• Back

ČIN STVARANJA BIO JE ČIN SREĆE ZA BOGA....

Poticaj za Moje vladanje i djelovanje u cijeloj beskonačnosti da[[(va)]]la je Moja neprestana stvaralačka volja, Moja nepromjenjivo jaka snaga, kao i Moja ogromna Ljubav, koja se morala aktivirati, a koja je tek onda nalazila jednu vrstu ispunjenja kada si je stvorila bića koja su tu Ljubav mogla primiti i uzvratiti. Jer Moja Ljubav trebala je jednu posudu koja bi joj se otvorila i koja bi primila Moju Ljubav i koja bi ju Meni opet vraćala, pri čemu bi se događao nezamislivi čin sreće, koji ni jednom stvorenom biću nikada neće moći biti razumljiv.

Nakon beskrajno dugog vremena samoće, potreba za međusobnom razmjenom postala je sve jača, iako sam se Ja već prije mogao obilato radovati duhovnim stvaranjima izvedenim iz Mene, jer sam Ja snagom Moje volje svaku misao vidio kao završeno djelo a tih Mojih misli bilo je bezbroj, tako da sam neprestano mogao stvarati a opet nisam osjećao umanjenje stvaralačke snage, naprotiv, ona je neprestano rasla, što više sam ju koristio....

No kad Me je onda pokrenula misao da Si stvorim jednu posudu za Ljubav-nu snagu, koja je trebala biti oblikovana isto kao Ja, koju sam htio urediti sa svim karakteristikama tako da je dakle mogla biti kao Moja slika i prilika izvedena iz Mene, i tada je već bila dovoljna pomisao na to da je to djelo Moje volje preda Mnom stajalo u svoj slavi i divoti, tako da sam Ja Sebe u njemu prepoznao i radovao sam se tome što sam stvorio....

Zajedništvo sa tim bićem usrećilo Me je u izobilju, jer bilo je odraz Mene, Koji međutim tom biću nisam mogao biti vidljiv, pošto bi prestalo postojati s obzirom na pra-vatru, koja doduše jeste bila i izvorna supstanca toga duha, no ono.... kao stvoreno.... ne bi moglo izdržati puninu Moje Ljubavi, moći i snage. Jer to biće uvijek je bilo samo jedna isijana iskra, koja je.... iako neizmjerno blažena.... uvijek bila samo jedno stvorenje od Mene, koje nije moglo istrpjeti gledati Vječno Svjetlo.

I pored toga je to stvorenje za Mene bilo posuda, u koju sam Ja mogao uliti Moju snagu Ljubavi, koje je tu snagu Ljubavi opet koristilo kako bi isto tako stvaralački bilo aktivno.... a kako je njegova žudnja bila ista.... Da opet skupa sa Mnom čini da nastaju ista bića pa je blaženost koju je čin stvaranja za nas značio bila neizmjerno velika.... Uvijek nova bića proizlazila su iz Ljubav-ne volje nas dvoje, jer prostor je bio neograničen, nije bilo ograničenja niti stvaralačke moći niti Ljubavi, niti naše volje, koja je bila istog usmjerenja....

Jer Moju volju Ja sam objavljivao njemu kao i tim bićima koja su proizašla iz nas dvoje, putem Riječi, koja im je davala dokaz za to da su oni svi u Meni prepoznavali svoj Izvor; oni su Me mogli neprestano čuti i Meni isto tako da[[(va]])ti odgovor.... mogli su Mi postavljati pitanja, koja bi im Ja kroz Moju Riječ odgovarao, a pošto sam im istovremeno bio dao i sposobnost razmišljanja, koju su oni u slobodnoj volji.... značajki Božanskog bića.... mogli koristiti, oni nisu niti bili prisiljeni Riječ tumačiti samo u jednom određenom pravcu, nego su oni Moju Riječ u sebi mogli pokretati u svim pravcima, i time je bila dana mogućnost da su je mogli krivo protumačiti, već s obzirom na svoju volju....

