• Retour

Service religieux commun – Tradition

Le service religieux commun peut certes correspondre à la Volonté de Dieu, lorsqu’en même temps demeure dans tous les hommes le profond désir d'entrer en liaison avec le Seigneur divin et Sauveur, autrement dit si chacun est disposé à servir Dieu. Mais les hommes répondent presque toujours seulement à une coutume, une habitude, qui s'est conservée au travers des traditions et qui donc n’est pas une nécessité du cœur. Et cette chose qui devrait signifier pour les hommes quelque chose d’extrêmement important est devenu une action humaine. Les hommes se disposent intellectuellement à établir le contact avec Dieu, mais ils le font seulement purement intellectuellement, ils s’efforcent d'élever leurs pensées vers Lui, mais sans que le cœur n’y participe. Or la liaison avec Dieu doit être établie avec le cœur. Entrer en contact avec Dieu est un état qui doit être l'unique but de l'homme dans la vie terrestre, parce qu'alors son sentiment d'appartenance à Celui d'où il est procédé s'est réveillé. Depuis l’éternité il n’a jamais été séparé de la Force d’Ur, seulement il ne l'a pas reconnue et s’en sentait très loin, alors qu'au travers d’un lien conscient avec Dieu un pont est jeté sur l'apparente séparation et l'être se reconnaît comme éternellement uni avec son Créateur. Si maintenant de vrais croyants se rassemblent pour le service religieux commun, alors leur prière unie arrive au Père Céleste et Dieu y trouve Sa Complaisance. Mais si la foi n'est pas profonde, et qu’ils agissent seulement en vue d’accomplir certaines exigences traditionnelles qui font se rassembler les hommes, alors souvent leurs pensées flotteront et on ne peut pas parler d'une intime communion avec Dieu. Ils s’efforcent certes d'accueillir en eux la Parole de Dieu, mais celle-ci résonne seulement davantage dans l'oreille que dans le cœur et elle aura un effet spirituel promouvant seulement lorsque l'homme s’efforcera de la mettre en pratique. Mais les hommes se contentent presque toujours de ce bref temps du service religieux commun et croient avoir accompli leur devoir avec cela parce qu’ils y ont assisté, ils se sont déclarés ouvertement pour Dieu, mais Dieu ne donne aucune valeur à des actions extérieures, puisqu'Il mesure le désir du cœur pour Lui, et un cœur qui bat pour Lui ne s'oriente pas selon le temps et l'extériorité ; mais il établit le contact avec Lui lorsque et où il s’y sent poussé. L’homme doit chercher Dieu dans le désir intérieur, mais pas pour donner au monde une preuve de sa foi et ainsi seulement l'intériorité du contact entre l'homme et son Créateur est importante et le service religieux commun devient une rencontre d'hommes pleinement croyants lorsqu’ils portent dans le cœur la volonté d'une union avec Lui.

Amen

Gemeenschappelijke godsdienst - Traditie

De gemeenschappelijke godsdienst kan weliswaar ook stroken met de Wil van God, wanneer bij alle mensen te zelfder tijd het diepe verlangen aanwezig is met de goddelijke Heer en Heiland in verbinding te treden en dus ook ieder bereid is God te dienen. Maar meestal voldoen de mensen alleen maar aan een gebruik, een gewoonte die zich door tradities heen in stand heeft gehouden, dus minder een diep innerlijk verlangen is. Wat eigenlijk voor de mensen iets uiterst belangrijks moet zijn, is een mechanische handeling geworden. De mensen stellen zich erop in, de verbinding met God tot stand te brengen, maar doen dit alleen puur verstandelijk. Dat wil zeggen ze zetten zich wel in om de gedachten tot Hem te verheffen en toch hoeft het hart daar niet bij betrokken te zijn. Maar de verbinding met God moet vanuit het hart tot stand worden gebracht. De verbinding met God aangaan is de staat, die het enige doel moet zijn van de mens in zijn leven op aarde, want dan is in hem het gevoel ontwaakt bij Hem te horen, van Wie hij is uitgegaan. Hij was eeuwig niet gescheiden van de Oerkracht, maar hij besefte dit alleen niet en voelde zich daarom ver van Hem verwijderd, terwijl door de bewuste verbinding met God de schijnbare scheiding wordt overbrugd en het wezen zichzelf ziet als eeuwig verbonden met zijn Schepper. Komen nu waarachtig gelovigen bij elkaar voor een gemeenschappelijke godsdienst, dan dringt het vereende gebed omhoog tot de hemelse Vader en God vindt daarin Zijn welgevallen.

Maar waar geen diepe gelovigheid, maar alleen het vervullen van zekere traditionele verplichtingen de mensen doet samen komen, daar zullen niet zelden de gedachten van hen ronddwalen en van innige verbondenheid met God zal geen sprake zijn. Men doet ook wel zijn best het Woord Gods in zich op te nemen, maar ook dit weerklinkt slechts meer in het oor dan in het hart en zal ook alleen dan een geestelijk bevorderende uitwerking hebben, wanneer de mens zich inzet het in daden om te zetten. Maar meestal zijn de mensen met deze korte tijd van gezamenlijke godsdienst tevreden en geloven ze hun plicht vervuld te hebben, doordat zij hem bijwoonden, dat wil zeggen zich openlijk voor God uitspraken. Maar God hecht geen waarde aan uiterlijke handelingen, doch Hij legt de maatstaf bij het verlangen van het hart naar Hem. En een hart dat naar Hem uit gaat, richt zich niet naar tijd en uiterlijkheden. Het brengt de verbinding met Hem tot stand, wanneer en waar het zich daartoe gedrongen voelt. Het zoekt God in innerlijk verlangen, maar niet om de wereld een bewijs van zijn gelovigheid te geven. En derhalve is alleen van belang de innigheid van het contact tussen de mens en zijn Schepper. En de gemeenschappelijke godsdienst is dan een bijeenkomst van geheel gelovige mensen, wanneer zij de wil zich met Hem te verenigen in het hart dragen.

Amen