• Terug

Het voortleven van de ziel na de dood

Een ding is zeker, dat u leeft, ook al is uw lichaam gedoemd te sterven. Maar het hangt alleen maar van uzelf af in welke toestand u leeft na uw lichamelijke dood. Of uw leven gelukzalig is, dat dan ook een echt leven genoemd kan worden, of dat u zonder licht bent en machteloos - wat gelijk staat met de dood, terwijl u toch het besef van uw bestaan behoudt en daarom smartelijk pijn moet lijden. Maar het zal nooit gebeuren dat u geheel vergaat, dat u niets meer van uzelf weet en dat uw existentie is weggevaagd. En omdat u nu eenmaal blijft bestaan, moest u er bezorgd om zijn uzelf een staat van geluk te verschaffen, zolang u als mens op deze aarde vertoeft.

Want uw lot later in het rijk hierna is een aangelegenheid van uw eigen wil. U hebt het in eigen hand al naargelang uw levenswandel die u op deze aarde leidt. Is het een leven in onbaatzuchtige naastenliefde, dan kunt u er ook zeker van zijn dat u een gelukzalig lot wacht. Leeft u echter maar voor uw eigen "ik" en ontbreekt het u aan liefde tot de naaste en dus ook tot GOD, dan kunt u ook met zekerheid een smartelijke toestand verwachten. Want dan bent u arm en ongelukkig te noemen omdat het u aan alles ontbreekt, aan licht , kracht en vrijheid, wat u dan als een onuitsprekelijke kwelling ondergaat.

Dat u, mensen op aarde zo weinig geloof hecht aan een voortleven, heeft ook zijn invloed op uw levenswandel. U handelt onverantwoordelijk tegenover uw ziel omdat u niet gelooft dat zij bestaan blijft wanneer uw lichaam sterft. En u gelooft niet dat de ziel uw eigenlijke "ik" is en dat zij alles net zo ervaart als in het aardse leven. Dat zij naar geluk en licht verlangt en dat het haar bitter berouwt wanneer zij eens een glimpje licht aan inzicht heeft verworven, waardoor zij haar eigenlijke aardse opdracht inziet en terugziende zich de bitterste verwijten maakt deze niet vervuld te hebben. Terwijl de zielen die de lichtsferen mogen ingaan lof en dank zingen, en vol van kracht en in vrijheid nu werkzaam kunnen zijn tot eigen gelukzaligheid.

Een vergaan is er dus niet. Maar in welke gesteldheid de ziel haar bestaan ervaart, beslist u, mensen zelf op deze aarde. Want deze tijd is u gegeven opdat u de staat van uw ziel, die in het begin van uw menswording nog zeer gebrekkig is, verbetert. En daarom moet de arbeid aan de ziel van de mens deze zijn, zichzelf een waar en onvergankelijk leven te bezorgen, opdat die eenmaal in vrijheid het rijk van licht kan ingaan waar zij nu naar haar staat van rijpheid werken kan, die wel in verschillende graden mogelijk is, maar altijd dan pas leven genoemd kan worden wanneer de ziel eenmaal het rijk van het licht betreden mag.

De ziel kan echter ook aan het einde van haar aardse leven even gebrekkig zijn als in het begin. Ja, zij kan zelfs nog meer verduisterd zijn geworden en dan is haar toestand net die van de dood. Dan heeft zij haar leven op aarde misbruikt, zij heeft de genade van haar belichaming niet benut en toch zal ze niet vergaan. En dit is een zeer treurige en beklagenswaardige toestand, en toch door eigen schuld, want alleen de wil van de mens is beslissend voor het lot van de ziel - en deze wil is vrij.

Als de mensen toch maar geloven wilden dat er een voortleven is na de dood, dan zouden zij meer bewust van hun verantwoordelijkheid leven op aarde en zich inspannen uit de diepste diepte op te stijgen. Maar ook tot geloven kan geen mens gedwongen worden, doch ieder wordt geholpen om tot geloven te komen.

Amen

Sobrevivência da alma após a morte....

Uma coisa que você pode ter certeza é que você está vivo, mesmo que seu corpo pereça.... No entanto, depende de vós mesmos em que estado viveis após a morte do vosso corpo, se a vossa vida é bem-aventurada, que pode, portanto, também ser chamada de verdadeira vida, ou se estais num estado de escuridão e impotência, que são sinônimo de morte, mas, mesmo assim, conservais a consciência da vossa existência e, portanto, tendes de sofrer tormentos. Mas nunca acontecerá que vocês passem completamente, que não saibam mais nada sobre vocês mesmos e que a sua existência se extinga. E precisamente porque vocês continuarão a existir, deveria ser sua preocupação criar um estado feliz para vocês mesmos enquanto permanecerem nesta Terra como um ser humano. Pois o vosso destino um dia no reino do além é uma questão da vossa própria vontade, vós próprios o moldais de acordo com o modo de vida que levais na Terra. Se é uma vida de amor altruísta ao próximo, você também pode ter certeza de que um destino feliz o aguarda..... Mas se você só vive segundo o seu próprio ego, se lhe falta esse amor pelo próximo e, portanto, também por Deus, então você também pode esperar um estado agonizante com certeza, pois então você pode ser chamado de pobre e infeliz porque lhe falta tudo.... a luz, a força e a liberdade, mas todos vocês o sentem como uma agonia sem nome. O facto de vocês humanos na Terra acreditarem tão pouco na sobrevivência também é decisivo para o vosso modo de vida, porque vocês são irresponsáveis para com a vossa alma porque não acreditam que ela continuará a existir mesmo que o vosso corpo faleça. E você não acredita que a alma é afinal o seu verdadeiro eu, que ela sente exatamente o mesmo que na vida terrena, que anseia por felicidade e brilho e que lamenta amargamente quando só uma vez ganhou um vislumbre de luz de realização onde reconhece a sua verdadeira tarefa terrena e, olhando para trás, censura-se amargamente por não a ter cumprido, enquanto as almas cantam louvores e agradecimentos que podem entrar nas esferas cheias de luz e podem agora estar ativas cheias de força e liberdade para a sua felicidade. Não há passagem, mas o estado de existência da alma é decidido por vocês, humanos, ainda na Terra, pois este tempo foi dado a vocês para melhorar o estado da alma, que ainda é muito deficiente no início da encarnação, e ele (22.4).1959) deve, portanto, ser o trabalho da alma do ser humano para dar a si mesmo uma "vida" correta e imperecível, para que um dia possa entrar no reino em liberdade e luz, onde agora possa trabalhar de acordo com seu estado de maturidade, o que de fato é possível em diferentes graus, mas sempre pode ser chamado de vida, quando a alma pode um dia entrar no reino da luz. Mas a alma também pode ser tão mal formada no fim da sua vida terrena, de facto, pode até ter-se escurecido ainda mais, e então o seu estado será o mesmo que o estado de morte, então terá abusado da vida terrena, não terá feito uso da graça da encarnação, e ainda assim não passará.... Este é um estado muito triste, lamentável e, no entanto, é culpa sua, pois só a vontade do ser humano decide o destino da alma, e essa vontade é livre. Se as pessoas acreditassem que há uma continuação da vida após a morte do corpo.... então viveriam mais responsavelmente na terra e fariam um esforço para ascender a partir da mais profunda.... No entanto, também nenhum ser humano pode ser forçado a acreditar, mas todos são ajudados a alcançar a fé...._>Amém