• Volver

Oración por las almas en el más allá que no han adquirido amor en la Tierra

La terrible experiencia de un alma no redimido no se puede describir a los humanos y, sin embargo, deben saber que es un estado inimaginablemente desolador lo que tienen que soportar, y este conocimiento debe motivar a los humanos a ayudar a esas almas, y es por eso que siempre se les vuelve a abordar el recordatorio de no olvidar a estas almas. Agradecen mil veces a las personas que les ayudan en su tormento rezando por ellas.

Las almas en el más allá que, cuando parten de la Tierra, dejan atrás a personas con las que estaban conectadas en amor, tienen una ventaja sobre aquellas que no adquirieron amor en la Tierra. A las primeras le siguen pensamientos amorosos y deseos piadosos o mediante la oración sincera por esas almas obtienen fuerza y, como resultado, su situación puede mejorar considerablemente. Cada pensamiento de amor es sentido beneficiosamente por las almas y despierta nuevamente el amor, que ahora se expresa hacia las almas que también están sufriendo.

Pero aquellas almas que han vivido en la Tierra sin amor deben sufrir y morir de hambre indescriptiblemente. Uno se olvida de ellas rápidamente o sólo se piensa en ellos de forma descuidada, lo que tiene un efecto terrible en su estado en el más allá. Cado buen pensamiento de las personas en la Tierra hacia las almas en el más allá alivia su tormento, cada mal pensamiento lo aumenta y las almas mismas no pueden defenderse ni forzarse el amor de los humanos. Así que ahora el amor o el desamor tiene un efecto notable y hace que al alma le resulte más fácil o más difícil la lucha hacia las alturas.

Las almas que tienen que prescindir por completo el amor de los humanos en la Tierra son abandonadas a su suerte en los entornos más oscuros, y su necesidad es indescriptiblemente grande. Estas almas deben ser especialmente recordadas en la Tierra en la oración, para que ellas también sientan la bendición de la intercesión, para sientan en sí mismas la fuerza del amor y se produzca un cambio en ellas.

Porque tan pronto como un pensamiento amoroso toca a almas tan solitarias, ellas lo notan y se dirigen al punto de partida de ese pensamiento, se acercan con compasión al humano que pensó en ellas y lo observan a él y su naturaleza, sus acciones y su línea de pensamiento. Tampoco acosarán nunca a un humano que les haga bien, aunque ellas mismas sólo sean capaces de tener algunos buenos impulsos. Pero reflexionan acerca de la razón por la cual su estado de sufrimiento se reduce cuando están cerca de estos humanos y siente un alivio palpable a través de la oración por las almas que luchan en la oscuridad.

Y aprenden a reconocer que el amor es el único medio para mejorar su situación. Y una vez que el alma haya adquirido este conocimiento, se vuelve suave y dispuesta a ayudar a las otras almas, y ha escapado de las dificultades más amargas. Los humanos en la Tierra pueden salvar un número infinito de almas de su miseria si intentan imaginarse la impotencia de esas almas. Porque si sienten una chispa de amor dentro de sí mismos, el gran sufrimiento debe tocar sus corazones y estimular su voluntad de ayudar a estas almas.

Los seres humanos deben incluir en sus oraciones a estas pobres almas que carecen de fuerzas para ayudarse a sí mismas, deberían pedir a Dios gracia y misericordia para estas almas, deberían extenderles su amor y nunca recordar a un difunto en el desamor para no aumentar el tormento de éste. Porque entonces el alma corre un gran peligro de endurecerse por completo y de que todo buen impulso muera en ella.... Pero las almas deben ser redimidas, y los humanos en la Tierra pueden contribuir en una cantidad indescriptible a esto....

amén

Gebed voor de zielen in het hiernamaals die op aarde geen liefde hebben verworven

