• Back

ZBUNJENO RAZMIŠLJANJE – NEVJEROVANJE.... VJERA – MILOST....

Objašnjenje za njihovo nevjerovanje počiva u ljudskom zbunjenom razmišljanju. Kada se ljudi pridruže školi razmišljanja koja može biti nazvana potpuno pogrešnom poredbeno sa čistim učenjem Krista, to je obmanjujuće razmišljanje, i što manje se ona podudara sa Istinom, to su ozbiljnije posljedice. Misli koje su protivne Istini, moraju, razumljivo, oduzimati od istinitog vjerovanja i pripremiti tlo za nevjerovanje. Međutim, osoba će biti nesposobna razumjeti jasnu misao već će napreskok vjerovati jedan trenutak ovo a drugi ono, to jest on će to smatrati za Istinu. I stoga je njegov slijed razmišljanja pobrkan, on će teško prepoznati ono što je ispravno kao Istinu i ovo stanje je jedva zadovoljavajuće. Ono ne može rezultirati u čovjekovom duhovnom napretku nego će mu namjesto toga uzrokovati neprestanu tjeskobu i on će nastaviti inzistirati na njegovom gledištu jedno dugo vrijeme. On će mimoići Čistu Istinu budući isključuje Boga. Otud će pokušati, pomoću njegova vlastitog razmišljanja, njegove vlastite snage, dokučiti što je za njega neshvatljivo, i njegove će misli prema tome biti zavedene. Ili njegova volja za Istinom nije snažna, posljedično tome, ona mu isto tako ne može biti ponuđena, dok će osoba koja žudi znanje samog znanja radi primiti najblistaviju mudrost. Vjerovanje i nevjerovanje su utemeljeni na suprotnim uvjetima. Kako bi imao vjeru, ljudsko biće mora imati dječji odnos sa Bogom. On mora sebe totalno izručiti vječnom Božanstvu.... on mora sebe vidjeti kao malenog i beznačajnog i prepoznati u vječnom Božanstvu Biće vrlodubokog savršenstva.... Jer to je vjera.... Ateist, međutim, niječe sve, on smatra sebe inteligentnim i mudrim i nikakva poduka se ne probija do njega. On neće nikada sebe podrediti višem Biću budući niječe njegovo postojanje. Time on je ohol; posljedično tome, preduvjeti su u potpunosti drugačiji.... vjernikove misli su jasne i ispravne, dok mislima nevjernika nedostaje reda i prema tome ne može isto tako doći do ispravnog zaključka. Duhovna jasnoća nikada ne može biti dana arogantnoj osobi budući on ne moli za milost, prema tome ju on ne može primiti. Bez Božanske milosti, međutim, ljudsko biće ne može razmišljati ispravno. Ali volja ljudskog bića je često preslaba kako bi tražio pomoć od Boga Osobno, i stoga će on živjeti u neznanju sve dok ne moli za duhovnu jasnoću i onda ponizno čeka na Božansku milost.

AMEN

Pensamento confuso - unbelief.... Fé - Grace....

A explicação para a sua descrença deve ser procurada no pensamento confuso das pessoas. Se as pessoas seguem uma escola de pensamento que pode ser chamada de completamente errada em comparação com o puro ensinamento de Cristo, isso é pensamento errado que é tanto mais sério quanto menos corresponde à verdade. Os pensamentos que se opõem à verdade devem, compreensivelmente, distrair-se da fé correta, mas preparar bom terreno para a incredulidade. Mas o ser humano não será capaz de captar pensamentos claros, mas saltará de uma coisa para a outra, ou seja, acreditar que é a verdade. E assim seu pensamento é confuso, mas ele dificilmente reconhecerá o que é certo como verdade, e tal estado dificilmente é satisfatório. Não traz progresso espiritual ao ser humano, mas o preocupa constantemente e o deixa persistir na sua opinião por muito tempo. Ele passará pela pura verdade, pois ele fecha Deus. Assim ele procura sondar o incompreensível pelo seu próprio pensamento, pela sua própria força, e por isso o seu pensamento vai no sentido errado. Ou então a sua vontade de verdade não é grande e por isso também não lhe pode ser oferecida, ao passo que a sabedoria mais clara vem ao homem que deseja o conhecimento para seu próprio bem. A fé e a incredulidade têm pré-requisitos opostos. Para poder acreditar, o homem deve estar no relacionamento mais infantil com Deus. Ele deve entregar-se sem reservas à eterna divindade.... ele deve considerar-se pequeno e insignificante e reconhecer na Deidade eterna um ser da mais alta perfeição.... Pois esta é a faith.... O descrente, porém, nega tudo, considera-se inteligente e sábio e não é receptivo a qualquer instrução. Ele nunca se submeterá a um ser superior porque nega a sua existência. Ele é, portanto, sublime e, portanto, os pré-requisitos são completamente diferentes.... o pensamento do crente é claro e justo, enquanto o descrente não tem ordem nos seus pensamentos e não pode chegar à conclusão certa. Pois uma pessoa que se sente exaltada nunca pode ter clareza de espírito, pois não reza pela graça e, portanto, não pode recebê-la. Sem a graça divina, porém, o ser humano não pode pensar corretamente. No entanto, a vontade do ser humano é muitas vezes demasiado fraca para procurar ajuda do próprio Deus, e assim ele caminhará na ignorância até pedir clareza de espírito em oração e humildemente esperar a graça divina.

Amém