• Back

POSLJEDNJI SUD.... KAZNA ZA GRIJEH I ČIN MILOSTI....

Strah i užas će zahvatiti ljude pred Krajem i njihovom bespomoćnošću, jer osim nekolicine vjernih Bogu, svima nedostaje vjere u punog Ljubavi, mudrog i svemogućeg Boga, u nastavak života nakon smrti, i u duhovno kraljevstvo. Oni vjeruju jedino onome što vide, a vide smrt (propadanje) toga, i stoga je njihovo stanje beznadno. Oni su previsoko cijenili zemaljski život, i oni sada prepoznaju svoju nemoć da ga produže makar za jedan sat, a nesavršenost njihove duše ih užasava, jer se oni boje smrti. Oni nesvjesno osjećaju da duša ide ususret krajnje mučnom stanju, da za dušu nema nestajanja, a u njihovoj nedostatnoj zrelosti duše, oni se stoga moraju bojati Kraja ili doći k vjeri.... Čovjek koji vjeruje se suočava s Krajem s mirom, on zna da je zaštićen dok god on živi na Zemlji.... a njega ne plaši ni život nakon njegove smrti, to je za njega stvarni život, koji je njemu bio svrha i cilj zemaljskog života.... No, Posljednje vrijeme će biti strašno, jer će se sve sile tame ujediniti i bješnjeti protiv svjetla na Zemlji, kako bi ga povukle u tamu. I vjernici upadaju u krajnju nevolju, od koje im smrt izgleda kao izbavljenje. I zato oni čeznu za Posljednjim satima, oni spokojno iščekuju opoziv s ove Zemlje, i nadaju se dolasku Gospodara, koji prethodi Posljednjem Sudu. I iz toga oni crpe snagu za otpor.... Ali, Sotona bjesni, sve dok ne dođe Posljednji čas.... Ljudi se međusobno prestižu u okrutnosti i na nečuven način idu protiv vjernika.... Tamo ih sustiže Sud.... Plamen izbija iz Zemlje i konzumira sve što zahvati. I ljudi pred očima vide smrt, kojoj oni ne mogu umaći. No, njihova nevolja i strah ne nadmašuju mjeru grijeha, koje su oni sebi natovarili u vrijeme progona protiv Bogu-odanih, budući je ova mjera prepuna, i može biti namirena jedino kroz progonstvo u čvrstu materiju, da suština u ovoj nosi krivnju kroz dugo vrijeme zatočeništva. I nijedan čovjek neće izbjeći svoju sudbinu, koju je on sam sebi stvorio kroz svoj način života.... Strah i zaprepašćenje će biti preveliki za sve grješnike (krivce, kršitelje).... a podjednako blaženstvo pri dolasku Gospodara za vjernike, i sve nevolje na Zemlji će okončati za dugo vremena. Ljudi sebi ne mogu predočiti proces koji će se odvijati na Posljednjem Sudu. Božja moć kažnjava sve Njemu suprotstavljeno.... sam Sotona će biti svezan, a s njim sve snage koje su mu bile poslušne. A Zemlja će u ovo vrijeme biti mjesto živih vragova, u potpunosti u vlasti njihovog gospodara.... Ali oni ga nisu slijedili prisiljeni, nego dobrovoljno, i zato su također svi Božji protivnici, koji će sada osjetiti Božji gnjev....

