• Back

VOLJA ZA ŽIVOTOM.... STRAH OD SMRTI....

Volja ljudskog bića za životom/življenjem je vrlo snažno razvijena sve dok je zrelost njegove duše i dalje vrlo niska, što je sasvim razumljivo budući ga svijet i dalje obuzima/očarava i daje mu pričinu [[ili ‘pretendira/pretvara se’]] kako ispunjava njegove želje. Ljudsko biće nalazi odustajanje od njegovog zemaljskog života izuzetno teškim sve dok mu nedostaje vjere u život nakon smrti, budući potonje čini da on na život na Zemlji gleda drugačije. Vrlo duboko posvećena/privržena osoba na zemaljski život gleda tek kao na prijelazno mjesto, kao na školu koju mora pohađati kako bi bio primljen u kraljevstvo gdje započinje stvarni život. I ova vjera će mu također dati snagu prevladati sve prepreke i poteškoće zemaljskog života, dok se nevjernik često slama i odbacuje svoj život pretpostavljajući kako ga je on sam sposoban trajno dokončati. Svatko sa vrlo dubokom vjerom će rado dati svoj život ako se to od njega zahtjeva budući usmjerava svoju pažnju prema životu nakon smrti njegova tijela i njegovoj čežnji za uniji sa Bogom, pošto osjeća kako je to primarno istinski život. Sve dok ljudsko biće jedino obraća pažnju na Zemlju i njezina dobra on koči/spriječava svoje težnje za uzlazom, on žudi svijet sa svakom žilicom svojeg bića i misao kako će jednog dana morati napustiti ovaj svijet je za njega nepodnošljiva i depresivna.

A to otkriva njegovo stanje uma pošto njegova ljubav za svijetom umanjuje njegovu ljubav spram Boga i drugih ljudi, i stoga je čovjek i dalje duhovno nezreo, to jest, njegova duša se još nije ujedinila sa duhom u sebi, on još nema svjesnost i ništa mu bolje nije poznato od njegova zemaljskog života. U tom slučaju je za njega svaka misao o smrti strašna, on želi živjeti da bi uživao, on žudi svjetovna dobra i zanemaruje/prezire duhovne vrijednosti. I ovaj se duhovno nizak nivo ne može dovoljno puno kritizirati pošto je ljudsko biće sada u velikoj opasnosti izgubiti njegov zemaljski baš kao i duhovni život. Ako ne iskoristi svoj zemaljski život da bi pronašao sjedinjenje sa Bogom on će živjeti uzalud i za njega je bolje izgubiti zemaljski život nego se najdublje zaljubiti u materiju, što je istoznačno sa duhovnom smrću. Zemaljski život je milost dana ljudskom biću poradi višeg razvoja i za nadvladavanje [[ili ‘da bi se izdignuo iznad’]] materije kako bi mogao ući u duhovno kraljevstvo.... Međutim, ako zbiljski zadatak ljudskog bića na Zemlji biva zanemaren on sebe veže za materiju i mora na silu biti odvučen/odvojen dokončavanjem njegovog zemaljskog života. Sve dok je misao o fizičkoj smrti nepodnošljiva za čovjeka on ne obraća dovoljno pažnje na njegov stvaran zemaljski zadatak. Volja za životom je u njemu toliko jaka da će učiniti sve da bi ga zaštitio i produžio u vjeri kako je njegov život u njegovim vlastitim rukama, a ipak on se plaši da ga ne izgubi prerano. Jedino sa mišlju o onostranom, u vjeri o dušinom životu nakon smrti, užas od smrti se započinje povlačiti i onda ljudsko biće razumije kako je njegov zemaljski život samo pripremna faza za stvaran život koji će trajati vječno.

AMEN

El deseo de vivir. El miedo ante la muerte

Mientras la madurez del alma todavía esté poco desarrollada, la voluntad del hombre para vivir está muy desarrollada. Esto es comprensible porque el mundo todavía le sujeta simulándole la satisfacción de sus deseos. Mientras al hombre falte la fe en una vida después de la muerte, ceder la vida terrenal le resulta enormemente difícil, porque tal fe le permite mirar la vida en la Tierra desde un ángulo totalmente distinto.

Un hombre de fe profunda considera la vida en la Tierra como una estación intermedia - como una escuela por la que tiene que pasar para conseguir acogida en aquel Reino en que empieza la verdadera Vida. Y esta fe le dará la fuerza necesaria para vencer todos los obstáculos y las dificultades de la vida terrenal, mientras los incrédulos frecuentemente fracasan en ellos y a veces tiran su vida, imaginándose que ellos mismos pueden acabar con ella definitivamente.

Aquel que tiene una fe profunda, el día en que su vida esté reclamada la soltará con toda devoción, porque su atención está dirigida a la vida después de la muerte del cuerpo físico, y su deseo anhela por la unificación con Dios... pues percibe que únicamente esta es la verdadera vida.

Mientras el hombre hace caso de la Tierra y sus bienes, su aspiración por lo Alto está inhibida, porque todos sus sentidos aspiran por el mundo. Tan sólo el pensamiento que un día tenga que dejar la Tierra atrás, le resulta insoportable y le oprime. De esto se puede deducir su condición espiritual porque el amor al mundo discrimina al amor a Dios y al prójimo; y si es así, entonces el hombre tiene todavía un espíritu muy inmaduro. Es decir, su alma aún no ha encontrado la unión con el espíritu en ella; de modo que aún no está al tanto y no sabe nada que podría valer más que le vida terrenal.

En estas condiciones cada pensamiento en la muerte para él es un horror, porque quiere vivir para disfrutar y anhela los bienes mundanos. Pero el bien espiritual lo ignora. Ahí se trata de un bajo espiritual que no puede ser censurado suficientemente, dado que el hombre se encuentra en el gran peligro de poder perder su vida - en el sentido material tanto como en el espiritual. Porque si no aprovecha la vida terrenal para buscar la conexión con Dios, la vive en balde; y por eso le toca olvidarse de su vida ya antes, para que no se pierda en un amor demasiado arraigado a la materia, lo que equivale a una muerte espiritual. Porque la vida en la Tierra es una Gracia concedida al hombre para el desarrollo del alma hacia lo Alto y para vencer la materia... para encontrar entrada en el Reino espiritual.

Pero si la verdadera tarea del hombre en la Tierra queda ignorada, entonces él mismo se ata a la materia; por eso hay que arrancarle de esta a la fuerza, terminando su vida terrenal. Mientras al hombre el pensamiento en la muerte física le resulte insoportable, ¡es porque él no considera su verdadera misión en la Tierra! Su deseo de vivir es tan fuerte que hace todo para proteger la vida mundana y para prolongarla, convencido de que él mismo la puede controlar... pero aun así tiene miedo que la pudiera perder antes del tiempo.

Únicamente en vista del Reino del Más Allá, en la fe en la vida del alma después de la muerte del cuerpo, la muerte empieza a perder sus horrores; porque entonces el hombre reconoce que su vida en la Tierra no es sino un preparatorio para la verdadera vida que dura eternamente.

Amén.