• Terug

Het geloof aan een voortleven van de ziel

Wanneer de mensen er toch maar aan zouden willen geloven dat hun ziel - hun eigenlijke ik - onvergankelijk is, wanneer ze zouden willen geloven dat de ziel als mens op deze aarde zichzelf het lot bereidt in het rijk hierna, wanneer ze haar aardse lichaam verlaat. De onverschilligheid tegenover hun latere lot zullen de mensen eens bitter berouwen, want eens zullen ze tot het besef komen wat ze verzuimden in het leven op aarde, wat ze zouden hebben kunnen bereiken wanneer ze de waarschuwingen en vermaningen zouden hebben geloofd die hun op aarde steeds weer werden aangedragen. De onverschilligheid tegenover hun toekomstig lot is het grootste kwaad dat veel mensen in de afgrond dreigt te sleuren. En daarom moeten ze er steeds maar weer op worden gewezen dat er een verder leven is na de dood, dat ze niet kunnen vergaan, ook al moeten ze hun aardse lichaam afleggen. Hun gedachten moeten gericht worden op deze tijd, die zo zeker komt als de dag van morgen. Dan zouden ze ook in groter bewustzijn van hun verantwoordelijkheid leven, als ze maar het geloof zouden kunnen verkrijgen aan een voortleven na de dood.

Ook dit kan hun niet worden bewezen, ze kunnen het alleen geloven. Maar ze kunnen een overtuigd geloof verkrijgen, wanneer ze nadenken en vragen naar het eigenlijke doel van hun leven op aarde. Slechts een geestelijk gerichte gedachte zou voldoende zijn dat hem ook het antwoord door middel van gedachten wordt gegeven uit het rijk dat het ware vaderland van de ziel is. Maar deze vragende gedachten moet de mens in vrije wil opzenden, want hij kan niet dwangmatig in zulk geestelijk denken worden gedrongen. Maar de geringste impuls kan al voldoende zijn dat hij zichzelf deze vraag stelt en ze zal zeker alleen goede gevolgen hebben. Daarom moet de mens vaak worden getroffen door gevoelige verliezen die al datgene kunnen betreffen wat hij bemint, aards bezit of ook lieve mensen waarvan het verlies hem tot zulke gedachten kan aanzetten. En dan zijn ook zware slagen van het noodlot voor hem tot een zegen geworden, wanneer ze het denken van de mens in geestelijke banen leiden en geestelijke krachten nu tussenbeide kunnen komen die hem trachten te onderrichten.

En wordt de mens gevraagd of hij overtuigd gelooft aan een voortleven van de ziel, dan zal hij daar meestal aan twijfelen, zelfs wanneer hij daarover vanuit de kerk is onderricht en het nog niet openlijk heeft weersproken. Maar de innerlijke overtuiging ontbreekt hem en dat laat hem ook onverschillig zijn in zijn levenswandel, die gericht moet zijn op dat leven in het geestelijke rijk. Maar steeds weer wordt de mens geconfronteerd met wederwaardigheden die zijn denken moeten en kunnen richten op het einde, dat zeker voor hem is en dat toch geen einde betekent voor zijn ziel. En steeds weer zullen hem ook onderrichtingen toekomen in de vorm van gesprekken of geschriften die hij wel in vrije wil kan aannemen of afwijzen.

En ook het verlies van aardse goederen kan de mens tot nadenken stemmen, zodat hij zich afvraagt of het bezit ervan de eigenlijke zin van het bestaan op aarde is. En dan is er ook de mogelijkheid, dat zijn denken verandert; dan is het mogelijk dat hij een verder leven na de dood niet voor uitgesloten houdt en nu zijn levenswandel bewust gaat, omdat hij voelt dat hij zich er eenmaal voor moet verantwoorden. En dan zal in hem de zekerheid ook steeds sterker worden, dat het niet is afgelopen met de dood van zijn lichaam, want waar maar de geringste wil aanwezig is op aarde een zinvol leven te leiden, wordt de mens ook geholpen en zal hij niet verloren gaan.

Amen

Crença na sobrevivência da alma....

Se ao menos as pessoas acreditassem que a sua alma.... o seu verdadeiro eu.... é imperecível, se ao menos acreditassem que a alma como ser humano nesta terra prepara o seu próprio destino no reino do além quando deixa o seu corpo terreno.... Um dia as pessoas lamentarão amargamente a sua indiferença em relação ao seu destino futuro, pois um dia compreenderão o que perderam na vida terrena, o que poderiam ter alcançado se tivessem acreditado nos avisos e admoestações que lhes foram repetidamente dados na Terra. A indiferença em relação ao seu destino futuro é o grande mal que ameaça atrair muitas pessoas para o abismo.... E, por conseguinte, só devem ser alertados para o facto de que existe uma continuação da vida após a morte, que não podem perecer mesmo que tenham de se desfazer do seu corpo terreno.... os seus pensamentos devem ser dirigidos para este tempo que virá tão seguramente como amanhã.... Então também viveriam de forma mais responsável se apenas pudessem ganhar fé na continuação da vida após a morte. Isto também não lhes pode ser provado, eles só podem acreditar.... mas podem ganhar uma crença convicta se reflectirem e perguntarem sobre o seu verdadeiro propósito de vida terrestre.... Apenas um pensamento espiritualmente dirigido seria suficiente para lhe ser dada também uma resposta mental do reino que é o verdadeiro lar da alma.... Mas o ser humano tem de enviar estes pensamentos questionadores de sua livre vontade, pois não pode ser forçado a tal pensamento espiritual. Mas mesmo o menor impulso pode ser suficiente para ele se fazer esta pergunta, e certamente só terá boas consequências. É por isso que o ser humano tem frequentemente de ser atingido por perdas sensíveis que podem afectar tudo o que ama.... bens terrenos ou mesmo pessoas queridas cuja perda pode inspirá-lo a tais pensamentos.... E então até mesmo os golpes severos do destino se tornaram uma bênção para ele se dirigirem o pensamento da pessoa para caminhos espirituais e forças espirituais podem agora intervir que tentam instruí-lo. E se se perguntar a uma pessoa se ela acredita na sobrevivência da alma, ela geralmente duvidará, mesmo que lhe tenha sido ensinada pela igreja e ainda não a tenha contrariado abertamente. Mas falta-lhe a convicção interior, e isto também o torna indiferente no seu modo de vida, que deveria ser orientado para essa vida no reino espiritual. Mas, uma e outra vez, o ser humano é abordado por experiências que devem e podem orientar o seu pensamento para o fim que é certo para ele e que, no entanto, não significa um fim para a sua alma. E, uma e outra vez, receberá também instruções sob a forma de conversas ou escritos que poderá de facto aceitar ou rejeitar por sua livre vontade.... E a perda de bens terrenos também pode tornar o ser humano reflexivo para que ele se pergunte se a posse destes é o verdadeiro objectivo da existência terrestre.... E então também é possível que o seu pensamento mude; então é possível que ele não considere impossível uma continuação da vida após a morte e que agora conduza conscientemente o seu modo de vida porque sente que um dia terá de responder por ela. E a certeza de que não é o fim da sua morte física, pois onde houver apenas a mínima vontade de viver convenientemente na terra, o ser humano também será ajudado e não será perdido...._>Ámen