No početno sva bića nisu bila suprotna Mojoj volji, ona su bila bezgranično blažena, razumijevala su Moju Riječ na ispravan način, i to stanje nije moralo završiti, da je to prvo iz Mene isijano biće moglo izaći na kraj sa jednom mišlju: da Me nije moglo vidjeti.... te je samo sebi dalo objašnjenje, da Mi je nedostajalo moći.... Doduše ono je samo sebe prepoznavalo kao od Mene stvoreno, znalo je da je imalo početak, dok sam međutim Ja bio od vječnosti.... No ono je počelo dvojiti i nije Mi izložilo tu dvojbu da bi ju Ja ispravio....

I ono je vjerovalo da preda Mnom može skriti svoje misli, pošto one nisu uvijek bile u njemu, nego su samo s vremena na vrijeme u njemu izdizale, no ono bi se uvijek iznova predavalo Mojoj Ljubavi i nepodijeljeno bi ju i primalo.... Ali pošto je jednom Moju njemu nepodijeljeno pritječuću Ljubav zadvojbio i nije se izrazilo, dvojba se uvijek iznova vraćala, i ono je na taj način stvorilo stanje nepovjerenja koga između stvorenog bića i Mene vječno nije smjelo biti....

I u tom prvostvorenom praduhu nepovjerenje je postajalo sve jače, tim više što se ono smatralo stvoriteljem bezbrojnih bića, koja su mogla njega vidjeti u svoj slavi, a kojima Ja nisam mogao biti vidljiv. A pošto je raspolagalo i sposobnošću razmišljanja, izvuklo je krive zaključke u svome nepovjerenju.... I pored toga priznavalo Me je kao svoje izvorište, no nadalo se da će isto tako sva druga stvorena bića moći uvjeriti u to da je ono bilo stvoritelj, pošto Me ova nisu mogla vidjeti.... Uzdiglo se dakle iznad Mene i time odbilo Moju snagu Ljubavi, u vjeri da samo posjeduje toliko puno snage da Moju snagu više ne treba i to je bio njegov grijeh kao i grijeh svih palih bića, koja su ga slijedila....

[[(16 Svibnja 1965)]] Onda je takoreći stvoren jedan drugi svijet, svijet u kojemu je sve bilo krivo usmjereno, ali koji je tada bio pod vladavinom Moga sada već protivnika. No kako je sve stvoreno svoj uzrok imalo u Meni, i taj svijet bio je podložan Mojoj volji i Mojoj moći, i sve pozitivne sile borile su se protiv negativnih, uvijek sa ciljem da se sve negativno opet zadobije.... Jer iako sam Ja prvostvorenog duha opremio istom stvaralačkom silom i moći, on je nju ipak izgubio kroz njegovo otpadanje od Mene....

No njemu samome Ja sam pustio njegovu slobodu, dok sam sve palo uzeo pod Moju skrb i tako mu ga izmakao i oblikovao u tvorevine svakakvih vrsta. Jer sažalio sam se nad njegovim stanjem, koje je bilo nesretno i vječno bi moralo ostati nesretno da Moja Ljubav nije pronašla izlaz kako bi ga opet privela k Meni. No proces povratka od tako je beskrajnog vremenskog trajanja, da se može govoriti o vječnostima.... tijekom kojih Moj protivnik uvijek samo privremeno može ispoljiti svoje pravo na to njemu pripadajuće duhovno.... kad se ono u stanju čovjeka nalazi na Zemlji....

A tada on koristi sve kako bi stvorenje opet dobio u svoj posjed.... ako si ovo ne da pomoći.... ako ne prihvaća otkupljenje putem Isusa Krista i bude oslobođeno iz vlasti protivnika.... Njegova moć je u to vrijeme ogromna, i potrebna je snažna volja za oslobađanje od nje, no i Moja milost je neizmjerna i njegovoj moći uvijek može biti suprotstavljena.... Tako da je itekako moguće Meni se dragovoljno predati, a tada je njegovo nesretno stanje završeno....

