• Back

SLIJEĐENJE ZAPOVIJEDI POD PRISILOM....

Prisila utječe na vrijednost nekog postupka. Koliko često čovjek upada u kušnju vjerovanja da je ispunio svoju obavezu ako je izveo neku akciju koja (je u skladu s) odgovara jednom propisanom zakonu. To važi posebno za takve zakone koji su ljudima dani bez autorizacije i čije je ispunjavanje zahtijevano kako bi se time osnažila zemaljska vlast. Ništa pred Bogom nije bezvrjednije od slijeđenja takvih zapovijedi u stanju prisile.... I ništa spasenje duše čovjeka ne ugrožava više nego vjerovanje da je ispunjena obaveza.... Jer to uvjerenje sprječava svjesno stremljenje savršenstvu....

Čovjek si umišlja da se nalazi na jednom stupnju kojega još ni izbliza nije postigao, jer on vjeruje da je ispunio Božji zahtjev, a u stvari je samo slijedio ljudsku zapovijed.... a to je bez koristi za vječnost. Svako ispunjavanje obaveze jedna je vrsta stanja prisile.... doduše u zemaljskom životu vrijedno priznanja, no za duhovni život bez spomena vrijednog uspjeha, jer Bog želi da je svaki postupak utemeljen u slobodnoj volji. Čovjek treba sve činiti bez vanjskog poticaja (motivacije), i na svoje djelovanje se osjećati potican iznutra.... On treba sve što čini izvoditi dobrovoljno i neprisiljeno, a na svoje akcije ne treba biti motiviran ni putem prijetnji niti putem obećanja.... Tek tada ti postupci daju istinski korisne rezultate za njegovu dušu.

Jedino Božanska volja treba biti potpuno dovoljna za to da zemaljsko dijete postupa na odgovarajući način, međutim nije Božja volja to da se na način djelovanja ljudi želi utjecati putem bilo kakve prisile ili pritiska. Zapovijedi je dao Sam Bog, no ljudi su vjerovali da moraju pooštriti te Božanske zapovijedi, tako da je uskoro došlo do nereda koji je opća prijetnja za zemaljsku djecu, jer se opet više štuje vanjsko ispunjavanje zapovijedi, a to samo po sebi ne zaslužuje pohvalu.... To je samo forma koja se ispunjava, a koja je bezvrijedna (nepotrebna) pred Bogom. Pre-revne sluge Božje time su prizvale nered i zlo koji za dušu imaju skroz pogubne posljedice.

Kad se obrati pažnja samo na to koliko je zastupljeno mišljenje da sâm posjet crkvi čovjeka približava Božanstvu, i kako je to čovječanstvu učinjeno obavezom s ljudske strane.... I kako je po tome pustilo korijen vjerovanje da Bogu služi samo onaj koji ispunjava tu obavezu.... međutim, kako li samo upravo taj posjet crkvi pod prisilom ubija svako duboko osjećanje spram vječnog Božanstva, ako je on izvođen po pravilima u određeno vrijeme i time postaje običnom navikom koja nema ništa zajedničko sa “Bogo-služenjem”.... I kako je istovremeno ispunjavanjem te zapovijedi čovjek odgajan u prividno služenje Bogu, pošto je tada sve što čini propisano, dakle na to da istinski služi Bogu ne potiče ga niti vlastita volja niti potreba srca.

Radi se o besmislenom izvođenju postupaka koji su samo ljudsko djelo, ili ljudske odredbe, koje su bile donesene pod krinkom “izražavanja Božje volje”, kako bi ljude prisilno pripojili jednoj određenoj crkvi, kako bi se povećala njena moć. A takvim prisilnim postupcima postiže se upravo suprotno.... ono što bi trebalo biti duboka, nutarnja potreba, izvodi se mehanički, a sav vanjski privid je sačuvan, dok srce pritom može biti prazno i mrtvo, te će takvo postupanje pred Bogom biti bez vrijednosti, baš zato što za preduvjet ima stanje prisile pa stoga kao takvo ne može biti cijenjeno, jer ne odgovara Božjoj volji....

