Primerjaj objavo s prevodom
RAZVOJ DUŠE .... PRVOBITNI-IZVIRNI DUH ....
Duhovna snov dozoreva tekom vsakega obdobja razvoja, in eno časovno obdobje lahko dejansko zadostuje za duhovno snov, da bi napredovala skozi stvaritve do te mere, da ima možnost sebe utelesiti kot človek in uspešno opraviti svoj zadnji izpit volje.... Vendar je lahko potrebnih tudi nekoliko takšnih obdobij (Odrešitve) za poduhovljenje otrdele snovi duše, če je odpornost teh tako močna, da njihov razvoj navzgor napreduje le počasi, in tudi obstoj kot človek pomeni nevarnost, da bo duhovno ponovno padlo v brezno. Kajti svobodna volja katera se preizkuša v fazi kot človek, je odločilnega pomena.
Vendar pa je pred tem ta svobodna volja omejena.... Čeprav trda duhovna snov sicer ni več pod vplivom volje Božjega nasprotnika zaradi tega procesa razvoja skozi stvaritve Zemlje.... posamezne snovi kljub temu niso sposobne uporabljati svobodne volje, temveč so pod nadzorom Božje volje. To pomeni, da njihov proces razvoja poteka v stanju prisile, one so predmet volje Boga, Kateri dodeljuje nalogo vsem duhovnim snovem znotraj del stvarstva. Skozi uresničevanje te naloge v skladu z zakonom prisile one postopoma napredujejo, to pomeni, da se njihov odpor zmanjšuje; one opravljajo funkcije služenja in lahko počasi dosežejo stanje, ko jim je svobodna volja lahko ponovno vrnjena.
In ta proces razvoja zahteva stalno spremembo zunanje oblike.... to je počasen vzpon, to je integriranje v zakone narave, in zatorej podrejanje Božji volji, čeprav pod določeno prisilo, ki pa lahko le pomaga osvoboditi bitje in mu je nekega dne namenjena zagotoviti svobodo razmišljanja, hotenja in delovanja, s ponovno uporabo njegove lastne volje. In temu procesu skozi dela stvarstva se ni mogoče izogniti, če se duhovno bitje hoče zopet vrniti k Bogu, od Katerega se je nekoč oddaljilo neskončno daleč skozi svoje odpadništvo od Njega, da s svojo močjo nikoli ne bi bilo sposobno premagati te oddaljenosti, in za vrnitev tudi nikoli ne bi bilo osvobojeno od Božjega nasprotnika, če Bog ne bi iztrgal duhovne snovi vstran od njega, ravno z namenom njenega izgnanstva v materijo, v stvaritve na tej Zemlji.
Božji nasprotnik ima pravico nad padlimi duhovi, ker so mu oni prostovoljno sledili v brezno.... Vendar pa ima tudi Bog enako pravico, ker so bitja izšla iz Njegove moči. Zato je Bog upravičen v tem, da jih iztrga iz nasprotnikovega nadzora (oblasti), vendar pa je slednji zato dobil pravico, da lahko ponovno vpliva na dušo, ko ta živi na Zemlji v fazi človeka. In v ta namen je duhovna snov ponovno morala pridobiti določeno stopnjo zrelosti, kjer je sposobna uporabljati svojo voljo, da se svobodno odloči, katerega gospodarja bo izbrala.
Vendar pa Bog ne more nenadoma prestaviti duhovne snovi v to stanje. Ona mora iti skozi proces vzpona po korakih, prav tako kot se je spuščala v brezno, ona mora odstopiti od svojega odpora počasi, ker on ne more biti nasilno zlomljen. In to zahteva številne spremembe oblike skozi svet mineralov, rastlin in živali do človeka.... Z vsako spremembo zunanje oblike se prav tako zmanjšuje njen odpor, ker bitje mora služiti v stanju prisile, s čimer pridobiva vse lažje oblike....
Vendar pa je greh odpadništva od Boga tako neizmerno velik, da je oddaljenost od Njega prav tako neizmerno velika. To pomeni, da so potrebne neštete spremembe oblik, da bi se ta razdalja zmanjšala, da bi se ponovno prišlo v Božjo bližino, ko je potrebna le še končna odločitev svobodne volje, da odpade od duhovnega bitja tudi zadnja oblika.... da se bitje ponovno vrne k Očetu, iz Katerega je nekoč izšlo....
In ta celotni proces razvoja v stvaritvah Zemlje je en nenehni boj.... Duhovna snov poskuša razpočiti zunanjo obliko, ker jo ona doživlja kot omejitev, vendar pa prav tako doživlja vsakokratno razpokanje (razstrelitev) oblike kot dobrodejno, ne glede na svojo stopnjo zrelosti....
In zaradi tega tudi boj, katerega vi ljudje lahko opazujete v živalskem kraljestvu, izgleda le okruten v vaših očeh, medtem, ko vsaka žival spremembo svoje zunanje oblike vedno znova doživlja kot olajšanje. Iz tega razloga Bog dovoljuje ali celo želi, da šibkejši podleže močnejšemu, da močnejši lahko konča življenje šibkejšega, in tako rekoč je na ta način celo sposoben služiti duhovni substanci, da nadaljuje svoj razvoj. Vse dokler je torej bitje podložno zakonu prisile, je vse določeno s strani volje Boga, tudi njegov konec in njegova nova oblika....
