fulfilling his duty but of his own accord do 'more'.... he should give and help with love, so that his soul will find salvation, which only ever benefits from what the human being does of his own free will and in selfless neighbourly love....

Amen