• Nazaj

SAMOLJUBJE – LJUBEZEN DO BLIŽNJEGA....

Dovoljena vam je neka majhna mera samoljubja, ker je potrebna za vdrževanje samega sebe in ker vi ljudje brez te mere ne bi delali sami na sebi, temveč bi bili povsem ravnodušni glede vaše duhovne usode. Čeprav pa mora biti mera samoljubja samo majhna, ker se lahko edino tedaj razplamti Ljubezen do Mene in do bližnjega oz. pravilna Ljubezen do bližnjega in s tem do Mene bo samoljubje nenehno potiskala stran do najmanjše mere.

Bitje, ki se je popolnoma spremenilo v Ljubezen, je povsem okupirano s skrbjo za bitja, ki so še nesrečna; vedno bo želelo edinole pomagati ter osrečiti in ne bo več mislilo na lastno srečo, čeprav pa bo nepopisno srečno, ker je postalo Ljubezen. Vendar pa vse dokler človek živi na Zemlji, se mora ravno tako boriti s samoljubjem, čeprav pa ga ima lahko le v neki majhni meri, ker drugače ne bi izgovoril besed: »Moraš ljubiti svojega bližnjega kot samega sebe....«(Matej 22:39; Marko 12:31).

Človek ima pravico, da skrbi za samega sebe, vendar pa pri tem ne sme pozabiti na svojega bližnjega.... če je mera samoljubja pri tem še vedno velika, mora tudi bližnjemu dati enako mero, torej mora storiti še veliko del Ljubezni do bližnjega in njegova duša bo tako prišla do zrelosti.... Tako se torej lahko zahteva več od življenja, če se pri tem ne pozabi na bližnje, ki trpijo; dobro ter razkošno življenje človeka obenem tudi obvezuje na povečano Ljubezen-sko dejavnost, če on želi izpolniti Mojo zapoved.... če on poleg telesnega blagostanja želi tudi duševno dozoreti.

Ljubi svojega bližnjega kot samega sebe.... Jaz Sam vam s tem nikakor nisem odvzel radosti zemeljskega življenja, ker vse dokler vašemu bližnjemu dajete to isto, kar si vi želite, ste pred Menoj opravičeni. Vendar pa bodo z vse večjo zrelostjo duše ta hrepenenja v vas postajala vse manjša, Ljubezen do bližnjega pa vse večja. Posledica pravilne Ljubezni do bližnjega je namreč ta, da Ona tedaj izpolnjuje vaše celo srce in vse manj hrepeni (želi) zase....

Torej tako Sem Jaz lahko postavil merilo, ko Sem vam dal to zapoved Ljubezni do bližnjega, ker Ljubezen tedaj

sama najde pravilno mero. Vendar pa je najprej morala biti dana spodbuda, katera tudi samemu človeku dovoljuje to, kar je dolžan njegovemu bližnjemu. Tisti, ki je v sebi že prižgal Ljubezen-sko iskro, te spodbude ne potrebuje več, ker ima tedaj drugo vrsto spodbude.... Tedaj ga lahko Jaz Sam usmerjam na dela Ljubezni do bližnjega, ker Sem Jaz, kot večna Ljubezen, v vsakem človeku, ki je v sebi razplamtel (razvnel) Ljubezen....

Torej gre se vedno za to, da se človek odloča za Ljubezen-sko delovanje, da za začetek bližnjemu daje enako mero, katero on želi za samega sebe, ker je na začetku utelešenja ravno samoljubje tisto, ki je še močno; in tedaj je preko Moje zapovedi Ljubezni postavljena meja, katero pa torej lahko določi vsak človek.... Zato imate vi vso pravico, da življenju postavljate zahteve, če le spoštujete Mojo zapoved, katera vam kot prioriteto v srce vstavlja Ljubezen do bližnjega. Vendar pa ljudje po navadi padajo zaradi tega, ker se ne držijo te mere; njihovo samoljubje je precej večje od Ljubezni do bližnjega, tako da oni ne čutijo Ljubezni do Mene, ker Moj nasprotnik (Satan) vlada nad njimi, vse dokler jih Moja zapoved ne zanima....

