• Back

LJUBAV PREMA MATERIJI JE NAZADOVANJE (DUHOVNO)…

Svaka materijalna misao potpomaže uvecavanje materije, i stoga prijeci razvoj duše. Jer, cim covjek žudi materiju, duša je prenesena nazad u stanje koje je odavno prevladala. Ona tako iznova ulazi u vezu sa ovim materijalnim, ponovo se prikljucuje još nezrelom duhovnom u materiji, a ovo za dušu uvijek znaci nazadovanje… Stoga covjek mora u svakom trenutku biti u stanju svoje misli odvojiti, on mora tražiti doticaj s duhovnim koje se nalazi na višoj razini, i on ne smije ispustiti jednom uspostavljeni kontakt, žudeci ono što je udio Božjeg protivnika. Ovaj ce uvijek tlaciti misli covjeka, predstavit ce mu se u radostima svijeta, u zemaljskim užicima ili u zemaljskom posjedovanju, i on ce covjeka željeti navesti da cijeni jedino takve užitke kako bi ga udaljio od Boga. A, covjek je slobodan odluciti se za ili protiv Boga. I, ako se on sada više priklanja svijetu, on svojim odobravanjem uvecava materiju. Misao je duhovna sila koja se sada koristi na pogrešan nacin, kada se covjek misaono bavi onim što on treba nadvladati. On doista treba svoj zemaljski zadatak ostvariti usred materije, ali uvijek jedino na nacin da on pomaže izbaviti materiju, da on nju privodi njenoj istinskoj svrsi, odnosno, potice ju na služenje, da on tako svu materiju koristi za dobro bližnjeg, i kroz to je takoder sam aktivan služeci. Cim on medutim, žudi materiju za sebe, kako bi time sebi stvorio ugodan život, njegova ljubav se odnosi na još nezrelo duhovno, koje on nastoji vezati za sebe, ali ga ne želi izbaviti (osloboditi). Ovo je pogrešna (lažna) ljubav, to je lakomost (pohlepa) za posjedovanjem koja duši nikada nije na korist, buduci covjek stremi naniže namjesto naviše, on traži sjedinjenje s onim što je on davno prevladao, i prema tome, oblikuje se retrogradno (nazadujuci, regresivno). Ali, pomaže li on duhovnome u materiji omogucavajuci mu služecu aktivnost, onda on uvelike skracuje njegov razvojni put, on pomaže duhovnome da prevlada svoju izvanjsku formu… Stoga materija onda nije uvecana, nego umanjena, dok se duhovno u njoj oslobada, kako bi u novoj materijalnoj ljusci (omotacu, cahuri) iznova zapocelo borbu protiv materije. Odnosi li se ljubav covjeka na materiju, stoga na vanjski omotac, onda ona mora biti pobijedena… ali, odnosi li se ona na duhovno u ljusci (omotacu, cahuri), onda ce Ljubav djelovati izbavljujuce, ona ce pomoci duhovnom osloboditi se, dok ce ljubav prema materiji prognati duhovno još duže u formu, buduci se ona toga ne želi odreci, a takva ljubav za duhovno znaci dugo vrijeme zatoceništva, da ne može umaci materiji, buduci mu je prevladavanje materije ucinjeno nemogucim (onemoguceno).

AMEN

Amor à matéria Regressão (espiritual)....

Todo pensamento material ajuda a aumentar a matéria e é, portanto, um entrave ao progresso da alma. Pois assim que o ser humano deseja a matéria, a alma é levada de volta a um estado que há muito tempo já superou. Volta, portanto, a unir-se a esse material, volta a unir-se ao espiritual ainda imaturo na matéria, o que significa sempre um passo atrás para a alma. Portanto, o ser humano deve ser capaz de desprender-se de seus pensamentos a qualquer momento, deve buscar o contato com o espiritual, que está em um nível superior, e não pode desprender-se do contato uma vez estabelecido, desejando aquilo que é parte do adversário de Deus. Ele sempre sitiará os pensamentos do ser humano, ele se apresentará a ele nos prazeres do mundo, nos prazeres terrenos ou nos bens terrenos, e desejará tentar o ser humano a só homenagear tais prazeres para afastá-lo de Deus. E o ser humano é livre de decidir a favor ou contra Deus. E se ele agora se inclina mais para o mundo, ele aumenta a matéria através do seu consentimento. É o pensamento do poder espiritual que agora é usado de forma errada quando o homem está mentalmente preocupado com o que ele deve superar. Ele deve certamente cumprir a sua tarefa terrena no meio da matéria, mas somente sempre de tal maneira que ajude a redimir a matéria, que a guie para o seu verdadeiro propósito, ou seja, que a faça servir, que use toda a matéria em benefício do seu semelhante e assim também trabalhe de maneira serviçal. Mas, tão logo ele deseje a matéria para si mesmo a fim de criar uma vida agradável para si mesmo através dela, seu amor é para o espiritual ainda imaturo, que ele tenta acorrentar para si mesmo, mas não quer redimir. Este é um amor errado, é uma ganância pelos bens que nunca é benéfica para a alma, pois o ser humano se esforça para baixo em vez de para cima, ele busca a unificação com aquilo que há muito venceu e assim se molda a si mesmo de forma retrógrada. Mas se ele ajuda o espiritual na matéria, tornando possível uma atividade de serviço para ele, ele encurta seu curso de desenvolvimento em uma quantidade considerável, ele ajuda o espiritual a superar sua forma externa..... Assim, a matéria não é então aumentada, mas reduzida, enquanto o espiritual se torna livre nela, a fim de iniciar novamente a luta contra a matéria numa nova cobertura material. Se o amor do ser humano se aplica à matéria, ou seja, à concha exterior, então deve ser combatido.... No entanto, se se aplicar à substância espiritual dentro da casca, o amor terá um efeito redentor, ajudará a substância espiritual a tornar-se livre, enquanto o amor pela matéria manterá a substância espiritual cativa na forma por muito mais tempo porque não quer despojar-se dela e tal amor significa longos períodos de prisão para a substância espiritual que não pode escapar da matéria porque se torna impossível para ela superar a matéria...._>Amém