• Terug

Lichtvonken lokken de zielen uit de duisternis naar buiten

Ook de zielen in de duisternis geldt Mijn liefde. En ik tracht voortdurend op deze in te werken, hun gedachten te kalmeren en steeds weer op Mij te richten. Want ook in de diepte licht soms het kruis op. Dit wordt echter alleen door diegenen opgemerkt, wier instelling reeds bedaard is, die zich in een lethargie van geest bevinden, die zich dan ook door het kruis van Christus geraakt voelen, weliswaar ook slechts in zoverre dat ze niet gedwongen zijn een standpunt in te nemen.

Alleen zal het kruis voor hen een teken zijn dat ze zich herinneren, en al naar gelang de indruk daarvan kan hun toestand veranderen. Zodra een ziel in deze lethargische toestand geraakt, bestaat ook voor deze de hoop, dat ze zich uiteindelijk bezint en graag het oord wil verlaten, dat een lange tijd haar verblijfplaats was. Dat ze vurig verlangt naar een verandering, naar een teken van licht, dat het donker vermag te doorbreken. En dan wordt ze ook steeds weer door lichtvonken aangestraald. Ze voelt deze lichtvonken als uitnodiging deze te volgen en gaat zo langzaam opwaarts. Ze komt in een kring van zoekende zielen terecht, die allemaal het licht navolgen, waar dit nu ook aan hen overgebracht wordt.

Ze worden ertoe aangespoord hulp te verlenen en zullen dit ook niet afwijzen, daar hun eindelijk een werkzaamheid toegewezen wordt, die ze graag vervullen. Maar door deze hulpverlening bespeuren ze nu zelf ook hulp. Ze voelen de kracht van de liefde die ze aan hulpbehoevenden schenken en tegelijkertijd ontvangen ze ook onderricht, om welke reden ze zelf dat gevoel gewaar kunnen worden. En aldus worden ze tot voortdurende hulpverlening aangespoord om daardoor ook voor zichzelf hulp te vinden in hun nood.

En het zijn wel zeer weinige, die weer in hun oude omgeving terugkeren, die dan bepaald nog niet de ernstige wil hadden uit de diepte opwaarts te gaan en de hoogte te bereiken. Is echter voor deze zielen eenmaal het kruis zichtbaar geworden, dan zal het niet moeilijk zijn om hen ook op de betekenis daarvan te wijzen, wat zowel de lichtwezens – die onopgemerkt onder hen vertoeven – alsook de mens door het prediken van het evangelie voor deze zielen kunnen doen. En ze worden door deze ook aangehoord, want hun weerstand is gebroken. Ze kunnen alleen nog in hun oude lethargie terugzinken, om zich echter steeds weer daaruit te verheffen, wanneer het erom gaat, hulp te verlenen aan degenen, die er nog slechter aan toe zijn. En zo helpen dus al deze zielen zichzelf, wanneer de wil om te helpen aanwezig is.

Alleen in het begin is het altijd erg zwaar om de zielen ertoe aan te zetten dat ze hun gedachten niet alleen op zichzelf richten, dat ze ertoe gebracht worden zelf mee te helpen. Wanneer dit echter bereikt is, dan stijgt elke ziel onafgebroken opwaarts. Want met de door Mij aan haar verleende hulp neemt ook haar kracht toe en ze kan dan niet anders dan willen helpen.

En daarom is alleen het losmaken uit de diepte het moeilijkste werk. Elke voorbede voor zulke zielen echter biedt hierbij sterke ondersteuning, zodat er steeds meer zielen tot rust komen, zodat hun toestand niet meer een eeuwige strijd is, zodat de ziel zich afzondert van haar omgeving en langzaam tot zelfbezinning komt. Want van geen mens op aarde is de voorbede voor deze zielen tevergeefs. En de zielen merken ook, dat hun van een bepaalde zijde hulp geboden wordt, en ze verzetten zich daar niet tegen. En op die manier bevrijdt ze zich meer en meer uit haar omgeving, tot ze dan de lichtvonken volgt, die haar eruit leiden.

