• Terug

De waarde van de voorbede voor degenen in het hiernamaals

Het is van groot belang op de hoogte te zijn van de toestand van de zielen in het rijk hierna, die in hun nood inzien wat ze op aarde verzuimden en zich inspannen om hun toestand te verbeteren. Alleen deze kunnen geholpen worden door wezens van het licht. Want omdat ook in het geestelijke rijk de vrije wil van de zielen wordt geëerbiedigd, kunnen de lichtwezens ook niet tegen hun wil op de zielen in werken. Dus zal de verlossing van een nog onwillige ziel buitengewoon moeilijk zijn en zijn hiervoor vaak eeuwigheden nodig, totdat de ziel zichzelf inspant voor een verbetering. Maar het is een onjuiste opvatting, wanneer wordt aangenomen dat de zielen in de duisternis nooit hulp wordt aangeboden.

Het lichtrijk spant zich onophoudelijk in licht in de duisternis te brengen, maar waar de harten zich afsluiten, verliest het licht aan lichtsterkte en blijft het daar donker als voorheen. De zielen bepalen dus hun toestand zelf, welke uit duisternis of schemering of licht kan bestaan. Ze bepalen deze zelf door hun wil, die eerst op het licht gericht moet zijn, als het lichter om de ziel moet worden. Maar is nu een ziel zo verzwakt of ook nog helemaal in de handen van de tegenstander van God, dan zal ze eeuwig niet alleen deze krachteloosheid te boven kunnen komen.

Ze weet ook niets van de goddelijke Verlosser Jezus Christus en kan Hem dus ook niet om hulp aanroepen.

En ze zou daarom eeuwige tijden in haar ongelukkige toestand blijven, wanneer ze niet werd geholpen door voorspraak van de mensen.

Juist deze voorspraak wordt meestal nagelaten, omdat er niet aan de uitwerking en de urgentie ervan wordt geloofd. Maar de voorbede is juist voor het rijk hierna een belangrijke factor, want waar het wezen zelf niet meer in staat is zich te helpen en de liefde Gods wettelijk gebonden is door de vrije wil van de ziel, daar kan de liefde van een mens bemiddelend tussenbeide komen en ter wille van diens liefde kan nu Gods liefde actief worden en ze het ongelukkige wezen doen toekomen in de vorm van toevoer van kracht.

De laatste beslissing blijft weliswaar steeds nog bij de ziel zelf, of en hoe ze de kracht benut die haar door de voorbede van de mens nu toekomt. Maar ze ervaart deze kracht als weldaad en haar huidige weerstand begint te verslappen en het wordt iets lichter in haar, zodat ze begint na te denken. En dan kan haar verlossing plaatsvinden, wanneer ze de kracht van de voorbede maar juist gebruikt. Dan kunnen ook de lichtwezens zich inmengen, zonder weerstand te ondervinden. Elke verbinding dus van zielen der duisternis met de lichtwereld of met God is onmogelijk, zolang de wil tevoren niet is gebroken, die nog in openlijke weerstand aan God volhardt, daar anders het wezen zich niet in de duisternis zou bevinden. Want het verlangen naar een betere toestand, dat wel ieder wezen in de duisternis zal hebben, geeft niet alleen de doorslag. Veeleer moet het tevoren de reden van zijn ellendige toestand inzien en zich inspannen om deze reden te veranderen, zich zelf te veranderen en licht te verlangen ter wille van het licht, niet ter wille van de daarmee samengaande gelukzaligheid.

Het wezen moet zijn zondigheid inzien en vrij van zonden willen worden. Het moet de verlossing begeren vanuit het inzicht dat het de nabijheid Gods in deze zondige toestand niet waardig is. En het moet vrij willen worden van zonde en dood om nader tot God te komen, naar Wie de ziel vurig verlangen moet, wat ook zeker het geval zal zijn wanneer ze eenmaal haar schuld inziet en die belijdt voor Jezus Christus, Die haar steeds weer nader zal komen om haar ertoe te brengen dat ze tot Hem roept in haar nood.

De ziel moet zelf uit haar kwellende toestand een uitweg willen vinden, maar steeds in diepe deemoed en in het besef van haar zonden. En dat vergt haar veranderde wil die tot zo’n verandering kan komen juist door de voorbede, omdat de ziel alleen te zwak is wanneer ze het rijk hierna in de toestand van duisternis binnengaat. Dan kan haar door voorspraak zoveel kracht toegevoerd worden, die ze ook zeker op de juiste manier zal gebruiken, omdat Gods liefde uitermate graag de liefde van de mensen die voorspreken beloont met de vervulling van hun verzoeken, een ongelukkige ziel in het geestelijke rijk te helpen in haar nood.

Alleen de liefde ruimt barrières uit de weg, die de rechtvaardigheid van God heeft opgeworpen en die ook niet willekeurig omvergegooid kunnen worden.

Aan de liefde van God is door de wil van de ziel zelf paal en perk gesteld.

Waar haar wil dus faalt, kan de plaatsvervangende liefde van een mens inspringen en God zal ter wille van deze liefde de ziel helpen om uit haar ongelukkige toestand vrij te worden, want God wil alleen de gelukzaligheid van ieder wezen, maar niet zijn ondergang.

