• Back

The act of creation was an act of gratification for God....

The cause for My rule and work in the whole of infinity was given by My incessant will to form, My unchangeably strong power as well as My exceedingly great love, which had to be active, but which only then found a kind of fulfilment when it created beings for itself, which were able to receive this love and give it back. Because My love needed a vessel, which opened itself to it and received My love and then again radiated it back to Me, whereby an unimaginable act of happiness took place, which will never be comprehensible to any of the created beings. After endless long time of being alone the desire for a mutual exchange became stronger and stronger, although I could already enjoy the spiritual creations put forth by Me in excess before, because I saw every thought as an accomplished work by virtue of My will and these of My thoughts have been innumerable, so that I could create incessantly and still felt no decrease of the power of creation, on the contrary, this constantly increased the more I used it.... But when then the thought moved Me to create a vessel for Me for the love power, which therefore should be formed like Me, which I wanted to endow with all qualities, which therefore should be put out as My image with the same creator power and strength, then already the thought of it was enough that this work of My will stood before Me in all glory, so that I recognized Myself in it and enjoyed what I had created.... The communion with this being made Me abundantly happy, it was after all an image of Me, but who could not be visible to this being, because it would have passed away in view of the original fire, which was certainly also the original substance of that spirit, which however.... as created.... could not have endured the abundance of My love, might and strength. For that being was always only an emanated spark which, although immeasurably blissful, was always only a creature of Mine. was only ever a creature of Mine which was unable to behold the eternal light. Nevertheless, this creature was the vessel for Me into which I could let My strength of love flow, which used this strength of love again in order to likewise be creatively active.... and since its desire was the same.... it again let the same beings come into being together with Me and the bliss was immeasurably great which the act of creation meant for us.... Always new beings came forth out of our two wills of love, for space was unlimited, there was no limit, neither of the creative power nor of love, nor of our will, which was equally directed.... for I revealed My will to him as well as to the beings which had emerged from both of us through the word, which gave them the evidence that they all recognized (had) their origin in Me; they could constantly hear Me and also return the answer to Me.... they could ask Me questions which I answered them through My word, and since I had also given them the ability to think at the same time, which they could apply in free will.... the sign of a divine being.... thus they were not compelled to interpret the word in only one particular direction but they were able to move My word within themselves in all directions, and thereby the possibility was given that they could also interpret it wrongly, according to their will.... But in the beginning all beings did not contradict My will, they were unlimitedly happy, they understood My word correctly, and this state would not have needed to come to an end if the first being emanated from Me had not been unable to come to terms with one thought: that it was unable to behold Me.... and it had given itself the explanation that I therefore lacked the power to do so.... Although it recognized itself as created by Me, it knew that it had a beginning, while I was from eternity.... But it began to doubt and did not present these doubts to Me so that I could have corrected them.... And it believed to be able to hide its thoughts from Me, because they were not always in it but only appeared in it from time to time, but it again and again gave itself to My love and also received it undivided.... But since it once doubted My love flowing towards it undividedly and did not express itself, the doubt returned again and again, and thus it created the state of mistrust, which should not have been between the created being and Me for ever.... But in this first created original spirit the distrust became stronger and stronger, especially as he now regarded himself as creator of the innumerable beings, which could see him in all glory, but to whom I could not be visible. And since the ability to think was just as peculiar to him, he drew wrong conclusions in his mistrust.... yet he recognized Me as his origin, but he hoped to also be able to convince all other created beings that he was their creator, since they were unable to behold Me.... He therefore exalted himself above Me and now rejected My strength of love, believing himself to possess so much strength that he no longer needed My strength and this was his sin as well as the sin of all fallen beings who followed him....

(5/16/1965) A second world was now created, as it were, a world in which everything was wrongly directed but which was now also ruled by My now adversary. But since everything created had its origin in Me, also this world was subject to My will and My power, and all positive powers fight against the negative ones, always with the aim to win back everything negative again.... For although I had endowed the first-created spirit with the same creative power and strength, it had nevertheless lost it through its apostasy from Me.... But to him himself I left his freedom, while I took all fallen into My care and therefore took it from him and formed it to creations of all kind. Because I took pity on its state, which was unhappy and would have had to remain unhappy for ever when My love did not find a way out to once again lead it back to Me. But the process of the return is of such endless duration that one can speak of eternities.... during which My adversary can always only temporarily assert his right to the spiritual belonging to him.... when it goes over earth in the stage as man.... But then he does everything to get the being back into his possession.... if it does not let itself be helped otherwise.... if it does not accept the redemption through Jesus Christ and becomes free from his power.... His power is mighty at this time, and it requires a strong will to break away from it, but also My grace is unmeasured and can always be held against his power.... so that it is well possible to surrender to Me voluntarily, and then his wretched state will be over.... But eternal times will still pass until the former apostasy from Me has finally been atoned for, and eternal times will still pass until he will also decide to return, who once emerged from Me as greatest spirit of light, until he returns to his father's house, because endless is the flock of fallen spirits, and these also still need endless times until they have freed themselves from the chains, which were put on them from his side, to be able to enter the kingdom of light and happiness as redeemed.... Yet My love is endless, My power knows no bounds, and My wisdom is unceasingly intent on achieving the aim I set Myself when I created the spirit world....