De lijdensweg van een niet verloste ziel is de mensen niet te beschrijven. En toch moeten ze weten dat het een onvoorstelbaar troosteloze toestand is die ze moet verdragen. En dit weten moet de mensen ertoe aanzetten zulke zielen hulpvaardig bij te staan en daarom gaat naar hen steeds weer de aanmaning uit deze zielen niet te vergeten. Ze zijn de mensen duizendvoudig dankbaar die hun in hun kwelling hulp brengen door voor hen te bidden. De zielen in het hiernamaals die bij hun overlijden mensen op aarde achterlaten met wie ze in liefde waren verbonden, zijn in het voordeel tegenover diegenen die op aarde geen liefde hebben verworven. De eersten volgen lieve gedachten en vrome wensen na, of door innig gebed voor zulke zielen wordt hun kracht toegestuurd en hun toestand kan zich daardoor aanzienlijk verbeteren. Elke liefdevolle gedachte wordt door de zielen als weldadig ervaren en wekt weer liefde op die zich nu uit tegenover de eveneens lijdende zielen. Maar de zielen die op aarde zonder liefde hebben geleefd, moeten leven in onuitsprekelijk gebrek en lijden. Zij zijn snel vergeten, of er wordt aan hen gedacht in liefdeloosheid en dit heeft een vreselijke uitwerking op hun toestand in het hiernamaals. Elke goede gedachte van de mensen op aarde aan de zielen in het hiernamaals verzacht hun kwellingen. Elke slechte gedachte vergroot ze. En de zielen zelf kunnen zich niet verweren of liefde van de mensen voor zichzelf afdwingen. Nu heeft dus de liefde of de liefdeloosheid een voelbare uitwerking en verlicht of bemoeilijkt de ziel het worstelen om opwaarts te komen.

Zielen die de liefde van de mensen op aarde helemaal moeten ontberen, zijn in de duistere omgeving alleen op zichzelf aangewezen. En hun nood is onuitsprekelijk groot. Aan deze zielen moet op aarde in het bijzonder worden gedacht in gebed, zodat zij de zegen van de voorspraak voelen. Dat ze de kracht van de liefde ervaren en er daardoor een verandering in hen plaatsvindt. Want zodra een liefdevolle gedachte zulke eenzame zielen even beroert, letten ze op en ze wenden zich naar de plaats vanwaar die gedachten uitgingen. Ze komen in de nabijheid van de mens die vol erbarmen aan hen heeft gedacht en slaan hem en zijn wezen, zijn handelen en zijn gedachtegang gade. Ze zullen ook nooit een mens in het nauw brengen die hun goed doet, ofschoon zij zelf maar tot weinig goede opwellingen in staat zijn. Doch ze piekeren over de reden ervan dat de toestand van hun lijden in de nabijheid van die mensen afneemt en zij door het gebed voor de worstelende zielen in de duisternis voelbare verlichting bespeuren. En ze leren inzien dat de liefde het enige middel is om hun toestand te verbeteren. En heeft de ziel dit inzicht verworven, dan wordt ze fijngevoelig en hulpvaardig, ook tegenover de andere zielen, en ze is de bitterste nood ontvlucht.

De mensen op aarde kunnen oneindig veel zielen verlossen uit hun nood, wanneer ze proberen zich de hulpeloosheid van deze zielen voor te stellen. Want als ze een vonkje liefde in zich voelen, moet dat grote leed hun aan het hart gaan en hun wil aansporen deze zielen te helpen. De mensen moeten in hun gebed deze arme zielen opnemen bij welke het aan kracht ontbreekt zichzelf te helpen. Ze moeten God aanroepen om genade en erbarmen voor deze zielen. Zij moeten ze hun liefde doen toekomen en nooit in liefdeloosheid aan een overledene denken om diens kwellingen niet te vergroten. Want de ziel is dan in het grootste gevaar dat ze geheel verhardt en elke goede opwelling in haar langzaam ophoudt. Maar de zielen moeten worden verlost en de mensen op aarde kunnen daartoe onuitsprekelijk veel bijdragen.

Amen