Vendar kakor hitro je bitje doseglo stopnjo človeka in je ponovno prejelo svojo svobodno voljo, Bog umakne Svojo voljo.... In potem so človeku dani zakoni, po katerih se mora on ravnati, če hoče da bo njegovo življenje na Zemlji uspešno.... Po eni strani je on vezan na zakone narave (z njimi omejen), po drugi strani pa je obveščen o Božji volji, kateri se mora podrediti, da bo njegov razvoj napredoval in dosegel konec, saj je cilj postati svoboden od vsake zunanje oblike in kot svobodni duh vstopiti v kraljestvo Svetlobe.... vrniti se v Očetovo Hišo, k Bogu od Katerega je bitje nekoč izšlo. AMEN
Prevajalci
Desenvolvimento da alma.... Primordial Spirit....
As substâncias espirituais amadurecem em cada período de desenvolvimento, e um período também pode ser suficiente para que a substância espiritual ascenda através das criações a tal ponto que possa se encarnar como um ser humano e passar com sucesso no último teste da vontade.... Mas vários desses períodos também podem ser necessários para essa espiritualização das substâncias anímicas endurecidas, se a sua resistência for tão grande que o desenvolvimento ascensional só se processa lentamente e mesmo a existência como ser humano é um perigo de que a substância espiritual se afunde novamente no abismo. Pois o livre arbítrio é decisivo, que deve ser testado no palco como ser humano. Mas este livre-arbítrio está vinculado de antemão.... O espiritual endurecido é de fato arrancado da vontade do adversário por Deus através deste curso de desenvolvimento através das criações da terra.... Mas as substâncias individuais não podem agora mover-se em livre arbítrio, mas são controladas pela vontade de Deus, ou seja, cobrem seu curso de desenvolvimento em estado de compulsão, estão sob a vontade de Deus, que atribui sua tarefa a todos os seres nas obras da criação. Cumprindo esta tarefa na lei da compulsão, eles ascendem lentamente, ou seja, sua resistência se afrouxa, eles realizam um propósito de serviço e podem lentamente alcançar o estado onde o livre arbítrio pode ser devolvido a eles. E este curso de desenvolvimento requer uma constante mudança de forma.... é uma ascensão lenta, é uma subordinação às leis da natureza e, portanto, uma subordinação à vontade de Deus, embora numa certa compulsão que, no entanto, só ajuda o ser a aliviar-se e se destina a dar-lhe novamente liberdade onde possa pensar, querer e agir de novo por sua própria vontade. E este caminho através das obras da criação não pode ser eliminado se o ser espiritual quiser voltar a Deus, de Quem se distanciou tão infinitamente através da sua apostasia Nele que nunca seria capaz de superar esta distância por si só e também nunca seria libertado pelo adversário de Deus para este retorno se Deus não arrancasse dele a beingness precisamente para o propósito de banimento na matéria, nas criações nesta terra. O adversário de Deus tem direito à substância espiritual caída porque o seguiu voluntariamente para o abismo.... Mas Deus possui o mesmo direito porque os seres emergiram de Sua força. Por esta razão Deus é justificado em libertá-los do controle do adversário, mas em troca é dado a Ele o direito de influenciar novamente o espiritual quando ele vive na Terra na condição humana. E para este propósito o ser espiritual deve ter atingido novamente um grau de maturidade onde possa usar sua vontade para decidir livremente pelo seu Senhor. Mas a essência espiritual não pode ser colocada abruptamente em tal estado por Deus, ela deve cobrir o caminho para a ascensão tão gradualmente quanto o fez para o abismo, deve lentamente desistir da resistência e não pode ser quebrada à força. E isto requer inúmeras deformações, através do mundo da pedra, através do mundo vegetal e animal até ao humano.... A cada mudança da forma exterior a resistência também diminui, porque o ser tem feito um serviço no estado de must, o que lhe confere uma deformação cada vez mais fácil. Mas o pecado da apostasia de Deus é tão imensamente grande que a distância dele também é imensurável, o que significa que são necessárias inúmeras deformações para reduzir essa distância, a fim de se aproximar de Deus novamente, onde agora apenas a última decisão livre de vontade é necessária, que a última deformação também cai para longe do ser espiritual.... que o ser retorna ao Pai, de Quem se originou. E todo este curso de desenvolvimento nas criações da terra é uma luta ininterrupta.... O ser procura quebrar a forma externa porque a sente como um grilhão, mas também sente a quebra da forma como uma bênção cada vez, não importa em que nível de maturidade tenha alcançado.... E é por isso que a luta que vós, humanos, podeis observar no reino animal só parece cruel aos vossos olhos, enquanto cada animal sente a mudança da sua forma exterior de novo e de novo como um alívio. Por isso também é permitido ou pretendido por Deus que o fraco sucumba ao forte, que o forte possa acabar com a vida do fraco e assim, por assim dizer, servir também ao ser para um maior desenvolvimento. Enquanto o ser estiver sob a lei da compulsão, tudo é determinado pela vontade de Deus, também o seu fim e a sua nova deformação. Mas, assim que o ser tiver alcançado o estágio de um ser humano e recuperado o seu livre arbítrio, a vontade de Deus recua.... E depois são dadas leis ao ser humano que ele tem de cumprir para que a sua vida terrena seja bem sucedida.... Por um lado, ele está vinculado pelas leis da natureza e, por outro, é-lhe apresentada a vontade de Deus a que tem de se submeter para que o seu desenvolvimento possa progredir e ser concluído, pois o objectivo é libertar-se de todas as formas externas e entrar no reino da luz como um espírito livre.... para voltar à casa do Pai, a Deus, de Quem o ser um dia tomou a sua origem...._>Amém
Prevajalci