• Terug

Geestelijke blindheid – Moeitevolle arbeid van de geestelijke wezens

In de nacht van de geest is elk besef uitgesloten. De onwetenden verzetten zich voortdurend. Ze verlangen niet naar het licht, want ze geloven het niet nodig te hebben, want in hun blindheid hebben ze alleen maar belangstelling voor dat, wat in strikte tegenstelling staat tot het ware besef. Ze zijn er van overtuigd dat ze het zonder geestelijke kennis kunnen redden. Alle geestelijke vraagstukken ervaren ze veel eerder als een last, waaraan ze zich willen onttrekken, doordat ze zich ver weg houden van alles wat hen zou kunnen hinderen in het huidige denken. En dientengevolge ontstaat er een geestelijke leegte bij deze mensen. Hun aardse leven neemt hen volledig in beslag en ze gaan blind door de schepping van God. Nergens horen ze de stem van de Heer of slaan ze er acht op. Hoe meer deze toestand de overhand neemt, des te bedenkelijker zijn de gevolgen die het naar zich toe trekt.

In onbeschrijfelijk moeizame arbeid worstelen de geestelijke krachten nu om zulke in duisternis smachtende zielen. Het werkzaam zijn van deze geestelijke krachten is zowel zichtbaar als onzichtbaar. Ze brengen degenen, die elkaar onderwijzen, samen, ze leiden de gedachten en zijn verheugd, wanneer er acht op hun inwerkingen geslagen wordt en de mens zich gewillig laat leiden. Wanneer hij uitvoert, waar het hart hem toe drijft, wanneer hij zonder tegenstand toegeeft aan de geestelijke opwelling in zich en zich voor korte tijd van de aarde verwijdert.

Dit gaat zo buitengewoon moeilijk, dat er vaak lange tijd voorbijgaat voordat het mensenkind aan de geestelijke oproep om zich van het puur materiële te scheiden, gehoor schenkt. Het verzet is soms zo geweldig, dat het inwerken van de geestelijke krachten zonder succes is en de dwalende ziel nog meer in zware nood verkeert, die de mens niet als zodanig herkent en daarom de kommervolle toestand van de ziel niet verhelpt. En zo gaat tijd na tijd voorbij en waar er geen mogelijkheid is om het gemoed van een mens te veranderen, daar helpen de geestelijke wezens elkaar in gemeenschappelijke samenwerking.

Ze proberen elke aardse vreugde te verstoren. Ze grijpen in hun nood naar een middel, dat schijnbaar liefdeloos is en toch alleen maar van de grote liefde van de geestelijke wezens voor de schepselen van de aarde getuigt. Ze laten in elk plezier bittere druppels vallen. Ze veroorzaken als het ware, dat ook aardse vreugden geen volkomen vervulling van aardse verlangens zijn. En zo leggen ze de bodem voor innerlijke ontevredenheid, die steeds groter wordt, naargelang het mensenkind meer weerstand tegenover het werkzaam zijn van de geestelijke vrienden zet.

In samenhang daarmee zal alle levensvreugde smakeloos en leeg lijken. De ziel zal rusteloos heen en weer dwalen. Ze zal zoeken, waar ze totale vervulling kan vinden. Ze zal de aardse vreugden als vergankelijk herkennen en pas dan aan geestelijke vragen aandacht schenken. En wanneer na lange moeizame arbeid de vrienden uit het hiernamaals dit succes kunnen noteren, is hun vreugde onbeschrijfelijk, want pas nu is de ziel gered en ontvankelijk voor alles wat hen van boven toekomt.

Maar nu is de geest in staat om een belangrijk licht te verspreiden en daar, waar voordien de diepste duisternis was, zal er helderheid zijn en de geestelijke blindheid zal voor het helderste inzicht wijken. Juist daar, waar men in de diepste kennis gelooft te staan, is vaak een procedure toegevoegd om het denken van de mensen te veranderen. De weinigen, die het juiste inzicht hebben, zijn vaak niet in staat om hun geestelijke kennis op hen over te dragen. Ze stuiten op tegenspraak, en hun gave, ofschoon graag aangeboden, wordt niet aangenomen. De hemelse waarheid wordt niet goed herkend. Er wordt geen rekening mee gehouden dat een door en door geestelijke instelling de voorwaarde is voor het besef van de goddelijke wijsheid.

De gaven van boven dringen alleen als zodanig de harten van de mensen binnen, wanneer aan de voorwaarde van het verlangen daarnaar voldaan is. Het hart van degene die zich in zijn innerlijk verdiept en tegelijkertijd de vlucht in de oneindigheid maakt, die de eeuwige Godheid probeert te doorgronden en zich daarbij diep deemoedig aan Hem overgeeft, die in het leven op aarde een ander doel herkent dan alleen maar de vervulling van het aardse doel, die elke gebeurtenis op aarde alleen vanuit een geestelijk standpunt beschouwt, is in staat om de goddelijke gave op te nemen. Hij zal spoedig al het aardse van het geestelijke scheiden. Hij zal twee werelden herkennen, maar steeds de ene als middel tot het doel; tot het uitrijpen voor de tweede, de geestelijke wereld.