AMEN

Eigenliefde - Naastenliefde

Een geringe mate van eigenliefde is u toegestaan, omdat deze voor zelfbehoud nodig is en omdat u mensen zonder deze maat niet aan uzelf zou werken, maar geheel onverschillig ook tegenover uw geestelijk lot zou staan. Maar deze mate van eigenliefde moet slechts gering zijn, omdat dan alleen de liefde voor Mij en voor de naaste echt kan ontbranden, ofwel: Een ware liefde voor de naaste en bijgevolg ook voor Mij zal steeds de eigenliefde terugdringen tot de kleinste maat. Een wezen, dat helemaal Liefde is geworden, gaat nu ook helemaal op in de zorg voor die wezens, die nog ongelukkig zijn. Het zal steeds alleen willen helpen en gelukkig maken en niet meer aan het eigen geluk denken, maar toch zelf onbeschrijflijk gelukkig zijn, omdat het Liefde is geworden. Maar zolang de mens op aarde vertoeft, heeft hij ook tegen de eigenliefde te strijden. En toch mag hij ze in een geringe mate hebben, anders zou Ik niet de woorden hebben uitgesproken: “Je moet je naaste beminnen als jezelf.” De mens heeft het recht ook voor zichzelf te zorgen, maar nooit mag hij daarbij zijn naaste vergeten. En is de mate van eigenliefde nog groot, dan moet hij ook de naaste dezelfde maat schenken, dus hij moet veel werken van naastenliefde verrichten en daardoor zal ook zijn ziel rijp worden. Daarom kunnen er dus aan het leven grotere eisen worden gesteld, wanneer er evenzo ook aan de noodlijdende mens wordt gedacht. Een goed leven verplicht de mens dus als het ware tot vergrote liefdadigheid, wanneer deze Mijn gebod wil nakomen, wanneer hij ondanks lichamelijk welzijn ook geestelijk rijp wil worden.

Je moet je naaste liefhebben als jezelf. Daarmee heb Ik Zelf u geenszins de vreugden van het leven op aarde beknot, want zolang u hetzelfde uw medemens doet toekomen, wat u begerenswaardig voorkomt, bent u voor Mij gerechtvaardigd. Maar met toenemende rijpheid van ziel worden deze begeerten in u steeds geringer, maar de liefde voor de naaste neemt toe. Want dat is de uitwerking van een ware liefde tot de naaste, dat ze dan uw hele hart vult en steeds minder voor zichzelf begeert. Dus daarom kon Ik deze maatstaf bepalen, toen Ik u het gebod van de naastenliefde gaf, omdat de liefde dan zelf de juiste maat vindt, maar eerst moest er tevoren een stimulans worden gegeven, die ook de mens zelf datgene toestaat, wat hij zijn naaste verschuldigd is. Wie de liefdevonk in zich al heeft ontstoken, heeft deze aansporing niet meer nodig, want nu wordt hij door een Ander aangespoord; nu kan Ik Zelf hem van binnenuit aanzetten tot werken van naastenliefde, want Ik - als de eeuwige Liefde - ben in ieder mens, die de liefde in zich heeft doen ontbranden.

Het gaat er dus steeds om, dat de mens besluit werkzaam te zijn in liefde, dat hij aanvankelijk de medemens de gelijke maat doet toekomen, die hij ook voor zichzelf begeert, omdat bij het begin van de belichaming juist de eigenliefde nog sterk is en door Mijn gebod van liefde aan deze eigenliefde nu een grens is gesteld, maar die de mens zelf kan bepalen. U zult daarom redelijkerwijs ook eisen aan het leven kunnen stellen, wanneer u echter ook Mijn gebod in acht neemt, dat u de liefde tot de medemens zeer dringend op het hart bindt. Maar daarom falen de mensen meestal, want ze houden zich niet aan de maat, hun eigenliefde is veel sterker dan de liefde tot de naaste en dus vatten ze ook geen liefde voor Mij op, want Mijn tegenstander beheerst hen, zolang als Mijn gebod geen indruk op hen maakt.

Amen