Amen

De scheppingsdaad was voor God een daad van verblijding

De aanleiding voor mijn heersen en werkzaam zijn in de gehele oneindigheid werd gegeven door mijn onophoudelijke wil om te vormen, door mijn onveranderlijk sterke kracht, evenals door mijn overgrote liefde die actief moest zijn, maar die pas een wijze van vervulling vond toen ze zich wezens schiep die deze liefde konden opvangen en teruggeven. Want mijn liefde had een vat nodig dat zich voor haar openstelde en mijn liefde in ontvangst nam en ze dan weer naar Mij terug straalde, waarbij een onvoorstelbare daad van verblijding plaatsvond die voor geen van de geschapen wezens ooit begrijpelijk zal zijn.

Na een eindeloos lange tijd van alleen zijn, werd het verlangen naar een wederzijdse uitwisseling steeds sterker, hoewel Ik Me van tevoren al bovenmate kon verheugen over de door Mij buiten Mij geplaatste geestelijke scheppingen, omdat Ik op grond van mijn wil elke gedachte als een volbracht werk zag en deze gedachten van Mij ontelbare zijn geweest, zodat Ik onophoudelijk kon scheppen en toch geen vermindering van de scheppingskracht bemerkte. Integendeel, deze nam voortdurend toe, hoe meer Ik ze gebruikte. Maar toen dan de gedachte Mij ertoe bracht Me een vat te scheppen voor de liefdeskracht, dat dus net als Ik zelf moest zijn gevormd, dat Ik wilde voorzien van alle eigenschappen, dat dus als mijn evenbeeld met gelijke scheppingsmacht en kracht buiten Mij moest worden geplaatst, toen volstond ook al de gedachte daaraan dat dit werk van mijn wil in alle heerlijkheid voor Me stond, zodat Ik er Mij zelf in herkende en Mij verheugde over wat Ik had geschapen.

De gemeenschap met dit wezen maakte Me buitensporig gelukkig, want het was immers een evenbeeld van Mij. Ik kon echter voor dit wezen niet zichtbaar zijn omdat het zou zijn vergaan bij het zien van het oervuur, dat wel ook de oersubstantie van die geest was, maar dat - als geschapen - de volheid van mijn liefde, macht en kracht niet zou hebben kunnen verdragen. Want dit wezen was steeds slechts een uitgestraalde vonk die - hoewel onmetelijk gelukzalig - altijd alleen maar een schepsel van Mij was dat het eeuwige Licht niet kon aanschouwen. Toch was dit schepsel voor Mij het vat waarin Ik mijn liefdeskracht kon laten uitstralen, dat deze liefdeskracht weer gebruikte om eveneens scheppend bezig te zijn en, daar zijn verlangen hetzelfde was, het weer samen met Mij gelijke wezens liet ontstaan en de gelukzaligheid onmetelijk groot was die de handeling van het scheppen voor ons betekende.

Steeds nieuwe wezens kwamen uit de liefde van ons beiden voort, want de ruimte was onbegrensd en er bestond geen beperking, noch van de scheppingskracht, noch van de liefde, noch van onze wil die gelijk gericht was. Want Ik openbaarde het mijn wil, evenals Ik deze ook openbaarde aan de wezens die uit ons beiden voortgekomen waren, door het woord dat hun het bewijs gaf, dat ze allen in Mij hun oorsprong kenden (hadden). Ze konden Mij voortdurend horen en Mij ook het antwoord teruggeven. Ze konden Mij vragen stellen die Ik hun door mijn woord beantwoordde. En daar Ik hun tegelijkertijd ook het denkvermogen had gegeven, dat ze in vrije wil - het teken van een goddelijk wezen - konden gebruiken, waren ze dus niet gedwongen het woord alleen in een bepaalde richting uit te leggen, maar ze konden mijn woord in alle richtingen in zich overwegen en daardoor was de mogelijkheid gegeven dat ze het ook verkeerd konden uitleggen, al naargelang hun wil. Maar in het begin was geen van de wezens in tegenspraak met mijn wil. Ze waren onbeperkt gelukzalig, begrepen mijn woord juist. En aan deze toestand had geen einde hoeven te komen, wanneer niet het eerst uitgestraalde wezen uit Mij met één gedachte niet overweg kon: dat het niet in staat was Mij te aanschouwen en het zichzelf de verklaring had gegeven dat het Mij daartoe dus aan macht ontbrak. Wel besefte het, dat het zelf door Mij geschapen was. Het wist dat het een begin had, terwijl Ik van eeuwigheid was.