AMEN

Obedecer los mandamientos por obligación....

La compulsión testa valor a una acción. ¿Cuán a menudo el hombre se ve tentado a creer que ha cumplido con su deber cuando ha realizado un acto conforme a una ley prescrita? Esto se aplica en particular a tales leyes que fueron dadas a los seres humanos sin autoridad y cuyo cumplimiento fue exigido para fortalecer nuevamente el poder terrenal. Nada es más inútil ante Dios que obedecer tales mandamientos en estado de compulsión.... Y nada pone más en peligro la salvación del alma que la creencia de que uno ha cumplido su deber.... Porque esta creencia impide el esfuerzo consciente por la perfección....

El hombre piensa que está en un nivel que aún no ha alcanzado porque cree que ha cumplido con los requisitos de Dios y sólo ha cumplido el mandamiento del hombre.... y esto no sirve para la eternidad. Todo cumplimiento del deber es una especie de condición forzada.... ciertamente digna en la vida terrenal, pero sin ningún éxito notable en la vida espiritual, porque Dios exige que toda acción se base en el libre albedrío. El ser humano debe hacer todo sin ser impulsado desde fuera y debe sentirse obligado a actuar desde dentro.... Debe hacer todo lo que hace de forma voluntaria y sin coerción y no debe verse impulsado a actuar mediante amenazas o promesas.... Sólo entonces esta acción tiene un efecto verdaderamente beneficioso para su alma.

La voluntad divina por si sola debería ser suficiente para permitir que el niño terrenal ahora actué en consecuencia, pero querer influir en las acciones del hombre mediante cualquier tipo de compulsión o presión no es voluntad divina. Sólo Dios dio los mandamientos, pero los hombres creyeron que estos mandamientos divinos debían ser más estrictos, por lo que pronto se desarrolló un agravio que generalmente es amenazante para los niños de la tierra, porque nuevamente se presta más atención al cumplimiento exterior de los mandamientos, y esto es en sí completamente inútil.... Es sólo una forma que se satisface, pero que carece de valor ante Dios. Siervos de Dios demasiado entusiastas han provocado así un agravio que tiene un efecto terrible para el alma.

Observe sólo una cosa, con qué fuerza se mantiene la opinión de que sólo la asistencia a la iglesia acerca al hombre a la Deidad, y cómo, por tanto, esto se ha hecho obligatorio para la humanidad por parte del hombre.... Y cómo se arraigó entonces la creencia de que sólo aquel sirve a Dios quien cumple con este deber.... pero así como la compulsión de ir a la iglesia mata cualquier sentimiento profundo por la Deidad eterna, cuando se hace apropiadamente en el momento señalado y, por lo tanto, se convierte en un mero hábito que ya no tiene nada en común con (la palabra) “servir a Dios”.... Y cómo al mismo tiempo por cumplir este mandamiento el hombre es así educado a un servicio a Dios simulado, ya que todo lo que hace es regla, es decir, ninguna voluntad propia o necesidad del corazón lo impulsa a servir verdaderamente a Dios.

Se trata de una realización fortuita de acciones que no son más que obras humanas, o decretos humanos hechos bajo la apariencia de “expresiones de la voluntad divina” para obligar a las personas a pertenecer a una iglesia en particular con el fin aumentar su poder. Y con tales acciones compulsivas se consigue exactamente lo contrario.... se lleva algo a cabo mecánicamente, lo que se supone que es el deseo interior más profundo, y todas las apariencias exteriores se mantienen, mientras que el corazón puede estar vacío y muerto y tal proceder no tiene ningún valor ante Dios, precisamente porque requiere un cierto estado de compulsión y por lo tanto no puede ser evaluada de esta manera, porque no corresponde a la voluntad divina....

amén