• Back

VJERA - NEVJERA.... RAZUMSKO RAZMIŠLJANJE - ZNANJE....

Samostalnost ljudskog razmišljanja itekako je vrijedna, tamo gdje se radi o zemaljskim pitanjima i njihovim odgovorima, no postoji najveća opasnost (od toga) tamo gdje se trebaju rješavati duhovna pitanja. Čovjek teži tomu da dokaže ispravnost svoga razmišljanja, a to će mu i poći za rukom u čisto zemaljskim rezultatima njegovog razmišljanja.

No duhovne stvari ne mogu se potkrijepiti dokazima, iz čega slijedi da nešto što se odnosi na duhovna pitanja razumski nikada ne može biti objašnjeno kao ispravno ili pogrešno. Mnogostranost zemaljskih poimanja uvjetuje dokazivanje onoga što se postavlja kao učenje. No duhovno znanje ne može se stjerati u čvrsto učenje, pošto dokazi ne mogu biti pruženi.

A kako čovjek ne može dokazati istinitost toga što je zadobiveno kao duhovno znanje, isto tako se ne može dokazati ni neistinitost istoga, jer čak i visoko razvijeni razum ne može prodrijeti u područje koje mu je nedostupno, sve dok se za to ne posluži duhovnom snagom. Čovjek će uvijek jedino morati govoriti o “vjerovanju”; a vjera je stvar srca, ne razuma.

Putem vjere čovjek dolazi do znanja koje razumski nikada ne može priskrbiti. Ali to znanje nemoguće je dokazati, a isto tako ne može se dokazati neistinitost toga što on vjeruje da zna. I pošto ne mogu biti pruženi dokazi, čovjeku se mora prepustiti izbor za prihvaćanje znanja vjernika. Prihvaćanje tih mudrosti potpuno je slobodna stvar volje.

A s druge strane, bližnji nema pravo nazivati ga sanjarom ili lašcem, pošto ni on za to ne može dati dokaze, i njegov, koliko god oštar i jasan razum, u odnosu na duhovne istine nedostatan je. Čovjek vjernik njih prihvaća, nevjernik ih odbija....

Čovjek vjernik išao je putem kojim može ići i nevjernik, ako to želi.... a tada mora sakupljati ista znanja, i tek tada može se uvjeriti u istinitost onoga što je prije odbijao. Vjera ili nevjera određuju stupanj znanja ili potpuno neznanje....

Gdje nedostaje vjera, tamo nije dovoljno ni najoštrije razumsko razmišljanje, ono vodi u krivom pravcu. Ljudska mudrost istražuje zemaljske probleme i ne prodire u područja koja se nalaze s onu stranu zemaljskoga. A duboka vjera podiže veo skrivenoga, i čovjeku se otkrivaju najdublje tajne.

Pa i ako ništa ne može biti dokazano.... čovjek koji je i pored toga vjernik, bezuvjetno će kao Istinu priznati ono što mu je predstavljeno od strane vjernika. Njemu će biti dostupno isto znanje, on će sa zadivljujućom sigurnošću zastupati ono što prepoznaje kao Istinu, i razumsko razmišljanje neće ga moći uvjeriti u suprotno, pošto mu njegovo srce daje potvrdu toga da je u ispravnom razmišljanju.

Dakle Istina bližnjemu samo može biti predana, no da bi ju mogao prihvatiti kao Istinu, on se isto tako mora oblikovati u čovjeka vjere i čovjeka koji žudi za Istinom, tek tada spoznaje vrijednost onoga što mu se nudi, i tad se neće dati zbuniti ako mu razumski Istina bude nijekana i bude predstavljana kao neistina ili ako se u nju sumnja. Čisto razumske tvrdnje stoga ne trebaju biti prihvaćane, i percepcija srca treba biti uzeta u obzir, jer to je vjerodostojnije od zemaljski zadobivene mudrosti....

AMEN

Crença - Unbelief.... Mind - Knowledge....

A independência do pensamento humano deve ser apreciada quando se trata de perguntas terrenas e suas respostas, mas o maior perigo é onde os problemas espirituais devem ser resolvidos. O homem se esforça para provar a exatidão de seu pensamento, e ele também terá sucesso em resultados puramente terrenos de seu pensamento. Mas coisas espirituais não podem ser provadas, conseqüentemente nada pode ser declarado certo ou errado intelectualmente no que diz respeito às questões espirituais. A versatilidade da concepção terrena exige a prova do que é estabelecido como doutrina. O conhecimento espiritual, porém, não pode ser forçado a uma doutrina fixa, porque as provas não podem ser produzidas. Mas assim como não se pode provar a verdade do que se ganhou como pensamento espiritual, também não se pode provar a inverdade dele, pois mesmo o intelecto altamente desenvolvido não pode penetrar numa área que permanece fechada a ele enquanto não fizer uso da força espiritual para fazê-lo. Só se poderá falar de "fé"; a fé, porém, é uma questão do coração, não do intelecto. No caminho da fé o homem alcança um conhecimento que nunca poderá adquirir intelectualmente. Mas não é possível provar esse conhecimento, nem a inverdade do que ele acredita saber pode ser provada a ele. E como não podem ser produzidas provas, também deve ser deixado ao semelhante apropriar-se do conhecimento do ser humano crente. A aceitação desta sabedoria é uma questão de vontade completamente livre. Por outro lado, porém, o ser humano também não tem o direito de retratá-lo como fantasista ou mentiroso, pois também não pode fornecer qualquer evidência para isso, e seu pensamento intelectual, por mais afiado e claro que seja, é inadequado diante das verdades espirituais. O crente aceita estes, o incrédulo recusa..... O crente seguiu um caminho que o descrente também pode seguir se quiser.... Mas então ele deve reunir o mesmo conhecimento, e só então ele pode se convencer da verdade do que ele rejeitou anteriormente. A fé ou descrença determina o grau de conhecimento ou ignorância total.... Mas onde falta fé, mesmo o pensamento intelectual mais agudo não tem qualquer utilidade, ela se desvia. A sabedoria humana investiga os problemas terrenos e ainda assim não penetra nos reinos que se separam dos terrenos. A fé profunda, porém, levanta o véu do escondido e revela os segredos mais profundos ao homem. E mesmo que nada possa ser provado.... o crente da mesma forma aceitará incondicionalmente como verdade o que lhe é transmitido pelo lado da fé. O mesmo conhecimento será tornado acessível a ele, ele representará com feliz certeza o que ele reconhece como verdade, e a sabedoria intelectual não será capaz de convencê-lo do oposto, porque seu coração lhe dá a confirmação de que ele está pensando corretamente. Por isso a verdade só pode ser transmitida aos semelhantes, mas para que possam aceitá-la como verdade também têm de se moldar como uma pessoa crente, que procura a verdade, só então reconhecerão o valor do que lhes é oferecido, e também não se deixarão distrair se a verdade for refutada intelectualmente e apresentada a eles como inverdade ou duvidada. Portanto, as impressões puramente intelectuais não devem ser avaliadas, mas o sentimento do coração deve ser levado em conta, pois isso é mais credível do que a sabedoria adquirida terrena....._>Amém