Oni moraju nadoknaditi za svoju grješnost, oni moraju na sebe uzeti neizrecive muke, budući se oni nalaze u krajnjoj udaljenosti od Boga, a to znači potpunu nemoć i najtvrđe zatočeništvo, stanje koje je nezamislivo bolno za nekad snažno duhovno koje se moglo kretati u slobodi, budući da ono ne gubi svjesnost postojanja. A ipak, ovaj čin progonstva u najtvrđu materiju je čin Božje milosti, da ovom duhovnom pomogne da se oslobodi, kako bi mu dao mogućnost da iznova dosegne izvorno stanje. No, veličina krivnje grijeha određuje i mjeru muke; muke su zaista kazna, okajanje (namirenje) za grijehe, ali istodobno i sredstvo za poboljšanje (lijek), sredstvo za pretvaranje Bogu-potpuno-udaljenog duhovnoga u bića koja teže Bogu. To da je ovo sredstvo takve tvrdoće, koja ljudima izgleda okrutna, posljedica je samog čovječanstva u Posljednjem vremenu na ovoj Zemlji, jer duhovno, koje je već u fazi slobodne volje, nazaduje do krajnje dubine, unatoč svoj Božjoj pomoći koja joj dolazi ususret, koja bi duhovno željela od toga sačuvati. Ljudi se izruguju s Božjom Ljubavi, oni ne obraćaju pažnju na Njegovu Riječ, ni na Njegove sluge i proroke, oni puštaju da svi zemaljski događaji prođu pokraj njih bez da ostave utisak; njihova slobodna volja se okreće nadolje, prema onome koji se bori protiv Boga, i tako oni postaju nalik njemu. To za sobom može povući jedino potpuno progonstvo od Boga, a ovo potpuno progonstvo je uvijek stanje najveće muke, budući je jedino Božja blizina za biće usrećujuća, a udaljenost od Boga potpuno proturječi izvornom stanju bića (suštine). Želi li sada Bog dati palom biću priliku da se iznova vrati Njemu, onda ono mora okusiti muke udaljenosti od Njega, tako da se iz vlastite volje promijeni i iznova teži Bogu. Isprva je ono zaista toliko Bogu-protivno, da ne nalazi ovu volju, pa stoga boravak u čvrstoj materiji traje beskrajno dugo vremena. No, Bog zna za to kada tvrdoglavost volje počinje popuštati, i On onda također olabavljuje ovojnicu duhovnoga, i to brže, što popustljivije (pokornije, lakše za oblikovati) se duhovno pokaže u formi. Ovo je jedini način na koji duhovno iznova može stići u stanje slobodne volje, što ga sada opet stavlja pred odluku. Jer ona se neizostavno mora poduzeti u potpunoj slobodi volje. Stoga je i nadolazeći Sud samo jedan čin za spašavanje duhovnog, iako je to povezano s mučnim okajavanjem za mjeru grijeha koju je čovjek na sebe natovario u Posljednjem vremenu prije Kraja. Na ovoj Zemlji više nema uzlaznog razvoja, stoga promjene volje, i zato će svaki život završiti. Ponovno započinje vrijeme povezanosti s Bogom, i nevinosti (nedužnosti, bezgrješnosti) za malobrojne koje je Bog prethodno uzeo sa Zemlje, koje je On odredio za reprodukciju ljudskog roda, nakon što je svim drugim ljudima oduzet fizički život, pa oni više ne mogu tlačiti nekolicinu dobrih, Bogu-odanih ljudi. Jer ovo je Kraj, da Bog razdvaja dobre od loših, da On dobre nagrađuje, a zle kažnjava.... da prvi smiju voditi rajski život na Novoj Zemlji, a posljednji su osuđeni na beskrajno dugo zatočeništvo.

AMEN

Last Judgment.... Punição pelo pecado e ato de misericórdia....

O medo e o terror se farão sentir nas pessoas em vista do fim e de sua impotência, pois a todos, exceto aos poucos fiéis a Deus, falta fé num Deus amoroso, sábio e onipotente, numa continuação da vida após a morte e num reino espiritual. Eles só acreditam no que vêem e vêem a sua queda, e assim a sua condição é desesperada. Valorizaram demasiado a vida terrena e agora percebem a sua impotência para a prolongar por apenas uma hora, e a imperfeição da sua alma aterroriza-os, pois temem a morte. Eles sentem inconscientemente que a alma está se aproximando de um estado extremamente agonizante, que não existe extinção para a alma, e na sua maturidade inadequada da alma eles devem, portanto, temer o fim ou chegar à fé..... O ser humano crente aguarda o fim com paz de espírito, pois ele sabe que está protegido enquanto viver na Terra.... e mesmo a vida após a sua morte não o assusta, afinal, é a vida real para ele que foi o propósito e meta da sua vida terrena..... No entanto, os últimos dias serão terríveis, pois todas as forças das trevas se unirão e se enfurecerão contra a luz na Terra, a fim de arrastá-la para as trevas. E os crentes estarão em extrema angústia, da qual a morte lhes aparecerá como redenção. E é por isso que anseiam pelas últimas horas, aguardam ansiosamente a chamada desta terra e esperam a vinda do Senhor, que precede o juízo final. E daí retiram a força para resistir.... Mas Satanás enfurece-se até a última hora chegar.... Os homens primam pela crueldade e agem de forma ultrajante contra os crentes.... Depois vem o julgamento.... As chamas irrompem da terra e consomem tudo o que eles apreendem. E o povo vê a morte diante dos seus olhos, da qual não pode escapar. No entanto, suas dificuldades e temor não superam a quantidade de pecados em que incorreram durante o tempo de perseguição contra aqueles que são fiéis a Deus, pois essa quantidade está transbordando e só pode ser paga através do banimento em matéria sólida, de modo que a disposição nesta matéria pagará a culpa através do longo tempo de prisão. E nenhum ser humano escapará ao seu destino, que ele criou para si próprio através do seu modo de vida..... O medo e o horror serão esmagadores para os culpados.... a felicidade na vinda do Senhor será a mesma para os crentes, e toda a miséria na Terra chegará ao fim por muito tempo. As pessoas não podem imaginar o processo que ocorrerá no último julgamento. O poder de Deus castiga tudo o que é contrário a Ele.... O próprio Satanás será ligado e com ele todos os poderes que lhe estavam ligados. E a Terra será, nessa altura, um lugar de demónios vivos, plenamente no poder do seu Senhor.... Mas eles não o seguiram pela força, mas voluntariamente e, portanto, também todos os adversários de Deus que agora vão sentir a ira de Deus....

