• Back

UDALJENOST OD BOGA I KRIVI STAV SPRAM NJEGA....

Udaljenost između ljudi i Boga sve je veća, i vrijeme ide sve bliže Kraju.... Vrlo su rijetki oni koji smanjuju tu udaljenost, a to su oni ljudi koji pripadaju crkvi Isusa Krista, koji su u živoj vjeri koja je u život probuđena putem djelovanja u Ljubavi. Rijetki su ljudi koji se ne pogube u svijetu nego žive svjesno, tj. trude se ispuniti Božju volju.... Oni Mu prilaze bliže i oni ne trebaju sa užasom misliti na nadolazeći Kraj, jer oni i znaju da Kraj mora doći i zašto mora doći, i da to za njih predstavlja samo početak jednog novog života.... u Onostranom ili pak u raju Nove Zemlje....

A udaljenost od Boga prvo mora biti smanjena, ako ne želimo da Kraj bude propast za dušu.... Jer udaljenost od Boga znači neizbježno stvrdnjavanje duhovne supstance, dakle preobrazbu u najtvrđu materiju.... Udaljenost od Boga znači nemoć, znači nesposobnost za aktivnost.... stanje koje tvrda materija očigledno predstavlja. Jer Božanska snaga Ljubavi ne može prožimati ono duhovno koje je u otporu prema njoj, i zato je ono potpuno bez snage, i u tom nemoćnom stanju ostaje vječna vremena, dok ne počne otpuštati otpor....

Kao ljudi vi se osjećate puni snage, i zato ne smatrate mogućim to da vas očekuje ta sudbina... i to držite za nemoguće pošto radi svoje udaljenosti od Boga ne znate apsolutno ništa glede toga koji cilj vi na Zemlji trebate postići i ponašate se potpuno suprotno vašem određenju.... Tako da za vas dakle ne može biti druge sudbine od novog progonstva u materiju, baš zato što se postavljate potpuno s onu stranu Boga.... zato što Ga ne priznajete, dok god ne živite u skladu s Njegovom voljom.... čak i kad Boga ispovijedate usnama.... A taj stav spram Boga odrazit će se izuzetno bolno na vas....

Koliko rijetko se čovjek prisjeća svoga Stvoritelja i Oca od vječnosti.... Svjetovnim mislima neprestano je ispunjen, sve djelovanje i razmišljanje usmjereno je na zemaljske stvari, dan se započinje i završava sa zemaljskim brigama i zemaljskom aktivnošću.... Za Onoga Koji im je dao život ne preostaje ništa vremena, a i ako misle na Njega onda je to bez ikakvog osjećaja odgovornosti spram Njega. Oni Ga isključuju i u rijetkim slučajevima zadovoljavaju se javnim satom “Bogoslužja”, budući da je to za njih postalo tradicija....

Nema više života u crkvama koje trebaju svjedočiti o Bogu; nema Duha u njima, a Duh u ljudima ne može biti zato što u njima više nema Ljubavi, pošto jedino Ljubav umanjuje udaljenost od Boga i bez Ljubavi jaz je gotovo nepremostiv.... A vjera u Boga uvijek je živa jedino tamo gdje su srca ispunjena Ljubavlju.... Tako da ćete po stupnju Ljubavi ljudi na Zemlji i sami moći prosuditi da je udaljenost od Boga sve veća i da je zato Kraj neizbježan.... pošto sami ljudi to privlače putem svog stava spram Boga....

Darove Milosti koji ljudima stoje na raspolaganju.... razum, slobodu volje i sposobnosti, oni ne koriste da bi prišli bliže Bogu, nego da bi se od Njega sve više udaljili, tako da će ti darovi Milosti biti izgubljeni.... Oni će opet biti neslobodni i nemoćni tokom beskrajno dugih vremena.... Potonuti će u depresiju (najniža točka), iz koje su se mukotrpno već bili iskobeljali.... No u slobodi volje opet su težili depresiji i time se dakle dobrovoljno udaljili od Boga, a ta volja uvjetuje njihovu sudbinu, jednom kad je došao Kraj ove Zemlje....

