• Volver

La fe formal - La convicción de fe

En tiempos de gran necesidad terrenal se aclara el estado espiritual de cada individuo en eso, de que la fe o está consolidada o se pierde por completo, si fue anteriormente sólo una fe formal, que aún no podía convencer a los hombres. Muchos caen en apostasía de la fe, su mirada está aún muy terrenalmente dirigida, y ellos no pueden hacer compatible el suceso mundial y su propio destino con la Divinidad eterna, de quien sólo esperan una vida feliz terrena a causa de su ignorancia. Ellos quieren reconocer sólo a un Dios, quien les regale todas las ventajas y comodidades de la vida, pero no les es comprensible de que ellos mismos, por ligereza, se pierden, a causa de su conducta, un bienestar en la tierra, a causa de su lejanía de Dios. Cuanto más grave es la necesidad que se les es dirigida, tanto más se alejan ellos de Él, Lo rechazan, no se resignan en su destino, sino que murmuran y se quejan, tratando ellos mismos de disminuir su estado calamitoso mediante hechos injustos y procedimientos contra el prójimo exentos de amor. Su fe en Dios era sólo una fe de forma, la cual no resistió una seria prueba, porque era sin valor y primero tiene que llegar a ser una fe convencida. Son sólo pocos hombres, los que en tiempos de apuros se aprietan más estrechamente a Dios, porque creen en Él firmemente y no se dejan disuadir de esta fe. Ellos ven los sufrimientos como lo que son, como un medio, por medio del cual Dios quiere ganarse a los hombres que Le han renegado. Ellos piden incesantemente a Dios por fuerza y son también capaces de soportar el sufrimiento. Esa fuerza se la dá la fe, y Dios no abandona a los Suyos, es decir, a los que creen en Él y se refugian en Él en toda necesidad. Pero el estado de los incrédulos es desesperado, mientras dén sólo atención a los sucesos terrenales y no reflexionen sobre el sentido y finalidad de ellos.

Pero tiene que verificarse una aclaración, pues la fe formal no es ninguna fe, así como Dios la pide, ella ha sido transmitida escolarmente a los hombres y aún no se ha hecho viva en ellos mismos; es una fe muerta, la cual no fomenta el alma en su desarrollo y de ahí que exija una fuerte prueba, para que por ella le sea claro al hombre respecto a su pensar y su actitud o posición hacia Dios, quien Le deniega, impresionado por la necesidad y el suceso terrenal, por el propio destino, tendrá que ir a través de pruebas mayores, para que gane, sí, aún la fe, o él se perderá y pertenecerá en el fin a aquellos que están y son condenados, los que cuentan entre los del enemigo de Dios y por eso reciben el castigo justo, la marcha de nuevo por la nueva creación, tienen que dejarla otra vez atrás con objeto de su remisión.

Los fieles están igualmente expuestos a fuertes pruebas, pero una convicción de fe no se deja fácilmente estremecer, y Dios asiste y está con los que le son fieles, con los que resisten y perseveran en todas las pruebas y tanto más intimamente se juntan a Dios, porque creen firmemente en Él y Su Amor, Omnipotencia y Sabiduría. Y esta fe firme les será premiada en el último día del Juicio, donde Dios Mismo los introduce en el Paraíso, donde toda pena encuentra un fin y ellos son sumamente felices en la presencia de Dios.

Amén

FORMALNA VJERA.... VJERA IZ UVJERENJA ....

U vremenima najveće zemaljske nevolje duhovno stanje pojedinih ljudi se razjašnjava tako da ili vjera bude učvršćena, ili se pak skroz izgubi ako je prije bila samo formalna vjera, koja ljude još nije uspjela dovesti do uvjerenja. Mnogi otpadaju od vjere, njihovi pogledi su još previše usmjereni na zemaljsko, i oni svjetovne događaje i svoju vlastitu sudbinu ne mogu uskladiti sa vječnim Božanstvom, od Kojega oni svog neznanja radi očekuju samo sretan zemaljski život.

Oni žele priznati samo onog boga koji im poklanja sve ugodnosti života, no to da spasenje na Zemlji proigravaju radi svoje udaljenosti od Boga, njima je nerazumljivo. E sad, što teže ih pritišće nevolja, to više se oni udaljuju od Njega, oni Ga odbijaju, ne prepuštaju se svojoj sudbini nego mrmljaju i žale se te se sami trude umanjiti stanje nevolje putem nepravednih radnji i ne-Ljubavnog postupanja spram bližnjega. Njihova vjera bila je samo formalna vjera koja nije izdržala ozbiljniji ispit, a koja je i bila bezvrijedna i koja tek treba postati vjerom iz uvjerenja.

Samo je malo ljudi koji se u vremenima nevolje s Bogom sjedinjuju još prisnije pošto u Njega čvrsto vjeruju i ne daju se odgovoriti (odvući) od te vjere. Oni patnju vide kao to što ona jeste, kao sredstvo kroz koje Bog želi zadobiti od Njega otpale ljude. Oni Boga neprestano mole za snagu a tako su i sposobni izdržati patnju. Vjera im daje tu snagu, i Bog ne napušta one koji su Njegovi, tj. one koji u Njega vjeruju i koji se Njemu utječu u svakoj nevolji. No stanje onih ne-vjernika je beznadežno, sve dok poklanjaju pažnju jedino zemaljskim događajima i ne razmišljaju o smislu i svrsi toga.

No mora doći do razjašnjenja jer formalna vjera nije vjera kakvu Bog traži.... Ona je na školski način prenesena na ljude i kod njih samih ona još nije zaživjela; to je mrtva vjera, koja dušu ne unaprjeđuje u njenom razvoju pa stoga treba snažni ispit kako bi putem njega čovjek postao svjestan svog razmišljanja i svog stava spram Boga. Tko Ga odbija, pod utjecajem nevolje i zemaljskih događaja, putem vlastite sudbine, taj će morati proći kroz veće ispite da bi ipak još zadobio vjeru, ili će pak biti izgubljen i na kraju spadati u one koji su prokleti, koji se ubrajaju u protivnike Boga i zato primaju pravednu kaznu, koji u svrhu svog izbavljenja ponovno moraju prevaliti prolazak kroz novo stvaranje.

Vjernici će također biti izloženi jakim ispitima, no vjera iz uvjerenja ne da se tako lako uzdrmati, a Bog je uz one koji izdržavaju sve ispite i utoliko se dublje sjedinjuju s Bogom pošto čvrsto vjeruju u Njega i Njegovu Ljubav, Svemoć i Mudrost. A (ta) čvrsta vjera će im biti nagrađena u dan suda, gdje ih Sam Bog uvodi u raj, gdje sva nevolja završava i oni su u Božjem prisustvu nadasve sretni....

AMEN