• Back

POSTANAK BOGA ČOVJEKOM....

Najteži problem je postanak Boga čovjekom u Isusu Kristu. A ipak, čovjek sa djetinjom vjerom može ga bez racionalnih poteškoća nadvladati, to mu može izgledati jednostavno upravo stoga što on vjeruje.... za njega je Isus Krist Bog, a on to također sa punim pravom vjeruje, jer Božansko je, što se kroz Ljubav sjedinilo s Bogom. Da je ovo sjedinjenje, postignuto od čovjeka Isusa u kratko zemaljsko vrijeme, zapravo bilo konačni cilj čovjeka, jednako međutim ostaje Istina koju ni najoštriji um, ni najuvjerenije srce ne može poreći, jer da bi se postigao stupanj savršenstva koji dušu čini Božanskom, neizostavno mora biti vođen život u Ljubavi, u slobodnoj volji, iz vlastitog poticaja, baš u stadiju (fazi) čovjeka, i nikako ne treba biti vršen utjecaj na volju u izvjesnom stanju prisile. Jedno već savršeno biće, dolazi na Zemlju jedino u svrhu misije (zadatka). Ovu misiju će također i ispuniti, ali nikada na temelju njegovog već visokog stupnja zrelosti već prije utjelovljenja kao čovjek, nego njegov život, kao onaj bilo kojeg drugog čovjeka, mora biti borba vođena u slobodi volje protiv slabosti i propusta bilo koje vrste. On mora slobodno željeti stupanj savršenstva koji mu daje pečat jednog Božanskog bića, prema tome nastojati i to postići kroz aktivnost Ljubavi, što on također može propustiti (zanemariti), kako bi mogao također okrenuti svoju volju prema dolje, jer on svoju volju može slobodno koristiti. On mora imati mogućnost biti jednako zao, koliko i dobar, kako bi mu također svaka odluka jednom bila obračunata. Bog neće na nijedan način djelovati na jednu takvu dušu, kao što On također neće dopustiti da prisilno (ne-svojevoljno) pripadne protivniku, tako da od ovoga bude prinuđen na otpadništvo od Boga ili na djelovanje protiv Njegove volje. Ova sloboda odlučivanja morala je također biti dopuštena i čovjeku Isusu, ako Njegovo otkupljujuće djelo nije trebalo izgubiti na vrijednosti, kao što je također Njegova Božanstvenost morala biti zasluga čovjeka koji se borio za savršenstvo, Koji treba poslužiti kao primjer za cijelo čovječanstvo i potaknuti na nasljedovanje (oponašanje) Njegovog načina života.... (27 Studeni 1947) Isus je ljudima služio za primjer života prema Božjoj volji, zbog čega za čovjeka također mora biti moguće doći do istog savršenstva. On je bio Posrednik između Boga i ljudi, prema tome, moralo je biti moguće stići do Boga uz pomoć Isusa Krista; stoga je Isus također morao ljudski stajati blizu ljudi, On je morao proći isti put na Zemlji, i sa oboje, sa Bogom i sa ljudima, stajati u prisnom odnosu, u odnosu koji je bio nošen od najdublje Ljubavi, tako da je On za ljude osjetio toliko veliku Ljubav, da im je želio pomoći; kao što je On i za vječno Božanstvo osjećao Ljubav, koju je Bog zahtijevao da bi Mu dao neograničenu moć i puninu snage, da bi se On Sam sjedinio s Njim, što međutim, uvijek pretpostavlja da je Isus bio čovjek Koji je postigao Svoj cilj.... bio je rođen kao čovjek, a kao Bog je u svoj slavi uzašao na nebo. On nije