AMEN

Het van God verwijderd zijn en de verkeerde instelling tegenover Hem

De afstand tussen de mensen en God wordt steeds groter en de tijd loopt steeds meer naar het einde. Slechts zeer weinigen verkleinen deze afstand en dit zijn de mensen, die behoren tot de kerk van Christus, die een levend geloof hebben, dat door werken van liefde tot leven werd gewekt. Het zijn de weinigen, die niet opgaan in de wereld, maar bewust leven, dat wil zeggen: de wil van God proberen te vervullen. Dezen komen dichter bij Hem en ze hoeven niet met angst aan het komende einde te denken, want ze weten ook, dat en waarom het einde moet komen en dat het voor hen alleen het begin betekent van een nieuw leven, in het rijk hierna of in het paradijs van de nieuwe aarde.

En de verwijdering van God moet tevoren worden verkleind, wanneer het einde niet tot ondergang van de ziel moet worden. Want het verwijderd zijn van God betekent onvermijdelijk verharding van de geestelijke substantie, dus omvorming tot de hardste materie. Verwijdering van God betekent krachteloosheid, dus het onvermogen werkzaam te zijn, een toestand die duidelijk de harde materie toont. Want de goddelijke kracht van Liefde kan het geestelijke, dat zich tegen Hem verzet, niet doorstromen en daarom is het totaal zonder kracht en het blijft eeuwige tijden in zijn krachteloze toestand, tot het begint de weerstand op te geven.

Als mens voelt u zich vol kracht en daarom houdt u het niet voor mogelijk, dat dit lot u wacht en u houdt het dáárom niet voor mogelijk, omdat u door uw verwijderd zijn van God geheel onwetend bent, welk doel u op aarde zult moeten bereiken en dat u zich helemaal tegen uw bestemming in gedraagt, zodat er dus voor u geen ander lot kan zijn, dan een hernieuwde kluistering, juist omdat u zich ver weg van God plaatst, omdat u Hem niet erkent, zolang u niet overeenkomstig Zijn Wil leeft, zelfs wanneer u God met de mond bekent. En deze instelling tegenover God zal zich voor u uitermate smartelijk doen gevoelen.

Hoe zelden denkt een mens aan zijn Schepper en Vader van eeuwigheid. Hij is voortdurend van wereldse gedachten vervuld, al zijn doen en denken is gericht op aardse zaken. De dag wordt begonnen en beëindigd met aardse zorgen en aardse bezigheid. Voor Hem, Die hen het leven gaf, blijft geen tijd over en als ze aan Hem denken, dan zonder enig verantwoordelijkheidsgevoel tegenover Hem. Ze schuiven Hem terzijde en nemen in enkele gevallen genoegen met een voor ieder toegankelijk uur godsdienst, omdat dit voor hen traditie is geworden. Er is geen leven meer in de kerken, die van God moeten getuigen. Er is geen Geest in hen en de Geest kan dáárom niet in de mensen zijn, omdat er geen liefde meer in hen is, omdat alleen de liefde de verwijdering van God verkleint en zonder liefde de kloof bijna niet is te overbruggen. En het geloof in God zal steeds alleen dáár levend zijn, waar de harten vervuld zijn met liefde. En zo zult u het ook zelf kunnen beoordelen aan de graad van liefde van de mensen op aarde, dat de afstand tot God steeds groter wordt en daarom ook een einde onafwendbaar is, omdat de mensen het zelf naar zich toetrekken door hun instelling tegenover God.

De genadegaven, die de mensen ter beschikking staan - verstand, vrije wil en capaciteiten - gebruiken ze niet om dichter bij God te komen, veeleer om zich steeds meer van Hem weg te spoeden en zo zullen ze deze genadegaven kwijt raken. Ze zullen weer eindeloze tijden onvrij en krachteloos zijn, ze zullen wegzinken in een diepte, waaruit ze zich al met moeite omhoog hadden gewerkt. Doch ze hebben in vrije wil weer op de diepte aangestuurd en hebben zich dus vrijwillig van God verwijderd en deze wil bepaalt hun lot, zodra het einde van deze aarde gekomen is.

Amen