• Terug

De kwellingen van een hernieuwde kluistering in de materie

Met woorden kunnen u de kwellingen niet beschreven worden die een hernieuwde kluistering in de harde materie voor het geestelijke betekenen, want het is een toestand die voor het menselijke verstand onbegrijpelijk is. Het geestelijke ervaart zichzelf als reëel, en toch kan het zijn wil niet gebruiken waarvan het zich bewust is als bewijs van zijn werkelijk bestaan.

Het geestelijke is gekluisterd en was oorspronkelijk geschapen als iets dat vrij kon werken. Daarom betekent nu zijn onmacht, zijn krachteloosheid en zijn gekluisterde toestand onuitsprekelijke kwellingen voor het geestelijke, die het veeleer weerstrevend inplaats van gewillig maken zich onder GOD's Wil te buigen.

En de mensheid is in het bezit van een vrije wil en gaat deze kwellende toestand tegemoet. Zij zou nog voldoende tijd hebben dit noodlot van zich af te wenden, maar deze toestand is door geen enkele voorstelling van mensen die weten, bevattelijk of duidelijk te maken. Het geloof in een vergelding en het voortleven van de ziel ontbreekt haar geheel, waardoor ook met onderrichting niets bereikt kan worden. En daarom is de nood onuitsprekelijk groot waarin de zielen van de meeste mensen zich bevinden.

Nog is de mens "heer" over de schepping. Hij staat er in zekere mate boven en kan zich de schepping ten nutte maken naar zijn wil. Maar eens zal hij zelf weer een stukje schepping zijn, aanvankelijk een dood onbewegelijk ding dat benut kan worden maar ook onbenut kan blijven voor ondenkbaar lange tijd. Eens zal hij ver achter staan bij wat hij nu is. Er zal een eindeloos lange tijd vergaan tot hij zich weer opwaarts ontwikkeld heeft tot mens, tot het wezen dat met een vrije wil begaafd is en de kracht bezit deze wil te gebruiken.

Door hoeveel periodes het geestelijke echter moet heengaan, hoeveel kwalen het moet dulden en welke bezigheden het in gebonden toestand moet uitvoeren kan een mens niet begrijpen - en is daarom voor hem ongelooflijk. - En toch draagt hijzelf de verantwoording voor het lot van zijn ziel nà de dood.

Nog heeft hij de mogelijkheid om werken van liefde te verrichten die dit bittere lot van hem afwenden, nog heeft hij de gelegenheid kennis te nemen van GOD's Wil door het aanhoren van het goddelijke Woord. En als hij deze wil nakomt verandert het wezen geheel - en maakt hij aanspraak op een toestand van licht en op de vrijheid na zijn lichamelijke dood. Nog kan de mens zijn verstand gebruiken en nadenken over zichzelf, Zijn Schepper van eeuwigheid en zijn aardse levensdoel. En als hij maar wil zal hij ook kunnen geloven.

GOD wendt Zich met Zijn genade tot alle mensen en geeft hun een duwtje om de juiste richting in te gaan en de juiste weg te kiezen. Biedt de mens geen tegenstand dan laat hij zich op de juiste weg zetten, en het ware doel is hem verzekerd.

Maar GOD respecteert ook de weerstand, d.w.z. HIJ dwingt de mens niet tegen zijn wil. Maar daartegenover draagt de mens ook de verantwoording voor zijn ziel, en hij bereidt haar het lot dat uitermate kwellend is. Zij moet tot haar onuitsprekelijk verdriet de weg van de hernieuwde kluistering gaan, want de genade van GOD mag niet afgewezen worden omdat dit ook een afwijzen van Zijn Liefde betekent. Het is derhalve verwijdering van het geestelijke van GOD af, inplaats van nadering tot HEM, wat bedoeling en einddoel van het aardse leven is.

In de eindtijd bewandelen maar weinig mensen de juiste weg. En daarom is de nood reuzegroot en vereist dringend hulp. Daarom moet van de zijde der dienaren van GOD op aarde van het verschrikkelijke lot gewag gemaakt worden dat de menselijke ziel te wachten staat, als zij zichzelf niet verandert in de laatste tijd vóór het einde. Het einde moet hun steeds weer voorgesteld worden als vlak bij, want de tijd gaat snel en de grootste inspanning is geboden voor de ondergang nog zielen te redden die zulke vermaningen en waarschuwingen aannemen, en hun wil naar het goede keren. Want de dag zal onverwachts komen en ontelbaar veel mensen in het verderf storten, in de dood, d.w.z. in een gebonden toestand waaruit zij zich pas na een eindeloos lange tijd kunnen vrijmaken. Mensen, laat u toch waarschuwen, want het gaat om de eeuwigheid. Het gaat om uzelf, om uw zielen die in het grootste gevaar zijn en toch nog gered kunnen worden, als u van goede wil bent.

