• Retour

L'accomplissement du devoir n'est pas suffisant

Vous ne devez pas croire être justifié devant Moi, si vous vous acquittez de votre vie terrestre seulement avec des devoirs terrestres que vous vous efforcez, il est vrai, d'exécuter consciencieusement, mais dont l'accomplissement ne procure aucune bénédiction à votre âme, parce que tout ce que vous faites du point de vue terrestre, a pour motivation un certain amour propre, lorsque cela est fait librement, ou bien aussi il vous est imposé des exigences que vous exécutez de nouveau pour des raisons égoïstes si vous n'y êtes pas forcés. Tous ces «accomplissements de devoirs» ne doivent pas être mis à la place du vrai amour désintéressé pour le prochain qui ne veut rien pour lui-même, mais qui voudrait toujours seulement aider pour rendre heureux. L'accomplissement du devoir relève d’un certain instinct de conservation, peu importe si l'homme lui-même en tire utilité pour lui ou bien pour son prochain. Ce sera toujours de toute façon seulement une utilité terrestre, l'âme en profitera peu ou pas du tout, à moins que les œuvres dues soient exécutées dans l'amour altruiste, parce que l'homme a à s'acquitter de certaines obligations professionnelles qu'il exécute dans l'amour désintéressé. Les hommes peuvent tomber facilement dans un genre de contentement de soi, lorsqu’ils croient avoir accompli fidèlement leur devoir ; mais dans leur développement spirituel ils ne progressent pas d'un seul pas, ils ne veulent presque toujours pas savoir que le but de leur vie terrestre est autre chose que seulement de se créer une vie terrestre réglée, bien qu’extérieurement le mode de vie de l'homme semble être en ordre. Si seulement vous vouliez réfléchir une fois que déjà avec le jour suivant vous pourriez être privé de tous vos devoirs, et qu'ensuite vous serez évalués selon votre maturité animique, et non pas comment vous avez organisé votre vie terrestre. Si vous vouliez réfléchir, que tout accomplissement du devoir peut être effectué par d'autres hommes, mais que le travail sur l'âme doit être accompli par chaque homme pour lui-même et cela pendant le temps de sa vie terrestre. Il ne peut pas être dispensé de ce travail. Donc outre l'accomplissement du devoir il doit s'exercer dans l'activité d'amour désintéressé, il doit faire librement tout seul davantage et à cela il doit toujours y être poussé par l'amour, seulement alors il utilise bien sa vie terrestre, alors elle correspond à Ma Volonté, il se transforme lui-même, c'est-à-dire que son être retrouve de nouveau son état primordial. Il n'est donc nullement un bon à rien dans ce monde, parce que son âme progressera dans son développement. Seulement alors il utilise bien sa force vitale qui est à sa disposition pendant la vie terrestre, que cependant il doit déposer à l'instant de la mort et passer dans le Règne de l'au-delà totalement sans force, s'il ne s'est pas conquis d'abord la Force spirituelle justement à travers des actions dans l'amour sur la Terre. Tant qu’il est encore en possession de la force vitale, il ne l'estime pas d’une manière juste, mais il devra entrer dans le Règne de l'au-delà dans un état totalement mort et il se rendra compte seulement alors ce qu'il a perdu et combien pauvre il est maintenant en comparaison de la vie terrestre, où il pouvait créer et agir avec sa force vitale. Donc il doit principalement employer sa force vitale pour agir dans l'amour, parce que seulement ainsi il peut augmenter sa force et peut se conquérir des biens impérissables, alors que tous les biens terrestres sont périssables et l'homme lui-même ne peut pas établir la durée de temps dans laquelle il va pouvoir s'en réjouir. Déjà le jour suivant il peut tout lui être enlevé, mais de telles pensées et préoccupations l’homme ne doit jamais se les poser s’il exploite sa force vitale pour agir dans l'amour. Il peut donner chaque jour sa vie terrestre, il pourra de toute façon commencer la vraie Vie dans le Règne spirituel richement bénit et plein de Force, il n'aura rien perdu, mais il obtiendra seulement un haut gain. Donc un homme ne doit jamais se vanter de l'accomplissement de son devoir, parce qu'il peut être la preuve d'un amour mal orienté, il peut guider l'homme dans de fausses pensées de sorte qu’il soit satisfait de lui-même et qu’il ne se sente pas poussé à faire autre chose. Je prétends davantage de vous, si vous voulez un jour entrer dans la Vie que vous ne pouvez plus perdre. Vous devez vous changer irrévocablement en amour, et donc votre vie sur la Terre doit montrer des actions d'amour désintéressé, seulement alors vous marchez dans Ma Volonté, seulement alors vous conquérez des biens qui sont impérissables.

