• Terug

Genade van de belichaming als mens

De belichaming van de wezens is een genade van een enorme betekenis en toch wordt het veel te weinig als zodanig herkend. En juist die onwetendheid is er de oorzaak van, dat de tijd van de belichaming in het laatste stadium, waar de mens verstand en denkvermogen gegeven werd om hierover na te denken en dus het voordeel uit het juiste denken te halen, niet goed gebruikt wordt.

Het is niet de eigen verdienste van het wezen deze rijpheidsgraad bereikt te hebben, die nu de belichaming als mens toelaat. Deze rijpheidsgraad is veeleer ook een genadeschenking van de goddelijke Schepper, Wiens liefde voor Zijn schepselen dezen weer naar Zich toe zou willen trekken. Het is deze buitengewoon grote liefde, die het scheppingswerk tot stand heeft gebracht, juist ter wille van de vele wezens, die zich door de schepping tot een bepaald niveau kunnen ontwikkelen.

Maar zonder goddelijke hulp zou dit niet mogelijk zijn. Daarom doet God het wezen Zijn gehele liefde toekomen, doordat Hij het in die toestand plaatst, zodat het zich tot de hoogste rijpheid kan ontwikkelen en het wezen zich voor dit doel als mens mag belichamen om nu alle middelen en toewijding van de kant van de eeuwige Godheid in ontvangst te kunnen nemen en het te kunnen gebruiken. God geeft de mens onbeperkt alles, wat hem omhoog helpt. Als mens kan het wezen elke hulp in ontvangst nemen, dus de goddelijke genadeschenking zal nooit ophouden of het wezen in beperkte mate toegestuurd worden, zolang het op aarde verblijft.

Weliswaar heeft de liefde van God het wezen al voor de tijd van de belichaming als mens verzorgd. Maar dit wezen had noch verstand, noch denkvermogen om de goddelijke liefde te kunnen herkennen, terwijl de mens door Gods genade in staat is om de eindeloze liefde van God te herkennen en dus ook de duidelijke genade begrijpt, die door de belichaming het wezen toegestuurd wordt.

Het is voor de mensen op aarde niet mogelijk om Gods liefde in haar gehele diepte te begrijpen, maar dat de mens zelfs maar in staat is te denken, is één van de grootste bewijzen van liefde van de Heer. Want het denken is al een teken van goddelijke kracht. Als het wezen in staat is om te denken, kan het zich in verbinding stellen met zijn Schepper. Als het deze verbinding nastreeft, dus in contact komt met het hoogste Wezen, kan het zich op aarde al tot het hoogste lichtwezen ontwikkelen. Dus God geeft hem Zelf de mogelijkheid om zich volgens Zijn wil te ontwikkelen.

En dat, dat God het wezen het hoogste aanbiedt, is een genadegeschenk van een ontzettende betekenis: de mogelijkheid om een kind van God te kunnen worden. En dat Hij hun daartoe alle middelen in de hand geeft. Dus het wezen steeds opnieuw genade verleent, enkel om deze terug te winnen en het voor eeuwig Zijn kind te kunnen noemen. Hij gaat in Zijn liefde zelfs zo ver, dat Hij de genaden ook degenen, die niet bewust naar deze genaden verlangen, aanbiedt, doordat Hij Zijn boden opdraagt licht te brengen, ofschoon niet naar dit licht verlangd wordt.

Deze genade is niet in zijn volle omvang te beseffen, want Hij geeft de mensen iets, dat het grootste verlangen vooropstelt. Hij wijst Zijn boden aan om dit verlangen in de mensen op te wekken en Hij is zichtbaar werkzaam om de onwetenden kennis te geven van Zijn eindeloze liefde. En dit werkzaam zijn is genade. Genade, die al degenen, die hun verstand en denkvermogen gebruiken om het doel van hun bestaan te doorgronden toegestuurd wordt. God is dezen met Zijn genade nabij, opdat de belichaming als mens hun de grootste verlossing brengt. Opdat de belichaming op aarde tot het hoogste doel leidt, tot de volkomen bevrijding uit de vorm.

Amen

Graça de encarnação como ser humano....

A encarnação dos seres é uma graça e de tão inédita importância e, no entanto, é muito pouco reconhecida como tal. E precisamente esta ignorância é a causa de que o tempo de encarnação não é devidamente aproveitado na última etapa em que a razão e o intelecto são dados ao ser humano para pensar sobre isso e assim tirar a vantagem do pensamento correto. Não é o próprio mérito do ser ter atingido aquele grau de maturidade que agora permite a encarnação como ser humano. Ao contrário, este grau de maturidade é também uma concessão de graça do Criador divino, cujo amor pelas Suas criaturas quer atraí-las novamente para Si mesmo. É este amor maior do que o grande que permitiu o trabalho de criação, precisamente devido às muitas entidades que se podem desenvolver através da criação até um certo nível. Entretanto, isso não seria possível sem a ajuda divina, assim Deus dá todo o Seu amor ao ser, capacitando-o a desenvolver-se até a mais alta maturidade, e é permitido ao ser encarnar-se como um ser humano para este propósito, a fim de receber e usar todos os meios e concessões da Deidade eterna. Deus dá ao ser humano tudo sem restrições o que o ajuda a ascender.... Como ser humano, o ser pode receber todo tipo de ajuda, assim a concessão divina da graça nunca cessará ou será dada ao ser de forma limitada, enquanto ele habitar na Terra. Embora o ser já fosse cuidado pelo amor de Deus antes do tempo da encarnação como ser humano, não tinha razão nem intelecto para poder reconhecer o amor divino, enquanto que o ser humano é capaz de reconhecer o amor infinito de Deus através da graça de Deus e assim também capta a graça óbvia que é conferida ao ser através da encarnação. Embora não seja possível às pessoas na Terra compreender o amor de Deus em toda a sua profundidade, o facto de o ser humano ser capaz de pensar é uma das maiores provas de amor do Senhor. Pois mesmo pensar é um sinal de força divina.... Se o ser é capaz de pensar que pode entrar em contato com seu Criador, e se esforça por esse contato, ou seja, se faz contato com o Ser mais elevado, pode se moldar no Ser mais elevado de luz já na Terra. O próprio Deus lhe dá a oportunidade de se moldar de acordo com a Sua vontade. E isso é um dom de graça de significado inaudito, que Deus oferece ao ser.... a possibilidade de se tornar um filho de Deus.... E que Ele lhe dá todos os meios para o fazer, isto é, que Ele dá graça ao ser uma e outra vez só para o reconquistar e para o poder chamar seu filho para a eternidade. No Seu amor Ele chega ao ponto de oferecer as graças àqueles que não as desejam conscientemente, instruindo os Seus mensageiros a trazerem luz, mesmo que não seja desejada.... Esta graça não pode ser medida, pois Ele transmite algo às pessoas que requer o maior desejo.... Ele instrui Seus mensageiros a despertar esse desejo nas pessoas e obviamente trabalha para levar o conhecimento de Seu infinito amor aos ignorantes.... E este trabalho é grace.... Graça que é dada a todos aqueles que usam o seu intelecto e razão para querer sondar o seu propósito de existência. Deus está perto deles com Sua graça, para que sua encarnação como ser humano lhes traga a redenção final.... para que a encarnação na Terra conduza ao objectivo final, para a completa libertação do formulário....

Amém