Amen

Agonias de um Novo Banimento em Matéria Sólida....

As palavras não podem descrever-vos o tormento que um novo banimento em matéria sólida significa para o espiritual, pois é um estado incompreensível para a compreensão humana. O espiritual sente-se essencial e no entanto não pode usar a sua vontade que, no entanto, está consciente como prova da sua essencialidade. O espiritual está ligado e foi originalmente criado como algo capaz de trabalhar livremente, por isso a sua impotência e falta de força e o seu estado ligado causam-lhe agonias indescritíveis, que na sua maioria ainda o revoltam em vez de o tornarem submisso e submissos à vontade de Deus. A humanidade está na posse do livre arbítrio e vai contra este estado agonizante..... Ainda teria tempo suficiente para evitar este destino de si mesmo, mas não é acessível a qualquer ideia de pessoas conhecedoras, e falta-lhe completamente a fé numa retribuição, numa sobrevivência da alma, razão pela qual nada pode ser alcançado com ensinamentos e, por conseguinte, as dificuldades em que a maioria das almas das pessoas se encontra é inexprimivelmente grande. O ser humano ainda é o mestre da criação, ele está, por assim dizer, acima dela e pode fazer uso das criações de acordo com a sua vontade.... Um dia ele próprio será novamente uma obra de criação, um objecto morto e imóvel no início, que pode ser usado ou permanecer sem uso durante um tempo infinitamente longo.... um dia estará muito, muito atrás do que está agora, e passará um tempo infinitamente longo até se tornar novamente num ser humano, no ser que é dotado de livre arbítrio e possui a força para usar essa vontade. Mas quantas fases tem de passar, quantos tormentos tem de suportar e que actividades tem de levar a cabo em vontade vinculada, isso não é compreensível para o ser humano e, portanto, inacreditável para ele. No entanto, ele próprio tem a responsabilidade pelo destino da sua alma após a sua morte. Ele ainda tem a força para realizar obras de amor que lhe evitam este amargo destino, ele ainda tem a oportunidade de tomar nota da vontade de Deus, ouvindo a Palavra divina, e se ele cumprir esta vontade a sua natureza muda e ganha o direito a um estado de luz e liberdade após a sua morte física. Ele ainda pode usar o seu intelecto, pode pensar em si próprio, no seu Criador e no seu propósito de vida terrena, e se quiser, também poderá acreditar.... Deus aproxima-se de todas as pessoas com a Sua graça e dá-lhes um pequeno empurrão para caminharem na direcção certa, para escolherem o caminho certo. Se o ser humano não oferecer qualquer resistência, então deixa-se empurrar para o caminho certo e o objectivo certo é garantido para ele. Mas Deus também respeita a resistência, ou seja, Ele não força o ser humano contra a sua vontade.... mas o ser humano também tem responsabilidade para com a sua alma, ele próprio prepara o destino da sua alma, que é extremamente agonizante, e tem de tomar o caminho do novo desterro à sua tristeza indescritível, pois a graça de Deus não pode ser rejeitada, porque isto também significa uma rejeição do Seu amor e, portanto, a distância do espírito de Deus em vez de se aproximar d'Ele, que é o propósito e o objectivo da vida terrena. No final, apenas alguns tomam o caminho certo, e por isso as dificuldades são imensas e requerem medidas de remediação urgentes. Por esta razão, os servos de Deus na terra mencionarão o terrível destino que aguarda a alma humana se ela não mudar nos últimos dias antes do fim. Uma e outra vez o fim ser-lhes-á apresentado como iminente, pois o tempo é apressado e a máxima actividade é necessária para salvar ainda da ruína as almas que aceitam as admoestações e advertências e têm a vontade de bem. Pois o dia virá inesperadamente e inúmeras pessoas cairão na ruína, na morte, ou seja, no estado vinculado na matéria do qual só se poderão libertar num tempo infinitamente longo. Vós, humanos, deixai-vos advertir, pois diz respeito à eternidade, diz respeito a vós próprios, às vossas almas, que estão em maior perigo e que ainda podem ser salvas se forem de boa vontade...._>Ámen