• Back

LJUBAV JE SUŠTINA BOŽANSTVA.... NAOPAKA LJUBAV....

Ljubav jeste i ostaje najuzvišeniji osjećaj.... No ne može se smatrati Ljubavlju sve što vi ljudi pod time podrazumijevate.... Jer ljubav može biti i naopaka, a ta ne može ‘imati pravo’ na uzvišenost. Ljubav je Božanski princip, ona je dakle praiskonska suština Božanstva, ona je nešto što se ne da definirati, ona je bit i svojstvo Boga, ona je velika, ljudima neobjašnjiva sila koja je sve dovela u postojanje, pošto ima stvaralačko i oživljavajuće djelovanje. Ona je dakle Božje pra-biće, ona je nešto što zrači iz Boga, što se pronalazi u svim Njegovim tvorevinama, a u čovjeku posebno treba doći do razvoja i izražaja.

Ispravna Ljubav vuče ka gore, ona traži spoj sa vječnom Ljubavlju, pra-izvorom Života i sve snage. A opet, to je moguće obuhvatiti samo onim ljudima kod kojih se ispravna Ljubav razvila, inače to ostaje nerazumljiv pojam, jer ljudi mogu doduše u srcu osjetiti ljubav, no najčešće svakoj pohotljivosti daju naziv “Ljubav”, a to je samo krivo usmjerena ljubav, čežnja za vezom sa stvarima koje ljudima izgledaju poželjne. Ali takva jedna kriva ljubav ne daje snagu, dok je ispravna Ljubav u sebi i snaga, što opet može biti razumljivo samo čovjeku koji ljubi.

Jer jedino čovjek koji ljubi tu snagu može prepoznati, pošto on ne vodi samo zemaljski nego i duhovni život, dakle traži spoj sa onim područjem (od) gdje se ispravna Ljubav isijava i time se snaga Ljubavi utoliko više duhovno izražava, pošto biva korištena za Ljubavno djelovanje, dakle postaje poticaj za zemaljske aktivnosti, no nikad ne teži time postići zemaljske uspjehe, nego nesvjesno teži duhovnom usponu.

Snaga Ljubavi može postići sve.... Tko u sebi maksimalno razvije Ljubav, može činiti čuda, pošto biva ispunjen Božanskom silom za koju ne postoji ništa nemoguće. Samo je do njihove slabe voljnosti za Ljubav to što si ljudi ne stvaraju dokaz za to. Oni bi uvijek mogli imati dokaz za to, no najuzvišenije osjećanje, čisto Božanska Ljubav, Koja je potpuno nesebična i samo traži da usreći, ta Ljubav ljudima je strana i stoga samo rijetko dolazi do stapanja sa vječnom Ljubavlju, što bi kao posljedicu imalo dotok Božanske sile u izobilju.

Jer razumljivo je da je sve što se izjednačava sa pra-bićem Boga, samo u sebi već Ljubav, i time može razviti Božanske sposobnosti, pošto čovjek jeste dio Boga, jedino što se nalazi u Bogu protivnom odnosu putem vlastite volje. No promjeni li svoju volju.... dakle oblikuje li se u Ljubav koja mu je ranije nedostajala, tad opet poprimi sve Božanske osobine koje je pra-početno posjedovao a vlastitom krivicom izgubio.

Kad si razumno Božje stvorenje, čovjek, razjasni što zaista jeste, kao i kad prepozna svoju pripadnost Bogu i trudi se toga biti dostojan, time se opet približava praizvoru sve snage, jer vječna Ljubav prepoznaje njegovu volju i privlači ga na Sebe. A tad je i čovjek aktivan u Ljubavi, jer dotok snage izražava se u djelovanju u Ljubavi, jer su Bog i Ljubav jedno, i gdje je Bog nazočan, nikako drugačije nego u Ljubavi se ni ne može djelovati. To znači približavanje Bogu i preuzimanje snage u svoj punini.

Ljubav je najuzvišenije osjećanje koje čovjeka može pokretati, jer ono je Božansko isijavanje u srce čovjeka koji je dobre volje.... Ljubav koja se posvećuje svjetskim stvarima, koje se dakle još smatraju materijom, ne daje snagu, nego ju oduzima, a pošto čovjek nema duhovnu dostavu snage, koristi životnu snagu kako bi se domogao onoga što njegova krivo usmjerena ljubav žudi. On dakle ne dobija ništa, nego gubi, pošto je to što on zadobija, prolazno, i on si proigrava neprolazne vrijednosti, koje si svojom životnom snagom treba stvoriti.

Ispravna Ljubav čovjeka usrećuje, (22 Lipanj 1949) ispravna Ljubav nije ona koja potražuje nego koja daje, ona dijeli bez da želi primiti, a opet neprestano prima što više dijeli. Jer ispravna Ljubav je sjedinjeno djelovanje s Bogom pa mora i biti za sve sposobna, tako da će dakle uvijek odnositi pobjedu, što znači bit’ će jača od svake druge snage ili sile, ona će svladati zlo, ona će smekšati ono što je ljutito, ona će postići sve jer je strpljiva, tako da se čak i Božji protivnik neće moći oduprijeti Božanskoj Ljubavi i jednom će se predati, jer će i on čeznuti za Božjom Ljubavi i bez otpora će Joj se prepustiti, jer i sve duhovno osjeća Ljubav Božju i dâ se od nje izbaviti time što joj više ne pruža otpor.

