• Terug

Levend geloof – Dood geloof – Conflicten – Kern

De geestelijke instelling van de mensen is zo verschillend, dat vaak de geringste aanleiding voldoende is om hen tegenover elkaar te laten staan en dit zal steeds het geval zijn, wanneer ze zich te zeer aan een leer vastklampen, die een afwijking van de door Christus verkondigde leer is. Zodra deze zuivere leer van Christus in een vorm gegoten is, zien de mensen dan eerder de vorm dan de kern en ze beschouwen elke afwijking als een ondermijning van de christelijke leer.

Maar degenen die met hun hart aan de vorm blijven hangen, kunnen niet de minste verandering verdragen en beschouwen deze veranderingen met vijandelijke gevoelens. Ze geloven wel voor het rijk van God te werken, maar zijn er ongeschikt voor, want ze onderwijzen alleen maar wat hun door mensen gegeven werd, zonder er met volle overtuiging voor op te kunnen komen, omdat het hen aan een eigen beleving ontbreekt.

Wie Gods woord aan de mensen door wil geven, moet het zelf van God ontvangen hebben, omdat hij anders loze woorden spreekt, die niet tot in het hart doordringen, omdat ze niet door God met Zijn kracht gezegend zijn. De door de mensen gegeven kennis kan eveneens een levend woord worden, wanneer de verbinding met God tot stand gebracht wordt en God Zelf nu dit woord nader aan de mensen verklaart en dit zodoende niet met het oor, maar met het hart opgenomen wordt.

Maar zo’n mens zal zijn kennis gebruiken om de medemens te onderwijzen, maar zich nooit van deze willen scheiden, wanneer hij anders denkt, dus volgens zijn opvatting in dwaling verkeert. Het levende geloof verbindt de mensen steeds inniger met elkaar. Het dode geloof daarentegen leidt tot scheidingen, want het levende geloof laat het hart spreken, het dode geloof het verstand. Het hart aanvaardt, waar het verstand afwijst, als het om goddelijke zaken gaat. Want het hart staat dichter bij het goddelijke, maar het verstand hecht zich meer aan de aarde.

De schools ontvangen kennis stemt heel vaak niet overeen met de van boven aangeboden goddelijke wijsheden en dit zal steeds conflicten geven tussen de mensen, zolang deze puur verstandsmatig willen onderzoeken. Het innige contact met God geeft de mens ook helderheid in het denken en wat hem een steen des aanstoots leek, is nu in een niets veranderd. En zo laten zulke conflicten zich onmiddellijk uit de wereld helpen, wanneer een ieder zich tot God Zelf wendt en om duidelijkheid vraagt. Wanneer er twee twisten, moet de ene ongelijk hebben, maar hij beseft dit niet. En als het de mensen ernst is wat de waarheid betreft, dan laten ze de opheldering van de kwestie over aan God Zelf, maar ze bestrijden elkaar niet of blijven niet aan uiterlijkheden hangen, die onbelangrijk zijn.

De zuivere waarheid is alleen maar weinig vertegenwoordigd onder de mensen, omdat het voor hen niet volstond en ze omgeven waren door mensenwerk. Als het mensenwerk nu eenmaal aangevallen wordt, dan is er grote verontwaardiging en de mens tracht hardnekkig het uiterlijke te behouden en hij slaat geen acht op de innerlijke kern, die hem in alle zuiverheid en zonder menselijke opsmuk aangeboden wordt. Het geschenk van God leidt veeleer tot ruzie onder de mensen en er vormen zich partijen voor en tegen de leer, die de mensheid in alle zuiverheid gegeven moet worden. Maar alleen die mensen, die innig om opheldering vragen, zullen het herkennen. Want alleen zij denken juist en zullen aannemen of afwijzen, zoals het de goddelijke wil is.

Amen

La fede viva - La fede morta - Conflitti - Il nucleo

La predisposizione d’animo degli uomini è così diversa, che sovente basta il minimo motivo perché si affrontino, e questo sarà sempre il caso, quando si aggrappano troppo ad una dottrina, che è solo una sottospecie della Dottrina annunciata da Cristo. Appena questa pura Dottrina di Cristo è messa in una forma, allora gli uomini vedono più la forma che il nucleo, e considerano ogni deviazione come un minare la Dottrina cristiana. Ma se si bada solo al nucleo, gli uomini rimarranno strettamente uniti, perché ora vivono anche secondo la Dottrina di Cristo. Coloro però che attaccano il loro cuore alla forma, non possono sopportare il minimo cambiamento e considerano tale con sentimenti animosi. Credono bensì anche, di lavorare per il Regno di Dio, ma non ne sono idonei, perché insegnano solamente ciò che è stato trasmesso da uomini, senza poterlo rappresentare con piena convinzione, dato che a loro manca la propria esperienza. Chi vuole dare agli uomini la Parola di Dio, la deve lui stesso ricevere da Dio, altrimenti dice solo delle parole vuote, che non penetrano nel cuore, perché non sono benedette da Dio con la Sua Forza. Il sapere trasmesso dagli uomini può pure diventare la Parola vivente, quando viene stabilito il contatto con Dio ed ora Lui Stesso spiega all’uomo questa Parola, quando non viene quindi più accolta dall’orecchio, ma dal cuore. Un tale uomo impiegherà il suo sapere per istruire il prossimo, ma non se ne vorrà mai separare, se pensa diversamente, quindi secondo la sua opinione cammina nell’errore. La viva fede unisce gli uomini sempre più strettamente, la fede morta invece conduce a separazioni, perché la viva fede fa parlare il cuore, la fede morta l’intelletto. Il cuore afferma, l’intelletto nega, dove si tratta di cose divine, perché il cuore è più vicino al Divino, l’intelletto però rimane più attaccato alla Terra. Il sapere accolto scolasticamente molto sovente non coincide con le Sapienze offerte dall’Alto, e questo darà sempre dei conflitti fra gli uomini, finché vorranno esaminare queste intellettualmente. L’intima presa di contatto con Dio fornisce all’uomo anche la chiarezza del pensare, e quello che gli sembrava la pietra d’intoppo, ora è mutato in un nulla. E così tali conflitti si lasciano subito sospendere, quando ognuno si rivolge a Dio Stesso e chiede chiarezza. Quando due contendono, uno dev’essere nell’errore; solo non lo riconosce. E se gli uomini desiderano seriamente la Verità, allora lasciano a Dio Stesso il Chiarimento delle questioni di contesa, ma non che si combattono reciprocamente oppure si attacchino a delle esteriorità che sono inutili. La pura Verità è solo poco rappresentata fra gli uomini, perché a loro non bastava ed è stata orlata da opera d’uomo. Se ora viene una volta sfiorata l’opera d’uomo, allora c’è grande disdegno, e l’uomo cerca con ostinazione di conservare l’esteriore e non bada al nucleo interiore, che gli viene offerto in tutta la purezza e senza opera umana aggiunta. Il Dono di Dio conduce piuttosto a delle contese fra gli uomini, e si formano partiti pro e contro la Dottrina, che dev’essere trasmessa all’umanità in tutta la purezza. Ma la riconosceranno solamente quegli uomini, che pregano intimamente per l’illuminazione, perché loro soltanto stanno nel giusto pensare ed accetteranno o rifiuteranno, com’è la Volontà divina.

Amen