• Indietro

L’Essere della Divinità – Il voler sondare - L’indifferenza

L’Essere della Divinità è insondabile per gli uomini, finché dimorano sulla Terra, perché dietro al Concetto Dio Si cela uno Spirito infinitamente saggio, un Essere, il Quale E’ inafferrabile per l’uomo e Che sta comunque in strettissimo collegamento con lui. Solo lo stato di perfezione dell’uomo o della sua anima rende possibile un penetrare nel problema più grande e la sua soluzione. Comunque nemmeno allora non ancora in modo più esauriente, ma comprensibile ad un essere di Luce, rivelando l’Essere più sublimemente divino. Ma l’uomo non potrà mai avvicinarsi sulla Terra alla soluzione di questa questione, è per così dire posto un confine, che nella vita terrena non può essere varcato, e quando l’uomo comincia a presagire la Grandezza della Divinità, allora questa è solamente un’Immagine riflessa di Colui, il Quale non può mai e poi mai Essere riconosciuto in tutta la Grandezza e Maestosità. E con ciò tutto il tendere alla Verità che riguarda il divino Creatore Stesso, dovrebbe essere totalmente inutile sulla Terra, dato che questa questione non potrà mai essere definitivamente risolta. Ma un voler sondare l’eterna Divinità sarà compiacente al Padre nel Cielo, perché premette un desiderio di Lui e con ciò anche un riconoscimento di questa Divinità come Creatore di tutte le cose ed il principio di ogni essere. Una completa indifferenza verso questa questione escluderà anche la fede nella Divinità e tali uomini raggiungeranno quello stato di Luce solo dopo infinitamente lunghe lotte e sofferenze nell’aldilà, ma sulla Terra sono ancora lontanissimi da porre delle domande spirituali e la questione della Divinità in particolare gli si imporrà solamente, quando è raggiunto un determinato grado di maturità e l’anima si eleva più sovente in regioni spirituali. Ma finché l’uomo rimane ancora troppo attaccato alla materia, l’anima viene tenuta catturata, non cerca di trovare né un chiarimento sull’Essere più Alto, né aspira ad unirsi con questo Essere, e perciò la condizione dell’anima è ancora più disperata, non ha ancora riconosciuta la sua origine e continua ad errare e rimanere senza Luce, finché non prende il Ponte spirituale, che le indica delle regioni di Luce.

Amen

Wezen van de Godheid – Het willen doorgronden – Onverschilligheid

Het wezen van de Godheid is voor de mensen ondoorgrondelijk, zolang ze op aarde verblijven, want er verbergt zich een eindeloos wijze geest achter het godsbegrip. Een wezen dat voor de mens niet te bevatten is en toch weer in de nauwste verbinding met hem staat. Pas de toestand van volmaaktheid van de mens of diens ziel maakt een binnendringen in het grootste vraagstuk en diens oplossing mogelijk. Weliswaar ook dan nog niet op meest uitputtende wijze, maar voor een lichtwezen wordt dan het hoogste goddelijke wezen begrijpelijk onthuld.

Maar nooit is een mens op aarde in staat om dichterbij de oplossing van deze vraag te komen. Er is als het ware een grens getrokken, die in het aardse leven niet kan worden overschreden. En wanneer de mens de grootte van de Godheid begint te vermoeden, dan is dat slechts een spiegelbeeld van Hem, Die nooit in alle grootsheid en verhevenheid beseft kan worden. En dus zou alle streven naar de waarheid, die de goddelijke Schepper Zelf betreft, op aarde volledig nutteloos moeten zijn, omdat deze vraag nu eenmaal nooit volkomen opgelost kan worden. Echter zal de wil om de eeuwige Godheid te doorgronden de Vader in de hemel welgevallig zijn, omdat het een verlangen naar Hem vooropstelt en dus ook een erkennen van deze Godheid als Schepper van alle dingen en het begin van alle zijn.

Een volkomen onverschilligheid ten opzichte van deze vraag zal ook het geloof in de Godheid uitsluiten en zulke mensen zullen pas na ondenkbaar lange tijd, na eindeloos lang strijden en lijden in het hiernamaals, deze toestand van licht bereiken, maar op aarde zijn ze er nog ver van verwijderd om geestelijke vragen te stellen, en in het bijzonder de vraag over de goddelijkheid zal zich pas aan hem opdringen, wanneer een bepaalde graad van rijpheid bereikt is en de ziel zich vaker in geestelijke regionen verheft.

Maar zolang de materie de mens nog te zeer aankleeft, wordt de ziel in banden vastgehouden. Ze probeert noch opheldering te vinden over het hoogste Wezen, noch streeft ze er naar zich geestelijk met dit Wezen te verbinden. En daarom is de toestand van de ziel nog zeer troosteloos. Ze heeft haar oorsprong nog niet beseft en blijft dwalend en zonder licht, zolang ze de geestelijke brug niet betreedt, die haar in lichte regionen brengt.

Amen