Maar het begon te twijfelen en legde deze twijfel niet aan Mij voor, zodat Ik ze recht zou hebben kunnen zetten. En het geloofde zijn gedachten voor Mij te kunnen verbergen omdat ze niet steeds in hem waren, maar alleen van tijd tot tijd in hem bovenkwamen, maar het zich steeds weer aan mijn liefde overgaf en deze ook onverdeeld ontving. Maar daar het eens aan mijn, hem onverdeeld toestromende liefde twijfelde en er zich niet van ontdeed, keerde de twijfel steeds weer terug en schiep zo de toestand van wantrouwen, die eeuwig niet tussen het geschapen wezen en Mij zou hebben mogen bestaan. In deze eerst geschapen oergeest werd het wantrouwen echter steeds sterker, temeer omdat hij zich nu als schepper beschouwde van de talloze wezens die hem konden zien in alle heerlijkheid, voor wie Ik echter niet zichtbaar kon zijn. En daar hem het denkvermogen even zo goed eigen was, trok hij in zijn wantrouwen verkeerde conclusies. Toch herkende hij in Mij zijn herkomst. Maar hij hoopte ook alle andere geschapen wezens ervan te kunnen overtuigen dat hij hun schepper was, daar ze niet bij machte waren Mij te zien.

Hij was dus aanmatigend tegenover Mij en wees nu mijn liefdeskracht af, in de mening, zelf zoveel kracht te bezitten dat hij mijn kracht niet meer nodig had. En dat was zijn zonde, evenals ook de zonde van alle gevallen wezens die hem volgden. Er werd nu als het ware een tweede wereld geschapen. Een wereld waarin alles verkeerd gericht was, maar die nu ook door mijn huidige tegenstander werd beheerst. Maar daar al het geschapene in Mij zijn oorsprong had, was ook deze wereld aan mijn wil en mijn macht onderworpen. En alle positieve krachten strijden tegen de negatieve, steeds met het doel al het negatieve weer terug te winnen. Want hoewel Ik de eerst geschapen geest had uitgerust met dezelfde scheppingsmacht en kracht, had hij deze toch verloren door zijn afval van Mij. Maar hem zelf liet Ik zijn vrijheid, terwijl Ik al het gevallene onder mijn hoede nam en het hem dus ontrukte en het tot scheppingen van allerlei aard vormde. Want Ik had medelijden met hun toestand die ongelukkig was en eeuwig ongelukkig zou hebben moeten blijven wanneer mijn liefde niet een uitweg vond om ze eens weer naar Mij terug te voeren.

Het proces van het terugvoeren is echter van zo’n eindeloze tijdsduur dat van eeuwigheden kan worden gesproken, gedurende welke mijn tegenstander steeds alleen maar tijdelijk zijn recht op het hem toebehorende geestelijke kan laten gelden, wanneer het in het stadium als mens over de aarde gaat. Maar dan zet hij ook alles op alles om het wezen weer in zijn bezit te krijgen, wanneer dit zich niet elders laat helpen, wanneer het niet de verlossing door Jezus Christus aanneemt en vrij wordt uit zijn macht. Zijn macht is in deze tijd geweldig en er is een sterke wil voor nodig om zich van hem los te maken, maar ook mijn genade is onmetelijk en kan steeds tegenover zijn macht worden gesteld, zodat het wel mogelijk is zich vrijwillig aan Mij over te geven en dan is zijn ongelukkige toestand beëindigd.

Doch er zullen nog eeuwige tijden voorbijgaan tot de vroegere afval van Mij definitief is goedgemaakt. En er zullen nog eeuwige tijden voorbijgaan tot ook hij besluiten zal terug te keren, die eens als grootste lichtgeest uit Mij is voortgekomen. Tot hij in zijn vaderhuis terugkeert, want eindeloos is de schare van de gevallen geesten en deze hebben ook nog eindeloze tijden nodig tot ze zich uit de boeien hebben bevrijd die hun van zijn kant werden omgedaan, om als verlost binnen te kunnen gaan in het rijk van licht en gelukzaligheid. Maar mijn liefde is eindeloos. Mijn macht kent geen grenzen en mijn wijsheid is er onophoudelijk op uit het doel te bereiken dat Ik Me bij de schepping van de geestenwereld heb gesteld.

Amen