• Back

VELIČINA KRIVNJE SPRJEČAVA ULAZAK U ONOSTRANO.... PROGONSTVO....

Veličina krivnje koju čovječanstvo svaljuje (natovaruje) na sebe, svakodnevno se povećava, i treba nazvati krivima sve ljude koji izvršavaju ili odobravaju postupke kojima je zanijekana svaka Ljubav prema bližnjemu. Gdje provaljuju mržnja i neljubavnost (nemilosrdnost), tamo ljudi griješe, jer oni krše Božji red, oni krše Zapovjedi Ljubavi prema Bogu i prema bližnjemu. I tako oni povećavaju krivnju svakim postupkom koji je loš, a sebe čini krivim i onaj koji se ne gnuša takvog postupka, nego pristaje na njega (odobrava ga). Ali ljudi ne promišljaju na posljedice, no oni ih moraju na sebe preuzeti na Zemlji ili u onostranom, a budući da se krivnja uzdiže u neizmjerno, ona se ne može iskupiti (namiriti) ni na Zemlji ni u onostranom, jer je zemaljsko vrijeme prekratko, a u onostranom se razvoj naviše može odvijati samo od određenog stupnja nadalje, a ovaj stupanj više ne dosežu ljudi, koji su se učinili krivima do te mjere da oni svakog dana i svakog sata počinjaju prijestup u novoj neljubavnosti. I zato oni moraju i dalje ostati na ovoj Zemlji, oni ne mogu nakon svoje smrti ući u duhovno kraljevstvo, nego njihova smrt znači jedino promjenu njihovog izvanjskog oblika, njihove duše će dobiti druge pokrivače, i kretati se i dalje na Zemlji, samo u potpuno neslobodnom stanju. Jer, kroz njihovu ogromnu krivnju, oni su proigrali svaku slobodu, i dospjeli u mučno zatočeništvo, iz kojeg se sami ne mogu osloboditi. No, veličina krivnje zahtijeva iskupljenje (naknadu), a budući da u duhovnom kraljevstvu oni moraju vječnostima čamiti i patiti, žele li se oni osloboditi svoje velike krivnje, Božje je Djelo milosrđa to da On stvara drugu mogućnost da se okaje ova krivnja i istodobno iznova teži slobodi, čak i ako je nakon beskrajno dugog vremena duši iznova odobrena obnovljena sloboda volje. Ipak će, u stanju prisile biti potaknuta na aktivnost, koja istovremeno znači viši razvoj, dok u onostranom, u duhovnom kraljevstvu suštini nedostaje svake snage, a također je i volja za aktivnošću potpuno paralizirana (onemogućena) vlastitom krivnjom. Stoga je naizgled najokrutnije djelo Božanskog Stvoritelja, ujedno djelo Ljubavi prema palom duhovnom, koje je svoju nekadašnju krivnju višestruko povećalo kroz Bogu-protivne postupke, koje ono u slobodnoj volji vrši na Zemlji. I dok god se ljudi ne vrate i ne promijene u Ljubav, oni na sebe nagomilavaju krivnju na krivnju, a posljedice su zastrašujuće, jer oni neizbježno privlače Božji Sud, i sebe same lišavaju svake slobode.... Jer, oni moraju ispaštati zbog Božanske Pravednosti, oni sve posljedice moraju preuzeti na sebe.... oni moraju još jednom proći hod kroz cijelo Stvaranje, dok im iznova nije dana slobodna volja, kako bi ju oni sada mogli iskoristiti za konačno oslobađanje iz forme.

AMEN

O tamanho da culpa impede a entrada na vida após a morte.... Banimento....

A extensão da culpa da humanidade aumenta diariamente, e todas as pessoas devem ser chamadas de culpadas que realizam ou aprovam ações que lhes negam qualquer amor ao próximo. Onde o ódio e a indelicadeza rompem com as pessoas pecam, porque ofendem a ordem divina, ofendem os mandamentos do amor a Deus e ao próximo. E assim aumentam a sua culpa com cada ação que é má; e mesmo ele é culpado que não detesta tal ação, mas consente com ela. Mas as pessoas não consideram as conseqüências, no entanto têm de tomá-las sobre si mesmas na Terra ou no além, e como a culpa aumenta imensamente não pode ser redimida na Terra nem no além, pois o tempo terreno é muito curto e no além uma ascensão só pode proceder a partir de um certo grau, e as pessoas não chegam mais a esse grau que se fazem culpadas a tal ponto que cometem novos atos de indelicadeza a cada dia e a cada hora. E por isso eles têm de permanecer nesta Terra, não podem entrar no reino espiritual após a sua morte, mas a sua morte significará apenas uma mudança da sua forma exterior, as suas almas receberão outras coberturas e continuarão a mover-se na Terra apenas num estado completamente desprovido de liberdade. Pois através da sua culpa excessiva eles perderam toda a liberdade e caem num cativeiro agonizante do qual não se podem libertar. Mas a magnitude de sua culpa requer expiação, e como teriam de definhar e sofrer por eternidades no reino espiritual se quisessem ser libertados de sua grande culpa, é ato de misericórdia de Deus que Ele cria outra possibilidade de expiar essa culpa e, ao mesmo tempo, lutar novamente pela liberdade, mesmo que a alma receba renovada liberdade de vontade depois de um tempo infinitamente longo. Mas num estado de compulsão é contudo induzida a uma actividade que, ao mesmo tempo, significa um desenvolvimento superior, enquanto que no além, no reino espiritual, falta-lhe toda a força e a vontade de actividade é também completamente paralisada pela sua própria culpa. Assim, mesmo a obra aparentemente mais cruel do Criador divino é uma obra de amor sobre o espiritual caído, que aumentou muitas vezes a sua culpa anterior através de ações de oposição a Deus, que ele realiza na Terra em livre arbítrio. E enquanto as pessoas não se arrependerem e mudarem para o amor, amontoam a culpa sobre a culpa sobre si mesmas, e as consequências são assustadoras, pois inevitavelmente atraem o julgamento punitivo de Deus sobre si mesmas e privam-se de toda a liberdade.... Pois eles devem expiar segundo a justiça divina, eles devem assumir todas as conseqüências sobre si mesmos.... eles têm que percorrer novamente o caminho através de toda a criação até receberem novamente o livre arbítrio para poderem utilizá-lo para o lançamento final a partir do formulário...._>Amém