• Nazaj

LJUBEZEN DO BLIŽNJEGA USTREZA IZVORNEMU STANJU BISTVA....

Ljudje ne prakticirajo več aktivne Ljubezni do bližnjega; vsak namreč edino teži k lastnim koristim, kar pomeni, da je samoljubje prevagalo (prevladalo). To stališče ljudi je nasprotno izvorni ureditvi in izvornemu cilju; bitje je namreč nastalo iz Ljubezni, in njegova dejavnost bi morala biti Ljubezen-sko delovanje.... ker je tudi ono nastalo iz vseobsegajoče Božje Ljubezni in bi moralo ponovno sevati (sijati, izžarevati) Ljubezen.... Človeška ljubezen pa je majhna in ozko omejena, če ona sega edino do lastnega telesa; zato ona ne osrečuje, temveč zahteva edinole zase.... On ne daje, temveč vedno zahteva, in ona ne bo nikoli enaka Božanski Ljubezni. Izvornemu stanju in cilju bistva bolj ustreza dejavna (aktivna) Ljubezen do bližnjega; in zaradi tega se bitje lahko edino preko nje osvobodi samoljubja ter se ponovno približa izvornemu stanju. Ona je nesebična in želi edino osrečiti, kakor mora zaradi tega imeti Božansko poreklo; zato bo izhajala in nekega srca, ki se čuti ozko povezano z Bogom in preko tega lahko prejema Božje Ljubezen-sko sevanje. Božanska Ljubezen vedno razdeljuje, kakor je dejavna Ljubezen do bližnjega ravno tako neprestano razdeljevanje tega, kar človek sam poseduje ali prejema. Samoljubje temu nasprotno ne daje, temveč vse jemlje za samega sebe; ono ne osrečuje in ga na nikakršen način ni potrebno imenovati Božansko, temveč še vedno dokazuje pripadnost tistemu (Satanu), ki je zavrgel Božansko Ljubezen in padel v ne-Ljubezen (neusmiljenje, brezdušnost). Bog je v Svoji ogromni Ljubezni ustvaril ljudi (človeško dušo v telesu), da bi bistvo ponovno vrnil v izvorno stanje, da bi jim ponovno dal to, kar so si nekoč zapravili; Njegova Ljubezen namreč želi nenehno dajati, toda nesrečno stanje ne ustreza Njegovemu Ljubezen-skemu občutju. Vendar pa to bistvo lahko ponovno prejme Njegovo sevanje Ljubezni in je zato lahko v stanju sreče šele takrat, ko je ono sebe oblikovalo v Ljubezen, če ono edinole popolnoma nesebično (brez koristoljubja) razdeljuje Ljubezen. Šele potem njegovo občutje, njegovo razmišljanje in delovanje ustrezajo njegovemu izvornemu stanju, katero je bilo najčistejša Ljubezen; in zato je bilo bitje kot Bog in je bilo blizu Njega. In to stanje mora bitje ponovno osrečiti, ker je le to končni cilj vsega iz Boga nastalega bistva, katerega pa je mogoče doseči edino, če človek prakticira Ljubezen, če on nesebično deli bližnjim to, kar sam poseduje in kar se njemu samemu zdi vredno. Ljubezen, ki daje, je Božanska, katera mora darovalca ravno tako oblikovati v Božansko bitje; ona mora srce spodbujati na vse bolj gorečo Ljubezen-sko dejavnost ter vse bolj zmanjševati oddaljenost od Boga.... Človek, ki je dejaven (aktiven) v Ljubezni, se mora združiti (zediniti) z Bogom preko delovanja v Ljubezni in biti zajet z Božansko Ljubeznijo, katera ga vse bolj prežema, vse dokler bitje popolnoma ne postane Ljubezen, vse dokler ono ponovno ne postane tisto, kar je bilo izvorno.... iz Božanske Ljubezni nastalo duhovno, ki je v najtesnejši povezanosti z Bogom in katero lahko deluje ter ustvarja kot On.

AMEN

A caridade corresponde ao estado primordial do ser-estar....

As pessoas já não praticam o amor de vizinhança activo porque cada um se esforça apenas pelo seu próprio bem, ou seja, o amor pelo ego está demasiado desenvolvido. Esta atitude das pessoas é contrária à natureza e ao propósito original, pois o ser surgiu do amor e sua atividade deve ser o trabalho do amor.... emergiu do amor universal de Deus e deve irradiar o amor novamente.... O amor humano, no entanto, é pequeno e limitado, estende-se apenas ao seu próprio corpo, pelo que não é gratificante, mas apenas exigente.... Não é dar, mas sempre exigente, e nunca será igual ao amor divino. O amor de vizinhança ativo corresponde mais ao estado original e à determinação original da beingness, e portanto só através dele o ser pode se libertar do amor próprio e se aproximar novamente do estado original. É altruísta e só quer fazer feliz, e consequentemente deve ser de origem divina, fluindo assim de um coração que se sente ligado a Deus e pode assim receber a emanação do amor de Deus. O amor divino distribui constantemente, assim como o amor de vizinhança ativa é também uma distribuição constante do que o próprio ser humano possui ou recebe. O amor, por outro lado, não dá, mas reclama tudo por si mesmo, não faz feliz e não é de forma alguma abordável divinamente, mas ainda assim prova a filiação àquele que rejeita o amor divino e é viciado na indelicadeza. Deus, em Seu amor maior que grande, criou o ser humano para restaurar a disposição ao seu estado original, a fim de devolver-lhe o que um dia perdeu porque Seu amor quer dar constantemente e o estado infeliz não corresponde ao Seu sentimento de amor. Mas o ser só pode receber novamente a Sua emanação de amor e assim estar num estado feliz se se tiver moldado em amor, se distribuir o amor em total altruísmo. Só então seus sentimentos, pensamentos e ações corresponderão ao seu estado original, que era um estado de amor mais profundo e puro e, portanto, o ser era semelhante a Deus e podia estar próximo a Ele. Mas este estado também deve fazer o ser feliz novamente, pois é a meta final de toda a beingness que surgiu de Deus, e só pode ser alcançada se o ser humano praticar o amor, se ele entregar desinteressadamente ao seu semelhante o que ele próprio possui e o que lhe parece desejável. Porque dar amor é divino, e assim também deve moldar o doador em um ser divino, deve estimular o coração em uma atividade de amor cada vez mais ávida e reduzir a distância de Deus cada vez mais.... O ser humano amoroso deve encontrar a união com Deus através de sua atividade de amor e ser tomado pelo amor divino, que irradia através dele cada vez mais até que o ser se tenha tornado completamente amor, até que seja novamente o que era originalmente.... ser espiritual que emergiu do amor divino, que pode estar em íntima união com Deus, que pode trabalhar e criar como Ele...._>Amém