• Nazaj

GOSPODARJEV TEMPELJ....

Gospodarjev tempelj je človeška duša, ko se ona oblikuje v Ljubezen tako, da se lahko v njej nastani Sam Bog. In ta tempelj je Bogu prijeten, ker tedaj človek resnično služi Bogu, ker ga je njegova Ljubezen-ska dejavnost oblikovala v služabnika človeštva; neko takšno Ljubezen pa Bog nagradi s Svojo bližino.... On prihaja v srce tistega človeka, kateri ga je uredil kot Gospodarjev tempelj. Božja prisotnost je najlepše darilo za tega človeka, pa je tako počaščeno tudi (to) srce, v katerem On prebiva. Božji tempelj je nastal tam, kjer Sam Bog naredi to, da zveni Njegov glas, katerega lahko sliši človek, v čigar srcu se je nastanil Bog.

Če človek sliši Božji glas, je on zaradi tega najsrečnejša stvaritev na Zemlji; in on ve, da je Bog zelo dober in svet ter da je (On) neskončna Ljubezen, katera je človeku naklonjena.... Sam človek je postal Božji tempelj in zgodilo se je zedinjenje z Gospodarjem.... To je neko blaženo zedinjenje (združenje), spajanje tega, kar je nekoč nastalo iz Boga, z njegovim Stvarnikom; in neko takšno spajanje mora človeku prinesti največjo blaženost. Ta blaženost pa mora biti rezultat (posledica) življenja v Ljubezni; namreč tam, kjer je Ljubezen, tam je Bog.... kjer pa je Bog, tam je tudi nezamisljiva blaženost.

Ko je človek svoje srce uredil kot tempelj za Gospodarja, je on Božji otrok, ki ima vse otrokove pravice. Tako da se lahko tudi z Očetom direktno pogovarja, lahko Ga sliši v najtesnejši bližini, lahko sliši Njegov glas, Ga vpraša vprašanja in hrepeni po odgovoru; in srečen bo preko vsake mere, ker ve, da se je v njem nastanil Gospodar. Ker čigar srce je Odrešenik (Jezus Kristus) izbral za Svoj tempelj, ta ne bo nikoli izgubil Njegove milosti in Ljubezni, ker ga je zajela Božanska Ljubezen, katera ga nikoli več ne izpusti.

Njegov duh se je zedinil z Očetovim Duhom tako, da ni več propadanja. Človek je opravil izpit zemeljskega življenja. Definitivno se je oslobodil izpod oblasti Božjega nasprotnika (Satana) in se v svobodni volji odločil za Boga, Kateri pa sedaj njegovo voljnost nagrajuje s Svojo neskončno Ljubeznijo, s Svojo prisotnostjo, s Svojim glasom, katerega on sedaj sliši kjerkoli in kadarkoli to želi. In tako je človekovo srce postalo tempelj, katero v sebi nosi tisto najsvetejše: Samega Božanskega Gospodarja, Kateri se je nastanil v njem, kakor je to obljubil....

AMEN

Templo do Senhor....

A alma humana é o templo do Senhor se ela se moldou em amor e agora pode tomar o próprio Deus como sua morada. E este templo é agradável a Deus, por agora o ser humano serve verdadeiramente a Deus porque a sua actividade de amor fez dele um servo da humanidade, e Deus recompensa tal amor com a Sua proximidade.... Ele entra no coração do ser humano que o adornou em um templo do Senhor. A presença de Deus é o presente mais delicioso para o ser humano e, portanto, também santifica o coração, que se deixa abrigar por Ele. Tornou-se um templo de Deus onde o próprio Deus deixa soar a Sua voz, que o ser humano pode ouvir em cujo coração Deus tomou morada. Ouvir a voz de Deus faz do ser humano a criatura mais feliz da Terra, e ele agora sabe que Deus é supremamente bom e santo, que o Seu amor é ilimitado, que está inclinado para o ser humano.... O próprio homem tornou-se o templo do Senhor, e a união com Deus teve lugar.... Esta é uma união feliz, uma amálgama do que uma vez surgiu de Deus com o seu Criador, e tal amálgama deve resultar em suprema bem-aventurança para o ser humano. E esta felicidade deve ser o resultado de uma vida de amor, pois onde o amor existe é Deus.... e onde Deus existe é uma felicidade não sonhada. Assim que o homem formou o seu coração num templo para o Senhor, ele é um filho de Deus que entra em todos os direitos filiais. E assim também pode falar ao Pai de boca em boca, pode ouvi-Lo de perto, pode ouvir a Sua voz, perguntar-Lhe e desejar uma resposta, e ficará extremamente feliz em conhecer o Senhor dentro de si em todos os momentos. Pois qualquer pessoa cujo coração o Salvador escolheu como seu templo nunca perderá a sua graça e o seu amor, pois o amor divino o tomou e nunca mais o deixará ir. O seu espírito uniu-se ao Pai-Espírito e, portanto, não há mais recaída. O ser humano passou no teste da vida terrena, ele finalmente se libertou do poder do adversário de Deus e de sua própria vontade decidiu a favor de Deus, que agora recompensa sua vontade com seu amor sem limites, com sua presença, com sua voz, que agora soa para ele onde e quando ele quiser ouvi-la. E assim o coração humano tornou-se um templo que contém a mais santa das coisas, o próprio Senhor divino, que nele fixou residência, como prometeu_>Amém