• Volver

Preadamitas....

Mucho antes de que vivieran en la tierra los primeros seres humanos, dotados por Dios de libre albedrío e intelecto, ya existían criaturas de tipo humano cuya tarea era hacer la tierra apta para la siguiente humanidad. Realizaban el trabajo de forma instintiva, es decir, impulsados por la ley de la naturaleza.... trabajando para mantenerse, recogían frutos, cosechaban y construían viviendas.... hicieron todo lo que instintivamente les convenía. Sin embargo, no podían ser considerados responsables de sus actos porque todavía no se había encarnado en ellos un ser que contuviera todas las partículas de un espíritu original caído. Estos seres ya eran muy parecidos a los seres humanos, tenían físicamente la misma forma pero no tenían conciencia de sí mismos ni eran capaces de comunicarse entre sí, sólo era fuerte en ellos el deseo de conservarse y a menudo también alcanzaban una edad elevada, igualmente servían en la creación, por así decirlo, contribuyendo a la remodelación de la superficie de la tierra, que fue preparada cada vez más para así ofrecer a los seres humanos una residencia acorde con sus necesidades. Pero a esos seres no se les encomendó aún una tarea, sino que simplemente sirvieron a los espíritus originales aún no del todo completos como una última oportunidad de maduración, que luego debían continuar como seres humanos con libre albedrío e intelecto. Estos pre-humanos.... los preadamitas.... no podían ser considerados como verdaderos "humanos". no podían ser considerados como verdaderos "seres humanos", pues su naturaleza, su aspecto y todas sus acciones correspondían más bien a un animal aún muy atrás en su desarrollo, sólo la forma era similar a la de un ser humano, y así fue como estas criaturas fueron llamadas más tarde pre-humanos, pero no podían soportar ninguna comparación con el ser humano que estaba en posesión del libre albedrío y del conocimiento, del que ahora también debía hacer un uso adecuado intelectualmente. Tampoco puede decirse que el hombre se ha desarrollado primero a partir de estos preadamitas, pues fue una nueva creación que Dios sólo hizo aparecer cuando muchos de los primeros espíritus originales estaban esperando su encarnación. El ser pre-humano era una de las muchas creaciones que debían cumplir su propósito de preparar un hogar para el posterior ser humano que le garantizara una vida sin preocupaciones en la tierra. (15.7.1965) Los preadamitas eran esos seres parecidos a los humanos que no podían ser considerados responsables porque llevaban una vida animal en la que todos los instintos pasaban a primer plano,.... que vivían en la tierra mucho antes que el ser humano,.... que no tenían conciencia del yo, y sólo podían vivir en grupos que sólo se encontraban donde mas tarde alguna vez residirían los seres humanos , para los que preparaban el territorio real mediante una actividad regular. Esa actividad era innata en esos seres y se expresaba en hacer cultivables amplias extensiones de campo, en la difusión sistemática de sustancias vitales y en la reutilización de esas extensiones de tierra. Todo esto lo hacían inconscientemente, por un instinto natural de conservación.... Lucharon entre sí y ganó el más fuerte. Y así contribuyeron también a que una y otra vez se encarnaran nuevos seres espirituales, aunque fuera por poco tiempo, donde demostraron su fuerza, donde afloraron instintos más o menos fuertes, que se fueron debilitando cuanto más tiempo vivían, y entonces también alcanzaron lentamente el grado de madurez necesario para poder entrar ahora en la última encarnación como ser humano. Así pues, por mucho tiempo antes que el ser humano, existieron seres parecidos a éste, pero no se pueden poner en conexión con los humanos propiamente dichos. Ciertamente eran comparables a ellos en su forma exterior, pero vivían como animales.... tanto en sus instintos como en su forma de reproducirse, que se desarrollaban según su sustancia espiritual, y que también pertenecían a las numerosas obras de la creación que volvieron a desaparecer cuando cumplieron su cometido terrenal, es decir cuando los seres ya no necesitaban tales creaciones, que ahora se extinguieron por completo como tantas otras creaciones que la tierra albergó durante un tiempo, para seguidamente dar cabida a nuevas creaciones.... Pero no puede decirse que el hombre en su forma actual se haya desarrollado a partir de estas creaciones prehumanas, sino que era y es una nueva creación, dotada de libre albedrío e intelecto, que ahora tenía que demostrar su valía, así que también recuperó la conciencia del yo. El grado en que estos preadamitas podían poseer también cierta inteligencia dependía simplemente del grado de madurez de las partículas de alma que había en ellos, las cuales, sin embargo, no eran capaces de pensar y aquella inteligencia sólo se expresaba en la actividad creadora, es decir, se realizaba inconscientemente. Sin embargo, esta actividad también creó los más grandes milagros, como los que se pueden ver a menudo en la naturaleza, que se formaron caminos donde estos seres podían llegar unos a otros, que crearon desfiladeros y pasajes subterráneos y así crearon primero las condiciones previas para que el ser humano pudiera llevar la vida correcta cuando llegó el momento de que los primeros espíritus originales se encarnaran como personas.... Cuanto más se extiendieron los humanos (espíritus originales que ahora esperan la encarnación), más declinaron los prehumanos, aunque esto sólo ocurrió por etapas hasta que la raza humana animó la tierra y comenzó para ella el tiempo de la prueba, en el que cada espíritu original, una vez caído, debe probarse a sí mismo, por eso el ser humano tiene que estar dotado también de autoconciencia, intelecto y libre voluntad a fin de tomar el camino sobre esta tierra que lo llevará de vuelta al Padre de Quien una vez se originó.

