• Terug

Werkzaamheid van de wezens – Herinnering – Liefde

Het verblijf in steeds dezelfde omgeving zou de talloze wezens passief laten worden. Daarom is er voor hen weer een andere verblijfplaats bestemd, waarin hen weer nieuwe taken opwachten en ze zich in een andere richting opwaarts kunnen ontwikkelen. Deze wezens blijven dus niet steeds dezelfde werkzaamheid verrichten, maar slechts zo lang, tot een bepaalde geestelijke trede bereikt is, die dan een overgaan naar een andere sfeer mogelijk maakt.

Zodoende heeft ook het kleinste levende wezen, naast de opdracht om het scheppingswerk van God leven in te blazen, de veel groter opdracht te vervullen om zich te vervolmaken. Het zal noodgedwongen zijn taak vervullen. Het kan niet tegen Gods wil strijden en moet de weg van de opwaartse ontwikkeling gaan.

De ziel wordt ook elke herinnering ontnomen, wanneer ze als laatste belichaming verblijf neemt in het vleselijke lichaam van de mens. Want het bewustzijn van haar voorafgaande lange weg zou haar in zekere zin in een gedwongen toestand plaatsen, waarin de mens dan uit angst en vrees om deze weg nogmaals te moeten gaan, de wil van God zou vervullen en zo als onvrij wezen nooit de graad van het kindschap van God zou kunnen bereiken. En dus ook niet gelijk aan God zou kunnen worden, hetgeen echter het eerste en het laatste streven van een mens moet zijn.

Zo begrijpt u nu ook, hoe wijs de ordening van de goddelijke Schepper is, dat voor u elke kennis van hetgeen voorafging en nog komt, versluierd is. Een volkomen weten sluit een vrije handelswijze, zonder beïnvloed te zijn, van de mens uit.

Steeds zal de mens proberen om uit alles wat hij doet, het grootste voordeel te halen. Maar zijn gang over de aarde moet door de liefde, die geen aards voordeel zoekt, geleid worden. Wat ter wille van loon gedaan wordt, is niet waardevol voor God, maar wat de mens uit liefde volbrengt, wordt gezegend en zal ook zijn loon opleveren.

De eenvoudigste gebeurtenis in het menselijk leven kan, als ze met liefde doorstroomd wordt, opwegen tegen jarenlange arbeid die aards gezien waardevol is. En evenzo kan geen mens zich onttrekken aan het werk aan zijn ziel. Hij moet, als hij het doel wil bereiken, voortdurend werkzaam zijn. (Onderbreking)

L’attività degli esseri – La reminiscenza – L’Amore

Il rimanere nell’ambiente sempre uguale renderebbe inattivi gli innumerevoli esseri, perciò a loro è sempre di nuovo destinato un altro luogo di soggiorno, nel quale li attendono nuovamente nuovi compiti e si possono sviluppare verso l’Alto in altra direzione. Questi esseri non rimangono quindi sempre nella stessa attività, ma solo fino al momento, che sia raggiunto un certo gradino spirituale, che poi permette un passaggio in un’altra sfera. Con ciò anche l’essere vivente più piccolo oltre al compito di vivificare l’Opera di Creazione di Dio, ha da adempiere un compito molto maggiore, di perfezionarsi. Eseguirà per costrizione il suo compito, non può combattere contro la Volontà di Dio e deve percorrere la via dello sviluppo verso l’Alto. All’anima verrà anche tolta ogni reminiscenza, quando assume come ultima incorporazione la dimora nel corpo di carne dell’uomo. Perché la consapevolezza del suo lungo cammino antecedente la metterebbe in certo qual modo in una condizione di costrizione, nella quale poi l’uomo, per paura e timore di dover ripercorrere ancora una volta questa via, adempirebbe la Volontà di Dio e così come essere non libero non potrebbe mai e poi mai raggiungere il grado della figliolanza di Dio, e quindi nemmeno diventare simile a Dio, cosa che però dev’essere il primo ed ultimo tendere di ogni uomo. Allora comprendete ora anche, quando ben sagge sono le Disposizione del divino Creatore, che vi è velato ogni sapere sul prima e sul dopo. Un definitivo sapere su ciò esclude un modo d’agire libero, senza influenzare l’uomo. Lui cercherà sempre a trarre la più grande utilità da tutto ciò che fa. Ma il suo cammino sulla Terra dev’essere guidato dall’amore che non cerca nessun vantaggio terreno. Quello che viene fatto per via di una ricompensa, non ha valore dinanzi a Dio, ma quello che l’uomo compie per amore, è benedetto ed avrà anche la sua ricompensa. La più semplice vicenda nella vita umana può soppesare il valore terreno di un lavoro di anni, perché è compenetrato dall’amore, e nessun uomo può sottrarsi al lavoro sulla sua anima. Dev’essere costantemente attivo, se vuole raggiungere la meta.

Interruzione