Slechts zelden verlangt een ziel weer terug, en dat alleen, wanneer ze niet bereid is hulp te verlenen, zodat ze dus ook niet de kracht bespeurt die ze zelf daardoor ontvangt. Dan duurt het nog wel een geruime tijd, tot ze toch haar wil verandert en weer een poging doet, uit de diepte te verrijzen. Op geen enkele wijze worden deze zielen in de steek gelaten, alleen verlengen ze zelf hun oponthoud in de diepte door hun weerspannigheid, die echter toch gebroken kan worden, juist door liefdevolle voorbede.

En zou ieder mens maar één van zulke ongelukkige geesten in liefde gedenken, dan waren alle reeds verlost, omdat de liefde de sterkste kracht is, die geen wezen voortdurend kan weerstaan. Maar hoeveel mensen op de aarde denken eraan, hun voorbede ook te schenken aan degenen die in de ware zin van het woord ongelukkig zijn, die dus alleen door de liefde verlost kunnen worden?

Maar steeds weer dalen ook lichtwezens af en houden hen hun situatie voor ogen. En ze nodigen deze uit hen te volgen, want overal zijn er oorden waar ze verder geholpen kunnen worden, wanneer het wezen maar eenmaal de weerstand opgegeven heeft. Want Mijn voortdurende zorg gaat uit naar deze zielen, opdat ze niet weer in de materie verbannen worden. En daarom begint er juist voor het einde van een verlossingsperiode en groot werk van verlossing, zowel op de aarde, alsook in het rijk aan gene zijde, om zoveel mogelijk zielen uit de diepte te verheffen, opdat ze niet nog een keer de gang over de aarde hoeven te gaan. En elke ziel die maar het geringste vonkje van liefde in zich heeft, zal gered worden.

Amen

빛의 불씨가 혼이 어두움울 벗어나도록 유혹한다.

내 사랑은 또한 어두움 속에 있는 혼들에게 향한다. 나는 계속해서 혼들에게 역사하려고 시도하고 혼들의 생각을 부드럽게 하고 혼들이 항상 또 다시 나에게 향하게 만들려고 시도하고 깊은 곳으로 십자가의 빛이 때때로 비추게 한다. 그러면 그들의 감각이 이미 진정이 되었고 영의 무기력에 빠졌고 그리스도의 십자가에 감동을 받는 혼들이 단지 이 빛을 느끼고 그들이 느끼는 정도는 그들이 단지 입장을 정하도록 강요받지 않는 정도이다. 십자가를 기억하는 혼들에게 단지 십자가가 표적이 될 것이고 그들이 받은 인상에 따라 그들의 상태가 바뀔 수 있다.

혼이 이런 무기력한 상태에 빠지면, 혼이 마침내 정신을 차리고 자신이 오랫동안 거주했던 곳을 떠나기를 원할 희망이 있고 혼이 변화를 갈망하고, 어두움을 뚫고 비추는 한 줄기 빛을 갈망하게 될 희망이 있다. 그러면 혼에게 항상 또 다시 빛의 불씨가 임하고 혼이 이런 빛의 불꽃을 뒤따르라는 초대로 느끼고 서서히 높은 곳에 도달하고 그들에게 비추는 빛을 뒤따르고 구하는 혼들의 무리 안에 속하게 된다.

그들은 도움을 요청받을 것이고 도움주는 일을 거절하지 않을 것이다. 왜냐면 그들이 마침내 자원하여 행하는 일을 배정받았기 때문이다. 그러나 그들은 이제 이런 도움을 주는 일을 통해 스스로 도움받는 것을 느끼고 그들이 도움을 구하는 사람들에게 주는 사랑의 힘을 느낀다. 그들은 동시에 그들 자신이 왜 그런 느낌을 갖게 되는지에 대한 가르침들을 받는다. 그러므로 그들은 계속하여 도움을 주도록 자극을 받고 이를 통해 또한 그들의 위험 가운데 도움을 받는다. 실제 단지 가장 적은 수의 혼들이 옛 환경으로 돌아가게 된다. 그러면 그런 혼들은 깊은 곳에서 높은 곳으로 올라가려는 진지한 의지를 아직 갖지 못한 혼들이다.

