• Terug

Openlijk tonen van het geestelijke streven

Er worden zo ongelofelijk hoge eisen gesteld, als het om werelds genot of aardse goederen gaat. En het is het streven van elk mens om de anderen te overtreffen. Maar in geestelijk opzicht ontbreekt het de mens volledig aan deze drijfveer. Ja, het is eerder het geval dat men het geestelijke streven voor de medemensen verbergt en dat dus de wedijver om het bereiken van de volmaakte toestand geheel niet aan de orde komt. En dit is kenmerkend voor de geestelijke teruggang van de mensheid. Men schrikt er niet voor terug om de hang naar aards goed openlijk te laten blijken, maar verzwijgt zo veel mogelijk alles, wat de bevordering van de ziel betreft.

En toch moet de mens eerst deze schroom voor de medemensen overwinnen. Hij moet zich openlijk en moedig belijden als een schepsel van God en dus als een mensenkind, dat Hem wil dienen en dat Zijn macht en heerlijkheid inziet. En als hij bij zijn aardse werkzaamheid de plicht tegenover God vooropstelt, zal hij ook van de goddelijke zegen zeker mogen zijn. Maar op een Hem niet openlijk belijdend schepsel slaat de Vader in de hemel geen acht.

En zo hebben er tegenwoordig maar weinig mensen het oprechte streven zich de wil van God eigen te maken. Ze vervolgen allen onverstoorbaar hun aardse weg, zonder zich af te vragen of ze de wil van Degene, Die hen geschapen heeft ook naar vermogen vervullen. Het gaat hen maar om één ding: have en goed te vergroten of tegen vermindering te beschermen.

Maar als ze net zo ijverig aan hun ziel zouden willen denken en met dezelfde ijver hun geestelijke plicht vervullen, dan zou het aardse leven hen niet meer belasten, want de vervulling van dat, wat voor het leven noodzakelijk is, belooft God de Heer aan degenen, die Hem liefhebben en Zijn geboden onderhouden. En een openlijk belijden voor de medemensen zou buitengewoon mooie vruchten afwerpen, want een mens volgt altijd de ander na.

Op hoe veel nutteloze dingen richt de mens zijn denken? En hoe noodzakelijk is alleen het zich verdiepen in geestelijke vragen om zijn bestaan tot in alle eeuwigheid te verzekeren? De mens moet evenwel met het grootste genoegen afstand kunnen doen van aardse goederen en zich alleen met dat tevredenstellen, wat de Vader in de hemel hem toegedacht heeft. Maar gewillig geeft hij alles op, als eerst de geest in hem, hem onderricht en de waardeloosheid van het aardse begrijpelijk voor hem maakt.

Hoe is dan zijn denken alleen naar het geestelijke toegekeerd? En hoe leeg lijkt hem nu het aardse leven, zoals hij nu nuchter kijkt naar alles wat hij voorheen verlangd heeft? En zijn ijver zal steeds groter worden. Zijn schroom om te belijden wordt overwonnen. En hij zal nu kunnen werken tot zegen voor zichzelf en voor allen, die hij dezelfde leringen, die hem door de eindeloze liefde van de Heer zo duidelijk en wonderbaarlijk geboden werden, doorgeeft._>Amen

Declaración pública de la aspiración espiritual....

Hay unas exigencias tan increíblemente altas cuando se trata de placeres mundanos o bienes terrenales y el esfuerzo de cada ser humano consiste en superar a los demás. Pero desde el punto de vista espiritual, la gente carece por completo de este impulso, si, es más bien el caso que uno oculta ante los semejantes y, por tanto, una competición para alcanzar el estado de perfección está completamente fuera de discusión. Y esto es indicativo para el atraso espiritual de la humanidad. Uno no tiene miedo de manifestar públicamente una inclinación por los bienes terrenales, sin embargo, todo lo que sirve para promover el alma se mantiene en secreto en la medida de lo posible....

Y, sin embargo, el hombre primero debe superar este miedo frente al mundo que le rodea, tiene que confesarse abierta y valientemente como criatura de Dios y, por tanto, como hijo terrenal que quiere servirle a Él reconociendo Su poder y gloria. Y si antepone su deber a Dios a su actividad terrenal, también podrá estar seguro de la bendición divina, pero el Padre del cielo no presta atención a una criatura que no Lo confiesa abiertamente. Y así, aún en día, sólo unos pocos seres humanos disponen del esfuerzo honesto de hacerse propia la voluntad de Dios; todos continúan impertérritos en su camino terrenal, sin preguntarse a sí mismo, si están siguiendo la voluntad de Quien los creó lo mejor que puedan....

Sólo les importa una cosa, aumentar sus bienes o para evitarlos que se reduzcan.... Pero si quisieran pensar en sus almas con el mismo entusiasmo y cumplir sus deberes espirituales con el mismo celo, entonces su vida terrenal ya no sería ya no sería una carga para ellos, porque el cumplimiento de lo que allí es de vital necesidad, Dios el Señor lo asegura a los que Lo aman y guardan sus mandamientos. Y una confesión pública daría muy buenos frutos para el semejante.... porque uno siempre emula al otro.... En cuántas cosas inútiles se enfoca una persona su sentido y cuán necesario es sumergirse en las preguntas espirituales solamente, para asegurar su existencia por toda la eternidad....

Por supuesto, que el ser humano debe ser capaz de prescindir de bienes terrenales en completa satisfacción y contentarse solamente con lo que el Padre celestial le ha destinado. Pero él renuncia voluntariamente a todo cuando el espíritu en él primero lo instruye y le hace comprender la inutilidad de lo terrenal. Como entonces, su mente está dirigida hacia lo espiritual, y cuán vacía ahora le parece la vida terrenal, qué inútil es ahora todo lo que antes había deseado. Y su celo aumentará cada vez más.... vencerá su timidez para confesarse, y ahora podrá obrar en beneficio de sí mismo y de todos aquellos a quienes imparte las mismas enseñanzas tan evidente y maravillosamente mandadas por el amor infinito del Señor....

amén