• Back

SAMOUBOJSTVO.... SUDBINA U ONOSTRANOM

Staza tijela se mora odhodati do kraja, to jest, svako biće također mora iskusiti utjelovljenje kao čovjek. Zemaljska staza koja tome prethodi se ne može promišljeno/namjerno skratiti ili prekinuti. Međutim, u stadiju slobodne volje čovjek je sposoban iskoristiti svoju slobodnu volju i prema tome također promišljeno/namjerno okončati svoj zemaljski ljudski život bez da bude spriječen. Ali posljedice takvog miješanja u Božansku volju su strašne. Takva osoba je i dalje nezrela, to jest, ona je bez spoznaje ili ne bi poduzela takav korak koji ju lišava velikog blagoslova.... biti u stanju poboljšati svoj karakter dok Bog Osobno ne okonča njezin život. Pri svemu tom, ona će u onostranom postati svjesna svoje bijedne/nesretne akcije i njezina grižnja savjesti će biti neopisiva.

Ako je Božja volja okončati život, nezavisno o tome da li je osoba još mlada i nespremna za vječnost, onda Bog prepoznaje nužnost toga i kraj zemaljskog života je čin milosti, ili da bi se spriječila pogibelj za dušu ili da bi se toj duši ponudila mogućnost u onostranom koja će uzdignuti njezino stanje zrelosti u kratkom vremenskom periodu. Nasilno završavanje života je, međutim, duhovno veliki korak unazad, jer biće je iznenada bez snage da sebe poboljša/unaprijedi i ovisi o milosti svjetlosnih bića ili ljudi, što znači, ako joj oni ne pomognu ona će zauvijek ostati na istom nivou nesavršenstva. Duša u onostranom najprije mora ovo shvatiti što će inicirati neopisivo stanje žalosti. Ali ako je duša voljna ona će iskoristiti svaku mogućnost da bude od pomoći, pa ipak će njezinu borbu riječima biti isuviše teško opisati. Na neki način, ona u onostranom mora nastaviti trpjeti zemaljske patnje koje je htjela izbjeći; iste stvari koje je htjela odbaciti su i dalje priljepljene uz nju i muče je užasno.

Pa ipak Bog nije nemilostiv čak prema duši koja je zanemarila/omalovažila Njegovu volju, pod uvjetom da duša nije u potpunosti tvrdoglava. Nakon određenog vremena, za kojeg se duši čini da traje vječno, bit će joj također dani zadaci u onostranom koji će olakšati njezinu situaciju. I onda će ponovno morati iskoristiti svoju volju. Ako se složi sa time da pomogne dušama koje pate u onostranom ona će uskoro primjetiti očigledno poboljšanje svojih okolnosti. Ali lako se može dogoditi da to bude nakon vremena kojeg je Bog odredio njezinom stvarnom zemaljskom životu, tako ispada da ona naposlijetku ne bi samovoljno skratila svoj zemaljski put i morala bi i dalje otezati u stanju patnje u onostranom, koje je na Zemlji smatrala nepodnošljivim, dok se Bog ne sažali na dušu.

Iz tog razloga je njezino miješanje u Božju volju bilo u potpunosti besmisleno; ona je sebe lišila milosti da u potpunosti sazrije na Zemlji ali na nikoji način nije okončala kušnje/mučenja zemaljskog postojanja. Posljedično tome, takve su duše žaljenja vrijedne, jer će uzeti jako dugo vrijeme dok ne budu iskupljene a svjesnost da je Božji blagoslov bio odbačen je tako bolna za dušu da se u onostranom nalazi u žalosnom/bijednom stanju. Takvim dušama su ljudske molitve posebno potrebne. Jedino ljudska ljubav na Zemlji može olakšati njihove muke i dodijeliti im snagu da poboljšaju svoju sudbinu tako što će koristiti svoju volju, ukoliko je duša u onostranom spremna biti od koristi i na taj način, nakon prividno beskrajno dugog vremena, će biti u stanju promijeniti svoje mračno prebivalište koje je, razumljivo, njezina sudbina dok nije spašena Božjom ljubavlju i milošću.

AMEN

Suicídio.... Los in the afterlife....

O caminho da carne deve ser completado, ou seja, cada ser deve também viver através da encarnação como um ser humano. Ela não pode encurtar ou romper a mudança terrena de antemão através da sua vontade. No entanto, no estágio do livre arbítrio, como ser humano, ele pode usar o seu livre arbítrio e, portanto, também terminar a sua vida terrena como ser humano sob a sua própria autoridade sem ser impedido de o fazer. Mas as consequências de uma tal interferência na vontade divina são terríveis. Tal pessoa ainda é imatura, ou seja, falta-lhe realização, caso contrário não daria este passo, o que o priva de uma grande graça.... para poder trabalhar ainda mais no seu ser até que o próprio Deus termine a sua vida. No entanto, a realização de sua infeliz ação chega até ele no além, e seu remorso é indescritível. Se a vida é terminada pela vontade de Deus, embora o ser humano ainda seja jovem e não esteja maduro para a eternidade, então Deus reconhece a necessidade dela, e o fim da vida terrena é um ato de graça ou para evitar um perigo para a alma ou para dar a essa alma uma oportunidade no além que aumenta seu estado de maturidade em um curto espaço de tempo. Mas o fim forçado da vida é um grande passo atrás em termos espirituais, pois o ser é subitamente impotente para trabalhar sobre si mesmo e dependente da graça dos seres de luz ou das pessoas, ou seja, se eles não o ajudarem, permanecerá para sempre no mesmo nível de imperfeição. Primeiro a alma tem de chegar a esta realização no além, o que desencadeia um estado de remorso que é indescritível. Se a alma está agora disposta, usa todas as oportunidades para estar ativa no serviço, mas sua luta é indescritivelmente difícil. Deve, por assim dizer, continuar a suportar no além o sofrimento terreno do qual queria escapar; o que jogou fora ainda se agarra a ele inalterado e o atormenta indescritivelmente. No entanto, Deus não está sem misericórdia para com tal alma que desrespeitou a Sua vontade, desde que a alma não seja completamente endurecida. Depois de um tempo que parece infinitamente longo para a alma, ela também será confrontada com tarefas no além, cujo cumprimento aliviará a sua situação. E agora tem de deixar a sua vontade tornar-se activa novamente. Se estiver disposto a ajudar as almas que sofrem no além, logo reconhecerá uma melhoria perceptível em sua situação. Mas isso às vezes só pode acontecer depois do tempo estabelecido por Deus para a sua vida terrena atual, para que não tenha encurtado arbitrariamente essa mudança terrena e deva permanecer no seu estado de sofrimento, que lhe parecia insuportável na Terra, no além, até que Deus tenha misericórdia da alma. Por isso a sua intervenção na vontade divina foi completamente inútil, privou-a da graça de amadurecer na terra, mas de modo algum pôs fim aos tormentos da existência terrena, e por isso estas almas devem ter pena, porque leva muito tempo até que sejam redimidas, e a consciência de ter jogado fora a graça de Deus é tão agonizante para a alma que ela permanece num estado lamentável no além. Tais almas têm uma necessidade especial da oração das pessoas. Só o amor das pessoas na Terra pode aliviar o seu tormento e dar-lhes forças para melhorar a sua sorte através da sua vontade, estando a alma disposta a servir no além e, assim, podendo mudar a sua morada sem luz após um tempo aparentemente interminável, que é compreensivelmente a sua quota-parte (sorte?) até que o amor e a graça de Deus a redima dela...._>Amém