No još će proći vječna vremena, dok negdašnji otpad od Mene konačno ne bude iskupljen, i proći će još vječna vremena dok se na povratak ne odluči i on, koji je nekoć iz Mene proizašao kao najveći svjetlosni duh, dok se ne vrati u očinsku kuću, jer beskrajno je stado palih duhova, a oni još i trebaju beskrajno vrijeme dok se nisu oslobodili iz lanaca, koji su im od strane njega stavljeni, kako bi iskupljeni mogli ući u kraljevstvo svjetla i blaženosti.... No Moja Ljubav je beskrajna, Moja moć ne zna za granice, i Moja mudrost uvijek je usmjerena na postizanje cilja, koji sam si Ja pri stvaranju duhovnog svijeta postavio....

AMEN

O acto de criação foi um acto de bênção para Deus....

A razão da Minha regra e actividade ao longo do infinito foi a Minha vontade inabalável de criar, a Minha força imutavelmente forte, bem como o Meu amor esmagador que teve de ser activo, mas que só encontrou uma espécie de realização quando criou seres para si próprio que foram capazes de receber e devolver este amor. Pois o Meu amor precisava de um recipiente que se lhe abrisse e recebesse o Meu amor e depois o irradiasse de novo para Mim, através do qual teve lugar um acto inconcebível de felicidade que nunca será compreensível para nenhum dos seres criados. Após um tempo infinitamente longo de solidão, o desejo de uma troca mútua tornou-se cada vez mais forte, embora eu já tivesse sido capaz de desfrutar em abundância das Minhas criações espirituais, porque em virtude da Minha vontade considerava cada pensamento como uma obra realizada e estes pensamentos do Meu tinham sido incontáveis, de modo que eu era capaz de criar incessantemente e, no entanto, não sentia qualquer diminuição do poder criativo, pelo contrário, aumentava constantemente quanto mais o utilizava.... Mas quando me comovi com o pensamento de criar um recipiente para Mim para a força do amor, que por isso deveria ter a forma de Mim, que queria dotar de todos os atributos, que por isso deveria ser exteriorizado como a Minha imagem com o mesmo poder criativo e força, então o mero pensamento desta obra da Minha vontade, que estava perante Mim em toda a glória, foi suficiente para Mim reconhecer-Me nela e regozijar-me com o que tinha criado.... A comunhão com este ser fez-me muito feliz, afinal era uma imagem de Mim, mas não podia ser visível a este ser porque teria falecido em face do fogo original, que era certamente também a substância original daquele espírito, mas que.... como criado.... não poderia ter suportado a abundância do Meu amor, poder e poder. Pois esse ser foi apenas uma faísca emanada que, embora imensamente feliz, foi sempre apenas uma criatura da Mine.... foi apenas uma criatura de Mina que foi incapaz de contemplar a Luz Eterna. No entanto, esta criatura foi para Mim o recipiente em que pude deixar fluir a Minha força de amor, que voltou a usar esta força de amor para ser igualmente criativamente activa.... e uma vez que o seu desejo era o mesmo.... deu novamente origem a seres idênticos juntamente comigo e a felicidade que o acto de criação significou para nós foi incomensuravelmente grande.... Sempre novos seres surgiram de ambas as nossas vontades de amor, pois o espaço era ilimitado, não havia limitação, nem do poder criativo, nem do amor, nem da nossa vontade, que era igualmente dirigida.... Porque lhe revelei a Minha vontade, assim como aos seres que surgiram de nós dois através da Palavra, o que lhes deu a prova de que todos eles reconheceram (tiveram) a sua origem em Mim; puderam ouvir-Me constantemente e também devolver a resposta a Mim.... podiam fazer-me perguntas que respondi através da Minha Palavra, e uma vez que também lhes tinha dado a capacidade de pensar ao mesmo tempo, que podiam usar em livre arbítrio.... o sinal de um Ser.... divino assim não foram obrigados a interpretar a Palavra apenas numa direcção em particular, mas foram capazes de mover a Minha Palavra dentro de si em todas as direcções, e assim foi-lhes dada a possibilidade de também a poderem interpretar erradamente, de acordo com a sua vontade.... No entanto, no início todos os seres não contradiziam a Minha vontade, eram ilimitadamente felizes, compreendiam a Minha Palavra correctamente, e este estado não teria de acabar se o primeiro ser emanado de Mim não tivesse sido incapaz de lidar com um pensamento: que era incapaz de Me ver.... e tinha dado a si próprio a explicação de que me faltava, portanto, o poder para o fazer.... Embora se reconhecesse como criado por Mim, sabia que tinha um começo, enquanto eu era da eternidade.... Mas começou a duvidar e não me apresentou estas dúvidas para que eu as pudesse ter corrigido.... E acreditava que podia esconder de Mim os seus pensamentos porque nem sempre estavam nele, mas apenas nele apareciam de vez em quando, mas sempre se entregou novamente ao Meu amor e também o recebeu indivisivelmente.... Mas como uma vez duvidou do Meu amor indivisível e não se expressou, a dúvida voltou uma e outra vez, e assim criou o estado de desconfiança que nunca deveria ter existido entre o ser criado e Mim.... Mas neste espírito original criado pela primeira vez, a desconfiança tornou-se cada vez mais forte, especialmente porque agora se considerava a si próprio como o criador dos inúmeros seres que o podiam contemplar em toda a glória, mas aos quais eu não podia ser visível. E como a capacidade de pensar lhe era igualmente peculiar, tirou conclusões erradas na sua desconfiança...., mas reconheceu-Me como sua origem, mas esperava também ser capaz de convencer todos os outros seres criados de que Ele era o seu Criador, uma vez que eles eram incapazes de Me ver.... Assim ele exaltou-se acima de Mim e agora rejeitou a Minha força de amor, acreditando possuir tanta força que já não precisava da Minha força e este foi o seu pecado bem como o pecado de todos os seres caídos que o seguiram....