그러나 이런 혼들이 한번 십자가를 볼 수 있게 되면, 그들이 알지 못하게 그들 가운데 거하는 빛의 존재들과 인간들이 이런 혼들에게 복음을 전할 수 있고 복음의 중요성을 알려주는 일이 어렵지 않게 될 것이고 혼들이 그들로부터 들을 수 있게 될 것이다. 왜냐면 그들의 저항이 무너졌기 때문이다. 그들은 단지 다시 옛 무기력한 상태로 돌아갈 수 있지만 그러나 더 나쁜 처지에 있는 혼들에게 도움을 제공해야 할 필요가 있을 때에 항상 또 다시 그들의 무기력을 벗어날 수 있고 이로써 이런 모든 혼들의 의지가 도움을 줄 준비가 되어 있다면, 그들은 스스로 자신을 돕게 된다.

혼들이 처음으로 생각을 단지 자신에게 향하게 하지 않고 스스로 행동하게 만드는 일이 항상 단지 아주 어렵다. 그러나 이런 일을 달성되면, 모든 혼은 중단 없이 높은 곳으로 향한다. 왜냐면 내가 혼에게 주는 도움으로 혼의 힘이 증가하고 그러면 혼은 단지 돕기를 원하는 일 외에는 어떤 일도 하기를 원하지 않기 때문이다. 그러므로 깊은 곳으로부터 자신을 해방시키는 일이 가장 어려운 일이지만 그러나 그런 혼들을 위한 모든 중보가 큰 지원을 해서 혼들이 항상 더욱 진정되고 그들의 상태가 더 이상 영원한 투쟁이 아니고 혼들이 그들의 환경을 벗어나 서서히 자신을 돌아보게 된다. 이 땅의 어느 누구도 이런 혼들을 위한 중보 기도를 헛되이 하지 않게 된다.

혼들은 또한 한편에서 그들에게 도움이 제공된다는 것을 알아차리고 이런 도움을 거부하지 않는다. 이로써 그들이 그들을 이끌어 내는 빛의 불씨를 따라갈 때까지 점점 더 그들의 주변 환경을 벗어나게 된다. 단지 희귀하게 혼이 돌아가기를 원하고 이런 혼은 어떤 도움도 줄 준비가 되어 있지 않았고 이로써 혼이 도움을 줌으로써 받는 힘을 느끼지 못한다. 그러면 이런 혼이 자신의 의지를 바꾸고 다시 심연에서 올라오려는 시도를 하기까지 실제 엄청나게 긴 시간이 걸리게 된다.

이런 혼들은 절대로 버림받지 않고 단지 혼 자신이 단지 자신의 저항을 통해 심연에 머무는 시간을 연장할 뿐이다. 그러나 이런 기간이 사랑의 중보 기도를 통해 끝날 수 있다. 모든 사람이 사랑으로 이런 불행한 영을 기억한다면, 모든 혼이 이미 구원을 받았을 것이다. 왜냐면 사랑은 어떤 존재도 영원히 저항할 수 없는 가장 강력한 힘이기 때문이다. 그러나 이 땅에 얼마나 많은 사람들이 이런 혼들을 생각하고 그들을 위해 중보 기도를 하느냐? 이런 혼들은 진정한 의미에서 불행하고 오직 사랑을 통해서만 구원받을 수 있다.

그러나 빛의 존재들이 항상 또 다시 내려와 혼들에게 그들의 상황을 알려주고 그들에게 자신을 따르도록 요청한다. 왜냐면 존재가 단지 한번 저항을 포기하면, 그가 도움을 받을 수 있는 곳이 도처에 있기 때문이고 내 끊임없는 돌봄이 이런 혼들에게 향하고 이로써 그들이 다시 물질 안으로 파문을 받지 않게 하기 때문이다. 그러므로 한 구원 시대가 끝나기 전에 특별하게 이 땅과 저 세상의 나라에서 큰 구원하는 역사가 일어나고 이로써 가능한 한 많은 혼들이 깊은 곳에서 올라올 수 있도록 도움을 주어 이로써 그들이 다시 한번 이 땅의 과정을 갈 필요가 없게 하고 그들 안에 단지 아주 작은 사랑의 불씨라도 가지고 있는 모든 혼이 구원을 받게 한다.

아멘