• Back

ZAŠTO SE MNOGI LJUDI BOJE TRENUTKA UMIRANJA?!

Trenutak umiranja je za mnoge ljude postao stvar nesavladivog straha, oni su zabrinuti i preplašeni svakom mišlju o njemu, a to je uvijek znak nedovoljne zrelosti duše. Duša nesvjesno prepoznaje svoje manjkavo/oskudno stanje i percipira da je smrt tijela kraj njezina zemaljskog postojanja.... ona intuitivno osjeća da nije najbolje iskoristila svoj zemaljski život, i zbog toga ljudsko biće (pro)nalazi kako je misao o smrti zastrašujuća. Neizvjesnost nakon smrti ju uznemirava, ona je puna sumnje u svezi života nakon smrti pa ipak ona nije sasvim uvjerena niti da je njezin život konačno završen. I baš ova nesigurnost/neizvjesnost u svezi ‘poslije’ ju čini zabrinutom u pogledu trenutka odvajanja od svijeta. Što je čovjek zreliji to ga misao o smrti manje pogađa, razlog tome počiva u spoznaji/realizaciji da stvarni život ne započinje sve do smrti tijela. Preduvjet za ulazak u svjetlosne sfere je sposobnost da se zemaljski život preda/napusti sa lakoćom/radosno budući da čovjek onda više nije priljubljen uz zemaljska vlasništva [[= materijalne stvari]], on je prevladao materiju....

Sve što čovjek ostavlja iza sebe na Zemlji su zemaljska vlasništva za kojima više ne bi trebalo žudjeti već ih veselo i sa radošću odbaciti/napustiti. Sve što je čovjeku milo na Zemlji on treba biti sposoban napustiti/odustati od toga sa lakoćom/radosno, onda će njegov odlazak sa ovog svijeta biti lagan. Ne smije biti ničeg što čovjeka vuče nazad ili će oslobađanje od Zemlje uvijek biti borba. Posljedično tome svaka žudnja treba biti prevladana u ranijem stadiju tako da smrt može u bilo koji trenutak pristupiti ljudskom biću i nikad ga ne iznenaditi. Jednako odlučna za fizički kraj ljudskog života je želja za Bogom jer svatko tko žudi za Bogom je sretan kada njegov zemaljski život dođe do kraja. Duhovno je on već u tim sferama i samo čezne za onim trenutkom koji će ga konačno odvesti gdje njegov duh želi ići, u njegov istinski dom. Otud trenutak smrti može značiti zabrinutost/uznemirenost, strah i stravu za jednu osobu, dok za drugu može biti dodjeljivanje/darivanje nečeg o čemu je dugo sanjao i čemu se nadao. Za njega je to oslobađanje od svake forme, i označava ulazak u vječno kraljevstvo, u vječnu slavu....

Ono na što ljudsko biće gleda kao smrt može biti njegov ulazak u vječni život ako je svjesno živio svoj život, to jest, sa Bogom, i stoga je zreo za život u vječnosti.... Međutim, to može zaista predstavljati smrt, duša to osjeća i plaši se trenutka koji će neizbježno doći kada je vrijeme zemaljskog života, kojeg je Bog odredio za ljudsko biće, završilo. Svaki čovjek bi prema tome trebao razmišljati o trenutku svoje smrti i gledajući u [[ili ‘s obzirom na’]] njega svjesno živjeti svoj zemaljski život, to jest, tako da unaprijedi/oplemeni svoju dušu da ona može ostvariti stupanj zrelosti koji osigurava lagan i bezbolan prelazak sa Zemlje u vječno kraljevstvo.

AMEN

Hora da Morte....

Para muitas pessoas o momento da morte tornou-se um objeto de medo insuperável, elas o temem e recuam de cada pensamento sobre ele, e isto é sempre um sinal de falta de maturidade de alma. Inconscientemente, a alma sente seu estado deficiente e também reconhece a morte corporal como o fim de sua carreira terrestre.... Instintivamente sente que não aproveitou ao máximo a sua vida terrena e por isso o pensamento da morte é algo assustador para o ser humano. A incerteza após a morte o preocupa, ele está cheio de dúvidas sobre uma continuação da vida, mas mais uma vez ele não está totalmente convencido de que a vida está finalmente decidida. E é precisamente esta incerteza sobre o "além" que torna o homem ansioso antes da hora da partida deste mundo. Quanto mais madura é uma pessoa, menos ela é afetada pelo pensamento da morte, e isso se deve à percepção de que a vida real só começa após a morte corporal. Poder entregar a vida terrena com um coração leve é um pré-requisito para entrar nas esferas da luz, pois então o homem não está mais preso aos bens terrenos, ele superou a matéria... .... Tudo o que o Homem deixa na Terra são bens terrenos, que não devem mais ser desejados, mas abandonados de bom grado e alegremente. Tudo o que o ser humano tem de querido na Terra, ele deve ser capaz de dar com um coração leve, então a sua partida do mundo será fácil. Nada deve ser a que o ser humano se apegue ao seu coração, senão o seu desapego da terra seria sempre uma luta. E, portanto, todo desejo deve ser superado cedo para que a morte possa aproximar-se do ser humano a qualquer hora e nunca o apanhe de surpresa. A vontade para Deus é igualmente decisiva para o fim físico do ser humano, pois qualquer um que deseje a Deus será feliz quando a sua vida terrena tiver terminado. Espiritualmente ele já está naquelas esferas e só anseia pela hora que finalmente o levará para onde o espírito anseia, onde está a sua verdadeira casa. E, portanto, a hora da morte pode significar ansiedade, medo e terror para um, mas para o outro pode ser a concessão do que o ser humano há muito sonhava e esperava. Para ele é a hora da libertação de toda forma, significa para ele a entrada no reino eterno, na glória eterna.... E o que o ser humano considera como morte pode ser para ele a entrada na vida eterna se ele viveu conscientemente a vida terrena, isto é, com Deus, e assim está maduro para a vida na eternidade.... Mas também pode significar a morte para ele, e então a alma sente isso e se retrai daquela hora que, porém, inevitavelmente chega quando o tempo da vida terrena, que Deus fixou para o ser humano, termina. E, portanto, cada pessoa deve se lembrar da hora de sua morte e viver conscientemente sua vida terrena em vista dela, ou seja, trabalhar em sua alma para que ela atinja o grau de maturidade que garanta uma passagem fácil e indolor da terra para o reino eterno....

Amém