• Terug

Beklimmen van de bergen – Streven naar de geestelijke hoogte

Kijk, als u de bergen probeert te beklimmen, mag het u niet aan besluitvaardigheid ontbreken, want alles wat hoog boven is, moet in zekere zin beklommen worden. Een lui mens kan niet gemakkelijk zijn doel bereiken, want hij moet verdubbelde kracht aanwenden, om dan echter met dubbele voldoening neer te kijken en de afgelegde weg te zegenen, die hem naar de hoogte geleid heeft.

Zo moet het geestelijke streven ook beschouwd worden. Het is eveneens het voortdurend willen beklimmen van de top, wat de geestelijke volmaaktheid is. De steeds onvermoeibare wandelaar bestijgt de hoogte met zekerheid, als hij zich niet van de wijs laat brengen door de moeite en inspanningen, die de weg hem brengt. Zijn blik is naar boven gericht, hij schuwt geen moeite en streeft altijd alleen maar naar het doel.

Als het rondtrekken op aarde zich op dezelfde manier voltrekt, wanneer de mens met naar boven gerichte blik eveneens elke moeite en zware inspanning op zich neemt, als hij zich niet van de wijs laat brengen door de momenten van vreugde van de wereld, maar zijn ziel vooruitstuurt naar de hogere regionen en de hele wil aanwendt, om de geestelijke hoogte te bereiken, dan zal hij ook eens tevreden terug kunnen blikken op de gang over de aarde en nooit zal hij berouw hebben over wat hij opgegeven heeft om dit doel te bereiken, om in het licht te staan en van alle leed bevrijd te zijn.

Degene, die bovenop de bergtop staat en zich vrij voelt van alle aardse last, die als het ware gelooft daar dichter bij zijn Heer en Schepper te zijn, die nu zijn blik kan laten zwerven over eindeloos verre streken en alles in zijn pracht en schoonheid aanschouwt, zal zich ongeveer voor kunnen stellen in welke geestelijke vrijheid de ziel na de volbrachte klim al het rondom haar bestaande kan zien, hoe ze zich vrij voelt van elke aardse zwaarte en, zich in het licht van de goddelijke genadezon bevindend, van onnoemelijke gelukzaligheden genieten mag. En al is de klim ook moeilijk, dan is toch het loon zo onvergelijkelijk heerlijker, dat het duizendvoudig opweegt tegen al het lijden en alle zelfverloocheningen, die eraan vooraf gegaan zijn.

Amen

Monter sur les montagnes – Tendre à la Hauteur spirituelle

Voyez, lorsque vous voulez monter sur les montagnes, vous ne devez pas manquer de force pour le décider, parce que tout ce qui est en haut, vous devez de quelque façon l’atteindre. Un homme paresseux ne peut pas facilement atteindre son but, parce qu'il doit employer une force redoublée, mais ensuite il peut regarder en bas avec une double satisfaction et bénir le chemin parcouru qui l'a mené en haut. Ainsi doit être considéré aussi la tendance spirituelle. C’est toujours une volonté continue de grimper vers le sommet qui représente la perfection spirituelle. Le pèlerin ne se fatigue jamais, il monte avec sécurité en haut s’il ne se laisse pas emparer par la fatigue et les efforts que la montée lui demande. Son regard est tourné vers le haut, il ne craint aucune fatigue et tend toujours seulement au but. Lorsque le chemin sur la Terre se déroule de cette manière, lorsque l'homme prend sur lui avec le regard tourné vers le haut chaque effort et chaque grosse fatigue, lorsqu’il ne se laisse pas enjôler par les joies momentanées du monde, mais que son âme regarde vers l’avant dans les Régions supérieures et emploie toute sa volonté pour atteindre la Hauteur spirituelle, alors il pourra regarder en arrière heureux le chemin terrestre, et il ne se repentira jamais de ce à quoi il a renoncé pour atteindre ce but de rester dans la Lumière et d'être dispensé de toutes souffrances. Celui qui reste au sommet de la montagne se sent libéré de tout poids terrestre, celui-ci croit aussi être là plus près de son Seigneur et Créateur qui, maintenant, lui laisse embrasser de son regard des régions infiniment vastes et les lui laisse voir tout dans leur faste et leur beauté, il pourra s'imaginer approximativement avec quelle liberté spirituelle l'âme peut contempler tout ce qui est autour d'elle après une montée réussie, combien elle se sent libre de toute lourdeur terrestre et combien, en étant dans la Lumière du divin Soleil de Grâce, elle peut goûter d’indicibles délices. Et même si la montée a été fatigante, sa récompense est cependant incomparablement plus magnifique, elle compense des milliers de fois toutes les souffrances et renoncements qui ont précédés.

Amen