bio ni na jedan način povlašteno obdaren kako bi postigao uspjeh svog ljudskog postojanja bez ikakvog napora, i sasvim spontano, On se radije morao iznimno boriti protiv napada nečistih duhova koji su znali za Njegovu misiju na Zemlji, i koji su je nastojali spriječiti. Njemu su prilazile kušnje na svaki način, i to je zahtijevalo svu Njegovu snagu volje, da bi se odupro i prilagodio Svoje tjelesne želje željama Duha i duše jer, Njegovo vanjsko tijelo je bilo čovjek sa mesom i krvi, Njegova osjetila su u iznimnoj mjeri ćutila ljepotu i čari zemaljskog svijeta, i žudila ispunjenje, a On ga je međutim uskratio tijelu, iz Ljubavi prema čovječanstvu izmučenom nevoljama, kojem je On mogao donijeti pomoć jedino žrtvujući Sebe Samoga, tako da je kroz odustajanje i odricanje Njegova duša postigla viši stupanj zrelosti, koji Ga je doveo do sjedinjenja s Bogom. Sjedinjavanje s Njegovim Ocem od vječnosti Ga je prvenstveno osposobilo za Njegovo poslanje (misiju) razdjeljivanja Božanskog učenja Ljubavi na Zemlji i objavljivanje ljudima Božanske volje, kao što Mu je s druge strane također dalo snagu da podnese najtežu žrtvu koju je ikada jedan čovjek na Zemlji ponudio Bogu i ljudima.... Bez krivnje uzeti na Sebe smrt na križu, nezamislivo patiti duševno i tjelesno iz Ljubavi za čovječanstvo, da bi njemu, koje je u velikoj krivnji grijeha trebala očekivati strašna sudbina u onostranom, donio pomoć i da bi ga sačuvao od vječnog prokletstva, od propadanja u najdublju tamu. Čovjek Isus je stavio duhovni život ispred onog zemaljskog, Njegova volja je bila snažnija od Njegovih tjelesnih žudnji, i tako je On pobijedio u borbi protiv Samoga Sebe i kroz to osvojio najuzvišeniju nagradu.... Ljubav vječnog Božanstva, koja Mu je predala Sebe Samu, koja Mu je pritjecala bez ograničenja i djelovala na Njega kao snaga. I On je postao moćan i mudar, On je bio ispunjen svjetlom i snagom, Božje Biće Ga je potpuno uzelo u posjed. Odnosno, tijelo i duša su se oblikovali u Ljubav i tako postali Božanski, jer je prvobitna supstanca vječnog Božanstva Ljubav, te prema tome, mora biti Božansko Biće, Tko u Sebi nosi Ljubav i Sebe tako sjedinjuje s Bogom, vječnom Ljubavlju.... Isus je bio Bog i čovjek.... Bog je bio Njegovo Biće, čovjek je bio Njegovo tijelo, koje je Božansko Biće, Ljubav, sklonilo u sebe. Ako se dakle govori o Isusu kao Bogu, tada se misli na Njegovo Biće, duhovno oblikovanje Njegove duše, uzlaženje u čistu nesebičnu Ljubav, i kroz to oblikovanje Njegove duše na sliku Božju.... A, budući da je Isus izborio pobjedu nad Sobom, produhovio je Svoje tijelo i potpuno se podredio volji duše.... I tako je Isus bio prožet svjetlom, opran svjetlom, i On je kao najčišći Duh, no Njegovom voljom također vidljiv učenicima, nakon Svoje smrti uzašao na nebo.... Jer, On je pobijedio smrt, On je otkupio svijet iz stanja slabosti u koju je bio zapao kroz grijeh.... On je ostvario djelo otkupljenja kao čovjek, jer drugačije to ne bi bila žrtvena smrt, i ne bi bilo brisanja goleme krivnje grijeha u kojoj se našlo čovječanstvo.