(16.5.1965) Um segundo mundo foi agora criado, por assim dizer, um mundo em que tudo era mal dirigido, mas que agora também era dominado pelo Meu agora adversário. Mas como tudo o que foi criado teve a sua origem em Mim, este mundo também esteve sujeito à Minha vontade e ao Meu poder, e todas as forças positivas lutam contra as negativas, sempre com o objectivo de recuperar tudo o que é negativo.... Pois embora eu tivesse dotado o espírito criado pela primeira vez com o mesmo poder e força criativa, ele tinha-o perdido através da sua apostasia de Me.... No entanto, deixei-lhe a sua liberdade enquanto tomava todas as coisas caídas ao meu cuidado e assim as tirava dele e as moldava em criações de todo o tipo. Pois tive pena do seu estado, que era infeliz e teria de permanecer infeliz para sempre se o Meu amor não tivesse encontrado uma saída para, uma vez mais, o devolver a Mim. Mas o processo de regresso tem uma duração tão infinita que se pode falar de eternias.... durante a qual o meu adversário só pode afirmar temporariamente o seu direito à substância espiritual que lhe pertence.... quando ela vive na terra como um ser humano.... Mas então ele faz tudo ao seu alcance para que o ser volte à sua posse.... se não puder ser ajudado de outra forma.... se não aceitar a redenção através de Jesus Cristo e se libertar do seu controlo.... O seu poder é poderoso neste momento e requer uma forte vontade de se afastar dele, mas a Minha graça também não é medida e pode sempre ser mantida contra o seu poder.... para que seja certamente possível render-se voluntariamente a Mim e então o seu estado miserável será sobre.... No entanto, os tempos eternos ainda passarão até que a antiga apostasia de Mim tenha finalmente sido expiada, e os tempos eternos ainda passarão até que ele, também ele, decida regressar, que uma vez emergiu de Mim como o maior espírito de luz, até que regresse à casa do seu Pai, pois infinitas são as hostes de espíritos caídos, e estes também ainda requerem tempos infinitos até que se tenham libertado das correntes que lhes foram colocadas ao seu lado para poderem entrar no reino da luz e da bem-aventurança como redimidos.... No entanto, o Meu amor é infinito, o Meu poder não conhece limites, e a Minha sabedoria está incessantemente empenhada em alcançar o objectivo que me propus quando criei o mundo espiritual...._>Ámen