Amen

Plichtsvervulling is niet voldoende

U zult niet mogen geloven, gerechtvaardigd te zijn voor Mij, wanneer u uw aardse leven alleen met aardse plichten vult, welke u weliswaar gewetensvol tracht na te komen, maar waarvan de vervulling uw ziel geen enkele zegen oplevert. Want alles wat u aards doet heeft een zekere eigenliefde als reden, wanneer het vrijwillig wordt gedaan, ofwel, er worden eisen aan u gesteld, die u weer uit egoïstische beweegredenen vervult, wanneer u er niet toe wordt gedwongen. Al deze “plichtsvervullingen” mogen niet worden verwisseld met ware onbaatzuchtige naastenliefde, die niets voor zichzelf wil, maar steeds alleen zou willen helpen en gelukkig maken. Plichtsvervulling is een zekere drang tot zelfbehoud, het doet er niet toe of de mens zelf of zijn naaste verwanten er hun voordeel mee doen. Maar het zal steeds alleen maar een aards voordeel zijn, de ziel zal er weinig of niet van profiteren, tenzij verplichtingen ook belangeloos worden uitgevoerd, dat dus de mens wel beroepsmatig zekere plichten heeft te vervullen, die hij in ontbaatzuchtige liefde nakomt. De mensen kunnen makkelijk in een soort zelfingenomenheid terecht komen, wanneer ze geloven hun plichten trouw te hebben vervuld. Maar in hun geestelijke ontwikkeling komen ze geen stap verder; willen meestal ook niets ervan weten, dat het doel van hun aardse leven een andere is, dan zich alleen maar een geregeld leven op aarde te verschaffen, ofschoon naar buiten toe de manier van leven van de mens in orde lijkt te zijn.

Als u er maar eens aan zou willen denken, dat u al de volgende dag van al uw plichten vrij kunt zijn, maar dat u dan beoordeeld zult worden naar de rijpheid van uw ziel, niet naar hoe u zich uw aardse leven vorm hebt gegeven. Wanneer u eraan zou willen denken, dat elke plichtsvervulling ook door andere mensen verricht kan worden, maar dat het werk aan de ziel ieder mens voor zichzelf moet verrichten en wel gedurende de tijd van zijn leven aarde. Van deze arbeid kan hij niet worden ontslagen. Dus moet hij naast de plichtsvervulling zich oefenen in onbaatzuchtige werkzaamheid uit liefde, hij moet vrij uit zichzelf meer doen en steeds moet de liefde hem daartoe aanzetten, dan pas benut hij het aardse leven ten volle. Dan beantwoordt het aan Mijn Wil. Hij vormt zichzelf - dat wil zeggen zijn wezen - weer om tot zijn oerwezen. Hij is dus geenszins een mislukkeling in deze wereld, want zijn ziel zal voortgaan in haar ontwikkeling. Dan pas benut hij ten volle de levenskracht, die hem tijdens het leven op aarde ter beschikking staat, maar waarvan hij op het ogenblik van de dood afstand moet doen en hij geheel krachteloos overgaat in het rijk hierna, wanneer hij zich niet tevoren geestelijke kracht heeft verworven, door een werkzaam zijn in liefde op aarde. Zolang hij nog in het bezit is van levenskracht, waardeert hij deze niet echt. Maar in volledig dode toestand in het rijk hierna te moeten binnengaan, zal hem pas bewust doen worden van wat hij heeft verspeeld en hoe armzalig hij nu is in vergelijking met het aardse leven, waarin hij kon scheppen en werken met zijn levenskracht.

En daarom moet hij zijn levenskracht voornamelijk gebruiken om werkzaam te zijn in liefde, omdat hij alleen daardoor voor zichzelf zijn kracht vergroot en hij zich onvergankelijke goederen kan verwerven, terwijl alle aardse goederen vergankelijk zijn en de mens zelf niet eenmaal de tijdsduur kan bepalen, waarin hij er zich in mag verheugen. De volgende dag al kan hem alles afnemen, maar nooit hoeft de mens, die zijn levenskracht gebruikt om te werken in liefde, zich ongerust of zorgen te maken. Hij kan elke dag zijn aardse leven kwijt raken, toch zal hij rijk gezegend en vol kracht het eigenlijke leven beginnen in het geestelijke rijk, hij zal niets hebben verloren, integendeel, hij zal een grote winst boeken.

Daarom moet een mens zich nooit beroemen op zijn plichtsvervulling, want die kan ook een bewijs zijn van een verkeerd gerichte liefde. Ze kan de mens ook verkeerd laten denken, zodat hij met zichzelf tevreden is en nóg meer doen niet meer nodig acht. Ik verlang meer van u, als u eenmaal het leven wilt binnengaan, dat u niet meer kunt verliezen. U zult u onherroepelijk moeten veranderen in liefde en daarom moet uw leven op aarde blijk geven van een onbaatzuchtig werkzaam zijn in liefde. Dan pas leeft u naar Mijn Wil en dan pas verwerft u zich goederen, die onvergankelijk zijn.

Amen