AMEN

Amor – Epítome de la divinidad.... Amor equivocado....

El sentimiento supremo es y sigue siendo el amor.... Pero no todo debe ser reconocido como amor, lo que vosotros los humanos entendéis por ello.... Porque el amor también puede ser equivocado que no puede reclamar sublimidad.

El amor es el principio divino, es decir, la esencia misma de la divinidad; es algo que no se puede explicar, es el ser y la naturaleza de Dios, es la grande, y para el hombre inexplicable, fuerza que dejó que todo surgiera porque tiene un efecto creativo y vivificante. Por lo tanto, es el ser primordial de Dios, y es la irradiación de Dios, que se refleja en todas Sus creaciones y que especialmente en el hombre debe llegar al pleno desarrollo.

El amor correcto tira para arriba y busca la unión con el amor eterno, la fuente primordial de toda vida y toda fuerza. Comprender esto solo es posible para aquellos hombres en los que se ha desarrollado el amor correcto, de lo contrario, sigue siendo un término incomprensible, porque los hombres pueden sentir el sentimiento en su corazón, pero en su mayoría dan el nombre de “amor” a todos los deseos, lo que de verdad es un amor dirigido equivocadamente, ya que es un deseo de asociación con cosas que parecen deseables para el hombre. Pero un amor tan equivocado no es un acto que da fuerza, mientras que el amor correcto es al mismo tiempo fuerza en sí mismo, que de nuevo solo se puede hacer comprensible a un hombre amoroso.

Porque solo el hombre amoroso puede reconocer esta fuerza, porque él no solo lleva una vida terrenal, sino también una vida mental y, por lo tanto, buscando la conexión con el reino, desde donde se irradia el amor correcto y la fuerza de amor lleva más un efecto mental, porque es aprovechado para una actividad amorosa, es decir, que bien es un incentivo para la actividad terrenal, pero nunca busca lograr éxitos terrenales, más bien se esfuerza inconscientemente por el accenso mental.

La fuerza del amor puede lograr todo.... Quien lleva en si el amor al más alto desarrollo es capaz de hacer milagros, porque está lleno de la fuerza de Dios, para la que nada es imposible. El hecho de que los hombres no se crean esta prueba se debe a su baja voluntad de amar. En cualquier momento podrían proporcionar esta prueba, pero el sentimiento más exaltado, el amor divino puro, que es completamente desinteresado y solo busca hacer feliz, este amor es extraño para los hombres y, por lo tanto, rara vez se hace la unión con el amor eterno, que, como consecuencia dispone de la fuerza divina en abundancia.

Porque es comprensible que todo lo que se adapta al ser primordial de Dios ahora es amor en sí mismo, y también puede desarrollar habilidades divinas, porque el hombre es de hecho una parte de Dios, que se mantiene en una relación anti divina con Él por su propia voluntad. Si transformará su voluntad.... Así que, si se convierte en el amor de lo que antes carecía, entonces recupera todas las cualidades divinas que originalmente poseía y perdió por su propia culpa.

Tan pronto como la criatura pensante de Dios, el hombre, se da cuenta de lo que realmente es, tan pronto como reconoce su pertenencia a Dios y busca ser digno de Él, se acerca nuevamente a la fuente original de fuerza, porque el amor eterno reconoce su voluntad y lo atrae a Si Mismo. Pero entonces el hombre está activo en el amor, porque la llegada de fuerza se manifiesta en la obra del amor, porque Dios y el Amor es uno, y donde Dios está presente no se puede obrar de otra manera que en el amor. Eso significa tanto como un acercamiento a Dios y aceptación de fuerza en toda su plenitud.

El amor es el sentimiento más exaltante lo que puede promover a un hombre, porque es la irradiación divina al corazón de un hombre que es de buena voluntad .... El amor que está dirigida hacia las cosas terrenales, que todavía deben considerarse como materia, no induce la fuerza, sino que es agotador, y dado que el hombre no dispone de llegada de fuerza mental, usa la energía vital para ganar, lo que su amor equivocado desea.

Entonces no gana nada, sino que pierde, porque lo que gana es transitorio, y pierde los valores imperecederos que deben crearse con su energía vital.

(22.06.1949) El verdadero amor hace feliz al hombre; el amor verdadero no es que anhelo, sino es un amor generoso; se distribuye sin querer recibir, pero recibe cada vez más cuanto más se distribuye. Porque el verdadero amor es un actuar en conjunto con Dios y, por lo tanto, debe ser capaz de cualquier cosa, por lo que siempre llevará la victoria, es decir, será más fuerte que cualquier otra fuerza o poder, conquistará al mal, aplacará al enojado y logrará cualquier cosa porque es indulgente y paciente, y así, incluso el adversario de Dios no podrá resistir a la fuerza del amor divino y una vez se declarará vencido, porque él también anhelará el amor de Dios y se entregará sin resistencia alguna, así como todo lo mental inmaduro siente el amor de Dios y permite que sea redimido de la fuerza de amor, porque ya no opone ninguna resistencia....

Amén