Kako bi zadobio dijete-štvo na Zemlji ljudsko bice mora sebe oblikovati u Ljubav i pri tome omoguciti sebi da uspostavi sjedinjenje sa Bogom vec na Zemlji, tako da ce on uci u sfere svjetla u kompletno zrelom stanju kada ode sa Zemlje. Otud je njegova duša vec morala postati tako procišcena kroz dobro-dušnu aktivnost da se Bog Osobno može nastaniti u njoj i njegov se duh ujedinjuje sa Ocem-Duhom. U tom slucaju ljudsko bice je ispunilo njegov zadatak na Zemlji u potpunosti i postiglo je njegov cilj i, kao svjetlosno bice, ce pronaci ulaz u duhovno carstvo, gdje ce naknadno stvarati i djelovati. Medutim, ovaj stupanj zrelosti cini nužnim kompletno odricanje od materijalnih vlasništava.... Ovo stapljanje sa vjecnim Božanstvom je nemoguce sve dok osoba i dalje prianja uz materiju, pošto njegovo srce nije sasvim procišceno od žudnji i prema tome nije još pripremljeno za prihvacanje Božanskog Duha. Onda ce ljudsko bice morati prihvatiti mnogo patnje kako bi ostvarilo dušino konacno procišcavanje, i prema tome mnogo patnje ce biti nametnuto izuzetno dobrohotnim i pobožnim ljudima tako da se može odviti dušino procišcavanje. Gdje su ljudi optereceni sa posebice grubom patnjom a unatoc tome je vrloduboka vjera prikazana, duša je možebit odabrala posebice težak život za sebe kako bi postigla konacni cilj na Zemlji, dijete-štvo Božje. Za ovim se ciljem mora težiti te ga dosegnuti na Zemlji i to ce uvijek zahtjevati najmucnije uvjete življenja, buduci duša mora uci u kraljevstvo onostranog kompletno cista i nepokvarena i ovo cini nužnim posebice ucinkovit proces procišcavanja. Patnja je uvijek sredstvo pomoci kako bi se postigao duhovni cilj.... Ona ce voditi spram Boga ako je duša i dalje nesklona Bogu, ili ce procistiti i kristalizirati dušu, tako da ona može doci blizu Bogu kao najcišce bice kako bi bila sposobna uci u najblaženije sjedinjenje sa Njime. Patnja i Ljubav moraju uvijek raditi zajedno spram deifikacije osobe na Zemlji; posljedicno tome, Ljubavi puno ljudsko bice se ne bi trebalo bojati patnje nego ju ponizno uzeti na sebe imajuci na umu visoki cilj kojeg može postici na Zemlji, jer on je odabrao njegov zemaljski put sam u shvacanju da ce mu pomoci postici najvišu zrelost ako njegova volja ne nudi otpor.
Unatoc tome, užici dijete-štva Božjeg nadoknaduju za svu patnju u zemaljskom životu tisucerostruko. A vrijeme na Zemlji je kratko, ono je poput trenutka u vremenu vjecnosti.... I cim je osoba vrloduboko vjerna on takoder može uvijek primiti snagu od Boga da sve otrpi što mu je nametnuto, jer onda ce on odaslati njegovu iskrenu molitvu Bogu i Bog Osobno ce mu dati snagu i uciniti ga pobjednikom života na Zemlji.... Bog Osobno ce doci po ovo dijete ako je ono prošlo njegov ispit zemaljskog života i odlazi sa Zemlje kao cisto bice.... Ali njegov život na Zemlji ce uvijek biti karakteriziran Ljubavlju i patnjom, buduci bez toga duša nece biti totalno procišcena za prihvacanje Boga u srce ljudskog bica. Ova srdacna veza sa Bogom se vec morala dogoditi na Zemlji, inace duša nece stajati cvrsto naspram iskušenja svijeta niti bi ona postigla totalno procišcavanje kroz patnju buduci bi joj nedostajalo snage da podnese potonju bez prigovaranja, a svo gunadnje i odupiranje i dalje naznacava nedostatak kompletnog podredivanja Božjoj volji. Medutim, duša mora postati kao jedno sa Bogom.... Ona mora imati najintimniju vezu sa Njime, ona mora sama željeti patnju i takoder ju zahvalno prihvatiti kao dar od Boga u shvacanju da ona povlaci dolje zadnje barijere izmedu Boga i nje same i da ce jedino nadvladavanje njih rezultirati u najvišem blaženstvu.... da postane dijete Božje sa svim pravima i obavezama.... ovo je cilj svake osobe na Zemlji ali ga jedino nekolicina postižu. Jedino nekolicina su u takvom intimnom kontaktu sa Bogom kroz Ljubav da cak u patnji oni prepoznaju Njegovu vecu od najvece Ocinsku Ljubav koja ce im osigurati najblaženiju sudbinu u onostranom.... Njihova sudbina na Zemlji nije za zavidjeti, ipak u kraljevstvu onostranog oni okupiraju najvišu razinu.... Oni su u neposrednoj blizini Boga i prema tome neopisivo sretni, jer oni mogu djelovati neovisno u skladu sa njihovom voljom, koja je takoder uvijek Božja volja.... Oni mogu stvarati i oblikovati i, opet i iznova, doprinjeti spram iskupljenja onog što, kako je i dalje udaljeno od Boga, potrebuje najrazlicitije tvorevine kako bi pospješilo njihovo napredovanje. I ovo je najblaženija sudbina koja u potpunosti kompenzira i nadoknaduje za patnju zemaljskog života i trebala bi stoga biti cilj svih ljudi na Zemlji.