Amén

Pre-adamieten

Lang voordat de eerste mensen op aarde leefden, die van God uit met vrije wil en verstand waren uitgerust, bestonden er al schepselen die op mensen leken en waarvan de taak daarin bestond de aarde geschikt te maken voor de mensheid die nà hen kwam. Ze verrichtten uit instinct - dat wil zeggen: door de natuurwet gedreven - werkzaamheden doordat ze actief waren om zich in stand te houden. Ze verzamelden vruchten, oogstten voortbrengselen van het land en bouwden woningen voor zichzelf. Ze deden alles wat hun instinctmatig voordeel opleverde.

Maar ze konden voor hun doen en laten niet ter verantwoording worden geroepen, omdat in hen nog niet een wezen belichaamd was dat alle partikeltjes van een gevallen oergeest bevatte. Deze wezens hadden al een heel grote overeenkomst met de mens, lichamelijk waren ze van gelijke gestalte, maar ze waren noch zelfbewust, noch konden ze zich aan elkaar verstaanbaar maken. Alleen het verlangen in hen zich in stand te houden was sterk en ze bereikten vaak een hoge leeftijd. Ze waren als het ware in dienst van de schepping, doordat ze ertoe bijdroegen het aardoppervlak een andere vorm te geven, dat steeds meer gereed werd gemaakt om nu de mensen een woonplaats te bieden die beantwoordde aan hun behoeften. Maar er was die wezens nog geen taak gegeven. Ze dienden alleen de nog niet helemaal voltooide oergeesten als laatste mogelijkheid om te rijpen, die ze dan als mens met vrije wil en verstand moesten voortzetten.

Deze voormensen, de pre-adamieten, konden dus niet als echte mensen worden beschouwd, want hun aard, hun voorkomen en al hun doen en laten beantwoordde meer aan een dier dat nog ver in zijn ontwikkeling achter is. Alleen de vorm leek op die van een mens en zo kwam het dat men later deze schepselen voormensen noemde, die echter helemaal niet de vergelijking met de echte mens konden doorstaan, die in het bezit van een vrije wil en inzicht was, die hij nu verstandelijk ook juist moest gebruiken.