AMEN

Encarnação de Deus....

O problema mais formidável é a encarnação de Deus em Jesus Cristo. E no entanto uma pessoa com uma fé infantil pode passar por cima dela sem dificuldades intelectuais, pode parecer-lhe simples, precisamente porque acredita.... Para ele Jesus Cristo é Deus, e ele também acredita nisso com plena justificação, pois divino é aquele que se uniu a Deus através do amor. Contudo, o facto de esta união ter sido o objectivo final de um ser humano em primeiro lugar, alcançado pelo homem Jesus num curto espaço de tempo na terra, permanece igualmente uma verdade que nem o intelecto mais apurado nem o coração mais devoto podem negar, pois para atingir o grau de perfeição que torna uma alma divina, uma vida de amor deve absolutamente ser vivida em livre arbítrio, por sua própria vontade, e que no palco como ser humano, e a vontade não pode ser influenciada de forma alguma num certo estado de compulsão. Um ser já perfeito só entra na terra com o propósito de uma missão. Também cumprirá esta missão, mas nunca com base no seu já elevado grau de maturidade antes da sua encarnação como ser humano, pelo contrário, a sua vida, como a de qualquer outro ser humano, deve ser uma batalha travada em liberdade de vontade contra fraquezas e defeitos de todo o tipo. Ele deve querer livremente o grau de perfeição que o marca como ser divino, esforçar-se por ele e alcançá-lo através da actividade amorosa, da qual também pode abster-se, tal como também pode dirigir a sua vontade para baixo porque pode usar livremente a sua vontade. Ele deve poder ser tão bom como mau, tal como todas as decisões lhe serão um dia creditadas. Deus não influencia tal alma de forma alguma, mas também não permite que ela caia presa involuntariamente ao adversário, sendo assim forçada por Ele a apostatar-se de Deus ou a agir contra a Sua vontade. Esta liberdade de escolha também teve de ser concedida ao homem Jesus para que o Seu acto de Salvação não perdesse o seu valor, tal como a Sua divindade teve de ser o mérito de um ser humano que luta pela perfeição, que deve servir de exemplo para toda a humanidade e inspirar as pessoas a imitarem o Seu modo de vida.... (27.11.1947) Jesus exemplificou uma vida de acordo com a vontade divina, consequentemente, deve também ser possível para um ser humano alcançar a mesma perfeição. Ele era um mediador entre Deus e as pessoas, consequentemente deve ser possível alcançar Deus sob a assistência de Jesus Cristo; assim Jesus também tinha de estar humanamente próximo das pessoas, Ele tinha de ter percorrido o mesmo caminho na terra e ter uma relação íntima com ambos, com Deus e com as pessoas, uma relação que era suportada pelo amor mais profundo, que Ele sentia um amor tão grande pelas pessoas que as queria ajudar; mas como Ele também sentiu o amor pela Deidade eterna que Deus exige para lhe dar poder ilimitado e abundância de força, que Ele se uniu a Ele, mas que pressupõe sempre que Jesus foi um ser humano que alcançou o Seu objectivo.... nasceu como um ser humano e ascendeu ao céu como Deus em toda a glória. Ele não foi de forma alguma privilegiado por ter tido sucesso na sua existência humana sem qualquer esforço e, como é óbvio, teve de lutar de forma invulgar contra as tentações de espíritos impuros que sabiam da sua missão na Terra e tentaram impedi-la. As tentações aproximaram-se Dele de todas as maneiras, e foi necessária toda a Sua força de vontade para resistir e alinhar os Seus desejos físicos com os desejos do espírito e da alma, pois o Seu corpo exterior era humano de carne e os Seus sentidos sentiram a beleza e o encanto do mundo terreno a um grau invulgar, e desejavam a sua realização, mas Ele negou-a ao corpo por amor à humanidade necessitada, a quem só podia trazer ajuda sacrificando-se, alcançando um maior grau de maturidade da Sua alma através da renúncia e da renúncia, o que O levou à união com Deus. A união com o seu Pai da eternidade, contudo, permitiu-lhe pela primeira vez embarcar na sua missão de difundir o ensino divino do amor na terra e de proclamar a vontade divina às pessoas, mas por outro lado deu-lhe também a força para fazer o sacrifício mais difícil que um ser humano já ofereceu a Deus e às pessoas na terra.... Assumir sem culpa a morte na cruz e sofrer dores mentais e físicas inimagináveis por amor à humanidade, a fim de lhe trazer ajuda, que teve de esperar um destino terrível no além devido à sua grande culpa de pecado, e de a salvar da condenação eterna, de se afundar nas trevas mais profundas. Jesus, o homem, colocou a vida espiritual acima da vida terrena, a sua vontade era mais forte do que o seu desejo físico, e assim foi vitorioso na batalha contra si mesmo e assim ganhou o maior prémio.... o amor da Deidade eterna, que se entregou a Ele, que fluiu para Ele sem restrições e trabalhou sobre Ele como força. E Ele tornou-se poderoso e sábio, Ele estava cheio de luz e força, a essência de Deus apoderou-se completamente d'Ele. Isto é, corpo e alma moldaram-se em amor e assim se tornaram divinos, porque a substância fundamental da Deidade eterna é o amor e, consequentemente, qualquer pessoa que carrega amor dentro de si e assim se une a Deus, o Amor eterno, tem de ser um ser divino.... Jesus era Deus e o homem.... Deus era o Seu ser, o homem era o Seu corpo, que tinha o ser divino, o amor, dentro de si mesmo. Portanto, se se fala de Jesus como Deus, então a Sua essência significa, a formação espiritual da Sua alma, a absorção em amor puro e altruísta e, assim, a formação da Sua alma à imagem de Deus..... E como Jesus tinha ganho a vitória sobre si próprio, o seu corpo espiritualizou-se e subordinou-se completamente à vontade da alma.... E assim Jesus foi impregnado pela luz, fluida pela luz, e depois da Sua morte ascendeu ao céu como o espírito mais puro, mas também visível para os discípulos através da Sua vontade.... Pois Ele tinha superado a morte, Ele tinha redimido o mundo do estado de fraqueza em que ela tinha caído através do pecado.... Ele tinha realizado a obra de redenção como ser humano, porque de outra forma não teria sido uma morte sacrificial e não teria extinguido a imensa culpa do pecado em que a humanidade tinha caído...._>Ámen