• Volver

Propósito de la vida en la tierra: servir en amor en libre albedrío...

Este es vuestro propósito de la vida en la tierra, que vosotros los humanos os sirváis unos a otros en amor, porque sólo el servir en el amor es el verdadero amor al prójimo. El hombre no debe creer que puede arreglárselas sin la ayuda de su prójimo. Necesita a su prójimo, así como también debe ayudarlo. Debido a que el amor debe encenderse en el corazón humano, el prójimo debe depender de la ayuda de vez en cuando, de lo contrario no tendría la oportunidad de desarrollar su amor.

Lo que se puede demostrar en toda la creación material, es, que todo tiene su finalidad, que toda obra de creación sirve cumpliendo su finalidad de contribuir a la conservación y vivificación de otras obras de creación en estado de obligación... En esto también consiste la tarea del ser humano, servir, pero en libre albedrío, es decir, por amor a Dios y al prójimo. Y este amor servidor es lo único que redime al hombre, porque de esta manera suprime el antiguo pecado, la apostasía de lo espiritual de Dios en arrogancia y ansia de poder...

Pero quien no se somete a este mandamiento del amor a Dios y al prójimo, cuyo espíritu aún está lleno de arrogancia, no reconoce el propósito de su vida terrenal y, por lo tanto, permanece sin ser redimido... no puede moverse libremente después de haberse librado del cuerpo, no ha aprovechado la vida terrenal, la ha vivida en vano... aunque le ha traído alguna ventaja terrenal y al final puede mirar hacia atrás a una vida ocupada. Se trata del alma del hombre, no de su cuerpo. El cuerpo le fue dado al ser humano para que el alma pudiera madurar en este, el cuerpo era sólo el medio para un fin, porque el alma es inmortal, pero el cuerpo muere, y el alma no se lleva nada de lo que ha adquirido en la tierra al reino espiritual.

Así que mientras el ser humano sólo se cuide de sí mismo y camine apáticamente junto a su semejante, mientras no tenga el corazón abierto y ojo para la necesidad de su semejante, se rige por el amor propio, lo cual es un gran obstáculo para el desarrollo ascendente del alma. Porque este amor propio arrastra hacia abajo, el amor propio es un amor mal dirigido que nunca tiene un efecto redentor, sino que ata aún más al hombre, que se pone como un grillete alrededor de su espíritu, que nunca puede ser despertado por el amor propio.

Cualquiera que se ame a sí mismo siempre menospreciará a su semejante, y le es imposible un servir de amor desinteresado al prójimo porque el principio rector todavía está en él y le aparta de cualquier acción amorosa. Cuanto más metido está la humanidad en el amor propio, mayor será la miseria terrenal, que el mismo Dios utiliza como medio para encender la llama del amor al prójimo en el corazón. Cuyo corazón está tocado por la miseria de su semejante aún no está endurecido y su Salvación no está en entredicho.

Debe haber necesidad terrenal, cuando la necesidad espiritual se ha vuelto tan grande que el amor se ha enfriado en los corazones de las personas... entonces Dios trata de calentar los corazones a la necesidad de los semejantes, para que puedan cumplir con su propósito de la vida terrenal, para aumentar la madurez de sus almas mediante el servicio de amor al prójimo, porque sólo el amor los redime, sólo el amor hace libre y da al alma luz y fuerza, sólo el amor saca el alma de lo profundo, sólo el amor la saca de la oscuridad de la noche hacia la luz y la libertad..._>amén

SVRHA ZEMALJSKOG ŽIVOTA: SLUŽENJE U LJUBAVI SLOBODNOM VOLJOM....

Svrha vašeg zemaljskog života je da vi ljudi jedni drugima služite u Ljubavi, jer jedino Ljubav koja služi istinska je Ljubav prema bližnjemu. Čovjek ne smije vjerovati da može živjeti sâm bez pomoći drugog čovjeka. On treba bližnjega, kao što i on njemu treba biti od pomoći. Pošto se Ljubav u srcu čovjeka treba zapaliti, čovjek povremeno mora biti ovisan o pomoći, inače mu ne bi bila dana prilika da razvije svoju Ljubav.

U cijelom materijalnom stvaranju može se dokazati da sve ima svoje određenje, da dakle svako djelo stvaranja služi, time što u stanju prisile ispunjava svoju funkciju i određenje, pridonoseći održanju ili oživljavanju drugih djela stvaranja..... To je i zadatak čovjeka, da služi, no međutim u slobodnoj volji, dakle iz Ljubavi prema Bogu i prema bližnjemu. A jedino ta uslužna Ljubav spašava čovjeka, jer on time dokida stari grijeh otpada duhovoga od Boga u oholosti i vlastoljublju.....

No tko se zapovjedi Ljubavi prema Bogu i prema bližnjemu ne podredi, njegov duh je još pun oholosti, ne prepoznaje svrhu svoga života i time ostaje nespašen..... On se nakon odlaganja tijela ne može kretati slobodno, zemaljski život nije iskoristio, živio je uzaludno..... pa čak i ako mu je ovaj donio zemaljske prednosti i ako se na kraju može osvrnuti na život pun rada. Radi se o duši čovjeka, ne o njegovom tijelu. Tijelo mu je dano kako bi duša u njemu mogla sazrjeti, tijelo je bilo samo sredstvo za postizanje cilja, jer duša je neprolazna, a tijelo umire, i duša sa sobom u duhovno Kraljevstvo ne odnosi ništa od onoga što je na Zemlji zadobiveno ili kupljeno.

Dakle sve dok čovjek brine samo za sebe i pored bližnjega prolazi nezainteresirano, sve dok nema otvoreno srce i oko za patnju bližnjega, dominiran je samoljubljem koje je velika prepreka za duševni razvoj ka gore. Jer samoljublje vuče na dolje, samoljublje je pogrešno usmjerena ljubav koja nikada ne može imati spašavajući učinak, nego čovjeka uvijek samo još više svezuje, koja se poput okova ovija oko čovjekovog duha koji putem samoljublja nikako ne može biti doveden do buđenja.

Tko ljubi sam sebe, taj će na bližnjega uvijek gledati sa visine, i tom čovjeku je služenje u nesebičnoj Ljubavi nemoguće, jer princip vladanja još uvijek je u njemu i priječi mu svako djelo Ljubavi. E sad, što je dublje čovječanstvo zaglibljeno u samoljublje, utoliko će veća biti i zemaljska nedaća, koju Bog sam primjenjuje kao sredstvo kako bi u srcima zapalio plamen Ljubavi prema bližnjemu. Čije srce je dotaknuto nevoljom drugoga čovjeka, taj još nije otvrdnuo i njegovo spasenje nije upitno.

Mora doći do zemaljske bijede kad je duhovna bijeda postala tako velika da se Ljubav u srcima ljudi ohladila..... Tad Bog ljude nastoji ugrijati putem nevolje bližnjih kako bi ispunili svoju zemaljsku svrhu, a to je povećanje svoje duševne zrelosti putem služenja u Ljubavi prema bližnjemu, jer samo Ljubav ju spašava, samo Ljubav ju oslobađa i duši daje svjetlo i snagu, samo Ljubav dušu vuče iz dubine u visinu, samo Ljubav ju izvodi iz tame noći na svjetlo i slobodu.....

AMEN