Wel moet de liefde alles doorstromen. Ze moet al het handelen in het leven op aarde bepalen. Ze moet zonder ophouden werken, opdat de geest door de liefde levend wordt, opdat de mens door de liefde vrij wordt. Maar de liefde zal steeds geven, maar nooit zal de liefde voor bezit overheersen. Maar de ware liefde zal tegelijkertijd afstand doen nemen van de materie en dus een scheiding van de materie. En het geestelijke streven zal nimmer aardse doelen betreffen, maar alleen de vereniging met God als de eeuwige liefde.

Zoek daarom niet in een volmaakte toestand op aarde het laatste doel. Voor de mensheid is en blijft de aarde wat ze altijd was. De verblijfplaats, waar de ziel door weerstand moet rijpen voor haar eigenlijke bestemming. Waar ze beseffen moet, dat alleen het geestelijke rijk haar ware thuis is, waar ze zonder ophouden naar moet streven.

Amen

(Continuation of No. 0767) Spiritual blindness.... labourious work of the spiritual beings....

In the night of the spirit all realization is excluded, the ignorant continue to resist, they do not desire the light but believe they do not need it, for in their delusion they only have a sense for that which is in strict opposition to true realization.... they are convinced that they can manage without spiritual knowledge, they rather perceive all spiritual problems as a burden which they want to avoid by keeping away from everything that could impair their previous thinking. As a result, these people experience a spiritual emptiness. Their earthly life occupies them completely and they walk through God's creation as if blind, nowhere hearing the voice of the lord or paying attention to it. The more this state prevails, the more alarming the consequences. In unspeakably arduous labour, the spiritual forces now struggle for the souls languishing in such darkness. Their work is visible and invisible. They bring together those who instruct each other, they guide the thoughts and are pleased when their influence is heeded and the human being willingly allows himself to be guided.... when he carries out what his heart drives him to do, when he yields to the spiritual impulse within himself without resistance and spiritually distances himself from the earthly world for a short time. This is so extraordinarily arduous because it often takes a long time before the earthly child heeds the spiritual call to separate itself from the purely material. The resistance is sometimes so strong that the influence of the spiritual forces is unsuccessful and the erring soul continues to be in severe distress, which the human being as such does not recognize and therefore does not remedy the soul's agonizing state. And so time after time passes, and where there is no possibility to change a person's mind, the spiritual beings help themselves in community.... They try to disrupt all earthly joy.... In their distress they resort to a means that is seemingly unloving and yet only testifies to the great love of the spiritual beings for earthly creatures.... They let bitter drops flow into every joy.... they cause, so to speak, that even earthly joys are not a complete fulfilment of earthly desires.... and thus lay the foundation for inner dissatisfaction, which increases more and more the more resistance the earth child puts up to the work of the spirit friends. In connection with this all joy of life will appear stale and empty, the soul will restlessly wander to and fro, it will search where it finds complete fulfilment, it will recognize earthly pleasures as transient and only then pay attention to spiritual questions, and when after long arduous work the friends on the other side can record this success, its joy is indescribable, for only now is the soul saved and receptive to everything that comes to it from above.

But now the spirit is able to spread significant light, and there will be brightness where before there was deepest darkness, and spiritual blindness will give way to the clearest realization. Precisely where one believes to be in the deepest knowledge, a procedure is often necessary to transform a person's thinking. The few who recognize correctly are often unable to convey their spiritual knowledge to them; they encounter contradiction and their gift, although gladly offered, is not accepted. The heavenly truth is not properly recognized.... the thoroughly spiritual attitude, which is a prerequisite for recognizing divine wisdom, is not taken into account. The gifts from above only penetrate a person's heart as such if the spiritual desire for them is a prerequisite. Whoever immerses himself in his innermost being and at the same time makes the flight into infinity, whoever seeks to fathom the eternal deity and in doing so deeply humbly surrenders to It, whoever recognizes a purpose in earthly life other than just the fulfilment of earthly destiny, whoever views every event on earth only from a spiritual point of view, his heart is receptive to divine gifts.... He will soon separate everything earthly from the spiritual.... he will recognize two worlds, but always the one as a means to an end.... to mature for the second, the spiritual world. Love should certainly permeate everything, it should determine all actions in earthly life, it should work without ceasing so that the spirit will come alive through love, so that the human being will become free through love.... But love should always give, but love of possession should never prevail. But true love will at the same time be a renunciation and therefore a separation from matter; and spiritual striving will never again be for earthly goals but only for the union with God as eternal love.... Therefore do not seek the last goal in a state of perfection on earth. Earth is and remains for humanity what it always was.... the abode where the soul is to mature through resistance for its actual destiny, where it is to recognize that only in the spiritual kingdom is its true home, towards which it is to strive without ceasing....

Amen