Eles têm de expiar a sua pecaminosidade, têm de suportar tormentos indescritíveis porque estão em extremo afastamento de Deus e isso significa total impotência e prisão mais dura, um estado que é inimaginavelmente agonizante para o espiritual outrora poderoso que pode mover-se em liberdade, uma vez que não perde a consciência da existência. E no entanto, mesmo este ato de banimento na matéria mais sólida é um ato de graça de Deus para ajudar este espiritual a tornar-se livre afinal, para dar-lhe a oportunidade de alcançar novamente o estado original. Mas a magnitude da culpa do pecado também determina a medida do tormento; o tormento é de fato um castigo, uma expiação pelos pecados, mas ao mesmo tempo uma correção, um meio para a transformação do ser espiritual, que está completamente distante de Deus, em seres que lutam por Deus. O fato de este meio ser de tal dureza, que parece cruel para as pessoas, é culpa da própria humanidade nos últimos dias nesta Terra, porque o espiritual, que já se encontra no estágio do livre-arbítrio, regressa à máxima profundidade, apesar de toda a ajuda acomodatícia de Deus, que quer impedir que o espiritual o faça. As pessoas zombam do amor de Deus, não prestam atenção à Sua Palavra, aos Seus servos e profetas, deixam que todos os acontecimentos terrenos os passem sem serem impressionados; o seu livre arbítrio se volta para baixo em direção àquele que luta contra Deus e assim se tornam como Ele. Isto só pode resultar em um completo banimento de Deus, e este completo banimento é sempre um estado de grande agonia porque só a proximidade a Deus faz o ser feliz e a distância de Deus contradiz completamente o estado original do ser. Se Deus quer dar ao ser caído a oportunidade de voltar para Ele novamente, ele tem que passar pela agonia da distância Dele para que mude por sua própria vontade e se esforce novamente para Deus. Inicialmente, porém, ela é tão oposta a Deus que não pode reunir essa vontade e, portanto, sua permanência na matéria sólida dura um tempo infinitamente longo. Mas Deus sabe quando a teimosia da vontade começa a enfraquecer, e então Ele também afrouxa a capa do espiritual, e quanto mais rápido, mais rende o espiritual se mostra em forma. Esta é a única maneira pela qual o espiritual pode novamente alcançar o estado de livre arbítrio, que agora o confronta novamente com a decisão. Pois isto tem absolutamente de ser feito com total liberdade de vontade. Portanto, também o julgamento vindouro é apenas um ato para recuperar o espiritual, embora esteja ligado a uma dura expiação pela medida do pecado, com a qual os homens se sobrecarregam na última vez antes do fim. Um desenvolvimento ascendente, ou seja, uma mudança de vontade nesta terra, não existe mais, e portanto toda a vida terminará. Um tempo de ligação com Deus e de culpa começa novamente para os poucos que Deus tira da terra antes, a quem Ele destinou para a procriação da raça humana, depois de todas as outras pessoas terem sido privadas da vida corporal, para que não possam mais assediar os poucos bons, pessoas leais a Deus. Pois este é o fim, que Deus separa o bom do mau, que Ele recompensa o bom e pune o mau.... para que o primeiro possa levar uma vida paradisíaca na nova terra e o segundo esteja condenado a uma prisão sem fim...._>Amém