Het kan ook niet gezegd worden dat de mens zich tenslotte uit deze pre-adamieten ontwikkeld heeft, omdat hij een nieuwe schepping geweest is die God pas realiseerde toen veel van de eerste oergeesten vurig naar hun belichaming verlangden. De voormens is een van de vele scheppingen geweest die alle hun doel moesten vervullen om de later erna komende mensen een onderkomen te bereiden dat hun een zorgeloos leven op aarde waarborgde. De pre-adamieten waren die wezens die op mensen leken, die niet ter verantwoording geroepen konden worden omdat ze leefden als dieren waarbij alle instincten naar buiten kwamen. Die lang voor de mens op aarde leefden, die geen zelfbewustzijn hadden en alleen in groepsverband konden leven. Die zodoende alleen daar waren te vinden, waar zich later eens mensen ophielden voor wie ze het oorspronkelijke gebied voorbereidden door een geregelde werkzaamheid die hun wezen was aangeboren en die zich dus uitte in de ontginning van uitgestrekte velden - in het systematisch verspreiden van voor het leven noodzakelijke substanties en het weer opnieuw oogsten op zulke stukken land. Ze deden dit alles onbewust vanuit een natuurlijke aandrift om zichzelf in stand te houden. Ze bestreden elkaar en de sterkste zegevierde. En zo droegen ze er ook toe bij dat zich steeds weer nieuwe geestelijke wezens incarneerden, al was het maar voor korte tijd waarin ze hun kracht bewezen, waarin meer of minder sterke driften zich deden gelden, die steeds zwakker werden hoe langer ze leefden en ze dan ook die rijpheid bereikten om nu de laatste belichaming als mens te kunnen aangaan.

Er bestonden dus al lang vóór de eerste mensen wezens die op mensen leken, die echter niet in verband gebracht kunnen worden met de echte mensen. In hun uiterlijke vorm waren ze wel met hen vergelijkbaar, maar ze gingen wel tekeer als dieren, zowel in hun driften als ook in hun manier van voortplanten. Ze ontwikkelden zich steeds verder al naar gelang de substantie van hun ziel, en behoorden ook tot de vele scheppingswerken die weer verdwenen toen ze hun taak op aarde vervuld hadden, dus de wezens zulke scheppingen niet meer nodig hadden, en deze nu totaal uitstierven zoals vele scheppingen die door de aarde een tijdlang werden gedragen, om dan weer voor nieuwe scheppingen plaats te maken.

Er kan dus niet gezegd worden dat de mens in zijn huidige vorm, zich uit deze voormenselijke scheppingen ontwikkeld heeft. Integendeel, hij is en was een nieuwe schepping, met vrije wil en verstand begaafd, die zich nu moest waarmaken, dus ook het zelfbewustzijn in toom hield. Tot op welke hoogte die pre-adamieten ook over een zekere intelligentie konden beschikken was uitsluitend afhankelijk van de graad van rijpheid van de zielepartikeltjes die ze in zich hadden. Deze pre-adamieten waren echter niet in staat te denken en hun intelligentie kwam alleen in de werkzame activiteit tot uitdrukking, die dus onbewust verricht werd. Deze activiteit heeft echter ook de grootste wonderwerken voortgebracht, zoals deze vaak in de natuur te zien zijn, dat ze wegen bouwden waarover deze wezens elkaar konden bereiken, dat ze kloven en onderaardse gangen groeven en zo dus voor de mensen eerst de voorwaarden hebben geschapen, dat dezen dan het ware leven konden leiden toen de tijd gekomen was waarin de eerste oergeesten zich als mens konden belichamen. Hoe meer zich nu de mensen verbreidden (oergeesten nu hun belichaming verlangden), des te meer gingen ook de voormensen achteruit, wat zich weliswaar steeds alleen trapsgewijs voltrok, tot dan het menselijk geslacht de aarde bevolkte en voor dezen de proeftijd begon waarin nu iedere eens gevallen oergeest zich moest waarmaken, om welke reden echter de mens ook met zelfbewustzijn, verstand en vrije wil uitgerust moet zijn, om nu de weg over deze aarde te gaan die hem weer terugvoert naar de Vader, van wie hij eens is uitgegaan.

Amen