AMEN
TranslatorPara conseguir la filiación de Dios en la tierra, tiene que formarse el hombre en el amor y por medio de él hacerse capaz de establecer la unión con Dios ya en la tierra, de tal modo que pueda entrar en las esferas de luz en el más allá en estado de sazón. Él tiene que estar por eso purificada su alma por medio de obras de caridad hasta tal punto, que Dios Mismo pueda tomar morada en ella y su espíritu se enlace con el Espíritu del Padre. Y entonces el hombre ha resuelto su tarea terrenal por completo y ha llegado a su meta y ha encontrado ingreso como ser de luz en el Reino espiritual, donde ahora puede crear y obrar.
Pero ese grado de madurez exige una renuncia total a los bienes terrenos. Esta fusión con la Divinidad eterna es imposible mientras el hombre tenga aún apego a la materia, pues el corazón aún no está desprendido del todo de las escorias de los apetitos y por lo tanto tampoco preparado aún para la acogida del Espíritu divino, y el hombre tiene entonces que admitir en sí mucho sufrimiento, para que en el alma se realice la última purificación, y por eso también recibirán impuestos muchos sufrimientos los hombres que son muy buenos y piadosos preferentemente, para que suceda en ellos la purificación del alma rápidamente.
Y donde un sufrimiento especialmente grave oprime a los hombres y sin embargo aparece una fe profunda, allí puede haberse escogido el alma antes de su encarnación, una vida terrenal especialmente dura, para alcanzar su meta última, la filiación de Dios en la tierra.
Pues esa meta tiene que ser ambicionada y alcanzada en la tierra, y siempre exigirá las condiciones de vida más duros, porque el alma tiene que entrar en el otro Reino pura por completo y sin escorias y eso requiere un proceso de purificación especialmente eficaz.
Pues es el sufrimiento un remedio para conseguir la meta espiritual. Él conduce a Dios si el alma se ha marchado de Dios, o él purifica el alma y la cristaliza, para que ella como ser puro pueda ir en la proximidad de Dios, para que ahora pueda entrar en la unión más bienaventurada con Él.
El amor y el sufrimiento tienen que actuar juntos en la espiritualización de un hombre sobre la tierra. Y por eso el hombre que está en el amor, no debe temer el sufrimiento, sino que entregado lo acepte en sí, acordándose de la alta meta que él puede alcanzar en la tierra; pues él mismo se ha elegido su camino terrenal sabiendo que ese le ayudaba a la más alta madurez, si su voluntad ahora no se opone.
Pero las delicias de la filiación de Dios, compensan una vez mil veces todo sufrimiento de la vida en la tierra. Y el tiempo terrenal es corto, él es como un instante en el espacio de la eternidad. Y como el hombre esté en la fe profunda, también puede siempre recibir la fuerza de Dios, para soportar todo lo que se le ha impuesto. Pues su oración será entonces dirigida a Dios muy efusiva, y Dios Mismo lo fortalece haciéndolo de vencedor de la vita terrenal, y Dios Mismo busca a Su hijo, así que haya aprobado la prueba de la vida en la tierra y ahora como ser puro deje la tierra.
Pero su vida por el camino terrenal estará siempre señalada por amor y sufrimiento, porque sin ellos el alma no será pura por completo para la admisión de Dios en el corazón del hombre. Y esta íntima unión con Dios tiene que efectuarse ya en la tierra, de lo contrario el alma no resiste frente a las tentaciones del mundo, de lo contrario el sufrimiento tampoco os puede aportar la plena purificación, porque os falta la fuerza, para soportar ese sufrimiento sin quejaros y todo murmurar o rebelarse en contra deja echar de menos la subordinación total bajo la Voluntad de Dios.
Sin embargo, el alma tiene que unirse con Dios. Ella tiene que encontrarse en el más cariñoso contacto con Él, ella misma tiene que querer el sufrimiento, y recibirlo agradecida como un obsequio de Dios, sabiendo que es la última barrera entre Dios y él, y que sólo un vencimiento del sufrimiento le aporta a ella la bienaventuranza más alta, para que sea con eso un hijo de Dios con todos los derechos y obligaciones.
Y eso es la meta de todos los hombres en la tierra pero que sólo muy pocos la alcanzan. Son sólo pocos los que están con tanto cariño unidos a Dios por el amor, que también en el sufrimiento reconocen Su grandisimo Amor de Padre, que quiere prepararles el destino más dichoso en la eternidad. Su suerte en la tierra no es envidiable por cierto, pero en el otro Reino ocupan ellos el escalón más alto, están inmediatamente junto a Dios y por eso indeciblemente felices, pues ellos pueden como Sus hijos legítimos, mandar a capricho según su voluntad, la cual es siempre la Voluntad de Dios también. Ellos pueden crear y formar y contribuir siempre de nuevo a salvar, lo que aún está distante de Dios en las más diferentes creaciones para que evolucionen a lo alto. Y eso es la suerte mas dichosa, la que compensa completamente e indemniza los sufrimientos de la vida terrena y por lo que es esa la meta que de todos los hombres debiera ser en la tierra.
Amén
Translator