Amen

VAŽNOST/ZNAČENJE MOLITVE ZA PREMINULE....

Od najveće je važnosti znati o položaju/situaciji/stanju duša u onostranom carstvu, koje u svojoj nevolji spoznaju šta su propustile na zemlji, i trude se poboljšati svoju poziciju. Jedino njima se može pomoći putem svjetlosnih bića, jer pošto se i u duhovnom carstvu poštuje slobodna volja duše, svjetlosna bića ne mogu protiv nje ni djelovati da duše; dakle izbavljenje nevoljne duše prilično je teško, i često može trajati vječnostima dok se duša sama ne potrudi oko poboljšanja. Ali pogrešno je misliti kako se duši u mraku nikada ne nudi pomoć.... Carstvo svjetla se neprestano trudi unijeti svjetlo u tamu, ali gdje se srca zatvaraju, svjetlo gubi svoju silu/snagu, i tamo ostaje mračno kao i ranije/do tada. Dakle duše same određuju/uvjetuju svoje stanje, koji može biti tama, polutama/svitanje ili svjetlo.... one ga same uvjetuju putem svoje volje, koja mora biti usmjerena u pravcu svjetla, ako želi da joj bude svjetlije oko duše. Ali, ako je duša tako oslabljena ili se nalazi još skroz u rukama Božijeg protivnika, onda se ona sama vječno neće moći izdići iz te slabosti.... Ona ni ne zna ništa o božanskom izbavitelju Isusu Kristu tako da ga ni ne može pozvati u pomoć.... I ona bi dakle u svom nesretnom stanju ostala/istrajala vječno dugo, ako joj ne pristigne pomoć kroz molitvu ljudi.... Upravo ta molitva obično biva izostavljena/propuštena, jer se u njeno dejstvo i njenu neophodnost ne vjeruje. A ta molitva je upravo za onostrano carstvo značajan faktor, jer gdje biće samo više nije sposobno pomoći si, i gdje je Božija ljubav zakonski sputana/svezana kroz slobodnu volju duše, tamo se ljubav jednog čovjeka može uključiti kao posrednik, i njemu za ljubav Božja ljubav tada može postati aktivna i nesretnom biću dati snagu.... Zadnja odluka je doduše još uvijek na samoj duši, da li će i kako koristiti tu snagu koja joj tada kroz molitvu čovjeka pristiže. Ali ona tu molitvu osjeća kao dobročinstvo/dobro djelo, i ona počinje popuštati svoj raniji otpor, i u njoj postaje svjetlije, tako da počinje razmišljati, i time dolazi do njenog izbavljenja, samo ako ispravno koristi snagu (iz) molitve. Tada se mogu uključiti i svjetlosna bića, bez da nailaze na otpor. Dakle svaka veza duš­a tame sa svjetom svjetla ili sa Bogom je nemoguća, sve dok volja prije toga nije slomljena, volja koja se još nalazi u otvorenom otporu prema Bogu, bez kojeg duša ni ne bi bila u tami. Potreba koju svako biće u tami ima za boljim stanjem nije presudna, već ono prije toga mora spoznati uzrok svog bijednog stanja i potruditi se taj uzrok promijeniti, promijeniti se i težiti/žuditi za svjetlom svjetla radi, ne zbog blaženstva/sreće koje je s time povezano.... Biće mora spoznati svoju griješnost i mora htjeti riješiti se svojih grijeha, mora iz spoznaje kako u toj griješnosti nije dostojna Božje blizine žuditi za izbavljenjem, i mora se htjeti osloboditi grijeha i smrti, kako bi prišla bliže Bogu, za Kojim duša mora žudjeti.... što će zasiguno i biti slučaj, kad jednom prepozna/spozna svoju krivicu i prizna je pred Isusom Kristom, Koji će joj uvijek iznova pristupati, kako bi je potakao da Mu se u nevolji obrati.... Sama duša mora željeti/htjeti osloboditi se/izaći iz svog mučnog stanja, ali uvijek u dubokoj poniznosti i u spoznaji svojih grijeha. I to zahtjeva njenu promjenjenu volje, do koje ona može doći baš jedino putem molitve, jer duša sama je pre-slaba kada stupi u onostrano carstvo u stanju mraka. Tada ona putem molitve može primiti toliko snage, koju će ona onda sigurno koristiti na ispravan način, jer Božija ljubav nadasve rado nagrađuje ljubav ljudi koji se mole/zalažu za ispunjenjem njihovih molbi za pomoć nesretnoj duši u duhovnom carstvu u njenoj nevolji. Sama ljubav uklanja granice/barijere koje je Božija pravednost postavila i koje ne mogu proizvoljno biti porušene.... Ljubavi Božijoj su postavljena ograničenja putem volje same duše.... Dakle, gdje zakaže njihova volja, tu može da se založi/posrednični uključi ljubav čovjekova, i Bog će radi te ljubavi pomoći duši da se oslobodi iz njene nesretne pozicije.... jer Bog želi samo sreću svakom stvorenju, a ne njegovu propast....

Amen