• Terug

Aardse taak als bewust streven – Onbenutte tijd

De ziel heeft het verblijf op de aarde nodig om de verwijdering van God te verminderen. Dit is het doel van het aardse leven. Ze is bij het begin van de belichaming het verst van God verwijderd en kan bij de beëindiging hiervan heel dicht bij Hem zijn. Maar ze kan bij het sterven ook op dezelfde afstand van God staan, en dan is haar aardse leven doelloos geweest.

De gang over de aarde moet een dienen in liefde zijn. Dan moet onvermijdelijk de afstand tot God verminderd worden, want een liefhebbend wezen vormt zich zo, zoals het de voorwaarde is om God te naderen. Als de ziel zich nu overeenkomstig de goddelijke wil ontwikkelt, dan is ze niet ver van God meer verwijderd. Ze is een wezen geworden, dat naar de oorspronkelijke toestand teruggekeerd is. Ze is alleen maar liefde en dus een deel van God en dan heeft ze het verblijf op aarde niet meer nodig, maar ze scheidt zich van de aarde en gaat het geestelijke rijk binnen.

Deze toestand is het doel van elke ziel en kan alleen maar door een bewust streven bereikt worden. Dat wil zeggen dat de mens moet weten van zijn gebrekkige toestand, hij deze op wil heffen en dat wil doen, wat God verlangt. Hij moet in de liefde actief zijn en dus aan zichzelf werken. Er bestaat geen andere mogelijkheid om de afstand tot God te verminderen, dan zich tot liefde te vormen.

En hoe serieuzer de mens zijn taak neemt, des te kortere tijd heeft hij hiervoor nodig en dat moet hij zich bedenken, wanneer hij slap en onverschillig dreigt te worden, want alle tijd, die hij voor iets anders dan zijn zielenarbeid gebruikt, is voor de eeuwigheid verloren. Hij moet alleen aan het leven na de dood denken. Dan gebruikt hij de tijd op aarde op de juiste manier, maar als hij alleen maar voor het aardse leven zorgt, blijft hij op dezelfde trede van ontwikkeling staan en de kostbare tijd gaat voor hem verloren.

Amen

Esforço consciente da tarefa terrestre.... Tempo não utilizado....

A alma precisa da permanência na terra para reduzir a distância de Deus. Este é o propósito da vida na Terra. Está na maior distância de Deus no início da encarnação e pode estar muito perto dEle no final.... mas também pode estar à mesma distância de Deus quando passa, e então a vida terrena era inútil. A vida na terra deve ser um serviço no amor, então a distância de Deus deve ser inevitavelmente reduzida, pois um ser amoroso se configura de tal maneira que é necessário para se aproximar de Deus. Se a alma agora se configura segundo a vontade divina, então não está mais distante de Deus, ela se tornou um ser que voltou ao estado original.... É apenas amor e portanto parte divina, e então não precisa mais da permanência na Terra, mas se separa da Terra e entra no reino espiritual. Este estado é o objetivo de toda alma e só pode ser alcançado através de um esforço consciente. Isto é, o ser humano deve saber do seu estado deficiente, querer remediá-lo e fazer o que Deus requer.... Ele deve ser ativo no amor e assim trabalhar sobre si mesmo. Não há outra maneira de reduzir a distância até Deus a não ser moldando-se em amor. E quanto mais sério o ser humano leva a sua tarefa, tanto mais curto é o tempo que precisa para ela, e ele deve ter isso em mente quando ameaça tornar-se morno e descuidado, pois cada tempo na Terra é perdido para a eternidade, que ele usa para além do trabalho da alma. Ele só deve pensar na vida após a morte, então ele usará o tempo terreno da maneira correta, mas se ele só cuidar da vida terrena ele permanecerá no mesmo nível de desenvolvimento e o precioso tempo será perdido para ele...._>Amém