• Back

KULT... ZAJEDNICE...?

Bez vanjske prisile ne može se formirati zajednica čije jedino nastojanje je isticanje pred ljudima (priznanje, uvažavanje). Jer tamo gdje je ta namjera temeljna zamisao, skromno i jednostavno nastojanje za služenjem Bogu slabo će doći do izražaja budući da to neće ostavljati utisak na okolinu, dok međutim sve ono što je prepoznatljivo na van, ostavlja utisak na okolinu, i stoga se jedino smatra kao vrijedno i uspješno. Što više međutim čovjek polaže pažnju na vanjštinu, to više se on pokorava zahtjevima onih koji žele biti vođe, i sebi su dali za zadatak da pronađu sljedbenike za njihov kult... za njihovo izvanjsko služenje Bogu. To je zaista neshvatljivo, no nažalost prečesto je slučaj da je izvanjski kult ljudima nešto što oni ne žele propustiti; oni trebaju izvjesne postupke koji ih prije svega postavljaju u povišen položaj, i teško ih se može uvjeriti u to da ih upravo ovaj kult ometa u pravom sjedinjenju s Bogom... Oni se s tvrdoglavošću čvrsto drže za to, i naposljetku oni služe još samo kultu, no ne vječnom Božanstvu. Oni trebaju prema vani potvrdu toga da pripadaju jednoj zajednici... oni čine uski krug i podižu zid prema vani, jer oni smatraju bližnjega ravnim njima, tek onda kada se on podvrgne istim izvanjskim formama, i prilagodi se pravilima koja vrijede u njihovom krugu. A to je od najveće štete za ljudsku dušu. Služenje na vani nema nikakve vrijednosti za nju; čovjek može slijediti svako pravilo koje je postavljeno od ljudi, to neće ni najmanje koristiti zrelosti njegove duše, jer izvjesna prisila leži u temelju svakog izvršavanja. Od ljudi se prije svega zahtijeva nešto što otežava put prema Bogu... Najprije se izvršava ljudska zapovijed, Boga se međutim traži premalo. I stoga uvijek jedan krug, kojemu je pripadnost prepoznatljiva na vani, ne stiže do pravog cilja... Trebat će duže vremena prije nego mu bude shvatljivo Biće Božanstva, budući da će on uvijek brinuti za to da istupi u javnosti. On neće tražiti povezivanje s onima koji ostaju daleko od njihove zajednice, nego će se držati daleko od njih, ili će uvijek isticati svoje nastojanje na vani. Jer on nastoji sebi priskrbiti priznanje, i prikazati se pred onima koji se ne slažu s njime. Tko vjeruje da stoji u spoznaji, mora također stajati među bližnjima, on ne smije željeti ograničiti njihovu spoznaju kroz usko povezivanje pojedinaca, te sebe odvojiti, stoga željeti utemeljiti zajednicu koja obuhvaća samo one koji se pridružuju istom znanju. On mora radije dobrovoljno razdjeljivati ono što on vjeruje da posjeduje, on mora nastojati povećati ovu zajednicu, no tiho i bez pompe (blještavila), bez izvanjskih formi i bez prisile... on mora jedino služiti... ali smatrati vrijednim jedino bližnjega, ne simbolične postupke, pa naposljetku smatrati ove postupke znakom pripadnosti toj zajednici. Sve izvanjsko je samo ljuska, no treba se žuditi jezgra, ljudi se trebaju ujediniti kako bi služili Bogu i bližnjemu... onda će oni također stajati u ispravnoj spoznaji, i djelovat će na blagoslov, iako ih ne vezuje nikakva izvana prepoznatljiva spona. Oni moraju jedino svi biti istoga Duha, prepoznati sebe i svoju bezvrijednost, nastojati oplemeniti svoje biće i svim snagama pomagati bližnjemu. Onda je to u Istini jedna zajednica koja služi Gospodaru, te živi i djeluje prema Njegovoj volji.

AMEN

¿Culto.... Comunidades....?

Sin coerción externa no se puede formar ninguna comunidad cuyo único objetivo existe en afirmarse ante los seres humanos. Porque donde esta intención es la idea básica, el simple, sencillo esfuerzo por servir a Dios tendrá poco impacto, porque esto no tendrá ningún efecto, porque esto no dejará ninguna impresión en los semejantes, mientras que todo lo que se puede ver desde fuera es efectivo para los demás y, por lo tanto, solo esto sea reconocido como valioso y exitoso. Pero cuanto más una persona se centra en las apariencias externas, más se mete en las demandas de aquellos que quieren ser líderes y se han propuesto encontrar seguidores para su culto.... para su adoración externa.

Es realmente incomprensible, pero lamentablemente ocurre con demasiada frecuencia, que el culto externo sea algo de lo que los hombres no quiera prescindir; Necesitan ciertas acciones que los pongan en un estado elevado, y es difícil convencerlos de que es precisamente este culto el que les impide estar verdaderamente conectados con Dios.... Se aferran a esto con tenacidad, y al final sólo sirven al culto, pero no a la Deidad eterna. Necesitan una confirmación externa de que pertenecen a una comunidad.... forman un circulo estrecho y construyen un muro hacia el exterior, porque sólo consideran a sus semejantes como iguales si se someten a las mismas formas externas y a las mismas normas, que se apliquen en su círculo.

Y esto es de gran perjuicio para el alma humana. El servicio externo no tiene valor para ella; Una persona puede cumplir todas las determinaciones que le hayan sido dadas por la gente, pero esto no favorece en lo más mínimo la madurez de su alma, porque detrás de cada cumplimiento hay una cierta compulsión. A los hombres se les exige primero algo que les hace más difícil el camino hacia Dios.... Primero se cumplen los mandamientos humanos, pero no se busca lo suficiente a Dios.

Y por lo tanto, un círculo cuya unidad puede ser reconocida desde fuera no siempre alcanzara realmente su objetivo.... Pasará mucho tiempo antes de que el Ser de la Deidad resulte comprensible, porque siempre estará ansioso por destacarse en público. No buscará conectarse con aquellos que permanecen lejos de su comunidad, sino que se mantendrá alejado de ellos o siempre enfatizará sus aspiraciones ante el mundo exterior. Porque busca afirmarse y lucirse frente a quienes que no están de acuerdo con ello.

Cualquiera que crea estar en la cognición, también debe estar en medio de los semejantes; no debe querer limitar su conocimiento mediante la estrecha asociación de individuos y aislarse, es decir, querer fundar una comunidad que incluya sólo a aquellos que comparten el mismo conocimiento. Más bien, debe transmitir voluntariamente lo que cree poseer, debe intentar de ampliar esta comunidad, pero silenciosamente y sin pompas, sin formas externas y sin coerción.... sólo tiene que servir.... pero sólo a sus otros seres humanos, no considerar las acciones simbólicas como valiosas y, en última instancia, considerar estas acciones como emblemas de pertenencia a esa comunidad.

Todo lo externo es una cáscara, pero el núcleo debe ser deseado, los humanos deben unirse para servir a Dios y al prójimo.... entonces también tendrán el conocimiento correcto y tendrán un efecto beneficioso, aunque no existe ningún vínculo externamente reconocible que los una. Sólo que todos tienen que ser del mismo espíritu, reconocerse a sí mismos y su inutilidad, tratar de ennoblecer su naturaleza y ayudar a sus semejantes lo mejor que puedan. Entonces es verdaderamente una iglesia que sirve al Señor y vive y actúa según Su voluntad....

amén